Αντραπείτε...

Αν οι παρανομίες στις πολιτογραφήσεις αφορούν τέκνα και συζύγους επενδυτών, τότε ασκείται υπερβολική κριτική, είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος χθες.

Και μας αποτέλειωσε με το εξής: «Το να κάνουμε Κύπριο υπήκοο τον επενδυτή και όχι τη σύζυγο και τα τέκνα του και να του λέμε ότι αυτός μπορεί να έρθει στην Κύπρο και η οικογένεια του όχι, τότε αυτό θα ήταν παράλογο».

Η κυβέρνηση δεν μας λυπάται, όχι. Τέλος.

Κατ’ αρχάς, οι παρανομίες δεν αφορούν μόνο τέκνα και συζύγους επενδυτών. Αλλά και έτσι να ήταν, από τη στιγμή που είναι χμ, παρανομίες (!..), τίποτα δεν είναι υπερβολικό. Και φυσικά το ότι ο Πρόεδρος μπορεί, όπως υπαινίσσεται η κυβέρνηση, να μην γνώριζε ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει το 2015, ο Πρόεδρος της χώρας, ναι, είναι από τα πιο εξωφρενικά πράγματα των αμέτρητων του είδους που μας έχει πει η κυβέρνηση μέχρι σήμερα.

Όταν βγαίνει μια έκθεση -από ένα οιονεί δικαστήριο κιόλας- με βάση την οποία το 52% των διαβατηρίων που δόθηκαν κρίνονται παράνομα, τότε προκύπτει μείζον ζήτημα για την επάρκεια -τουλάχιστον- της κυβέρνησης. 

Και όταν μια κυβέρνηση βρίσκεται στη θέση της συγκεκριμένης, με υψηλόβαθμα στελέχη της αλλά και τον ίδιο τον Πρόεδρο να εμπλέκονται προσωπικά, επαγγελματικά και οικονομικά, τότε το μυαλό του κόσμου δεν πάει στην επάρκεια. Αλλού πάει. Και όποιος τον αδικεί, θα έλεγα, αδικεί τον εαυτό του πρωτίστως.

«Το να κάνουμε Κύπριο υπήκοο τον επενδυτή και όχι τη σύζυγο και τα τέκνα του και να του λέμε ότι αυτός μπορεί να έρθει στην Κύπρο και η οικογένεια του όχι, τότε αυτό θα ήταν παράλογο». Το ξαναβάζω αυτολεξεί, διότι είναι άγριο χτύπημα στη νοημοσύνη μας. Εφάμιλλο του να βγαίνει ο Νικόλας Παπαδόπουλος και να ευαγγελίζεται την… κάθαρση, όταν το γραφείο τους ήταν χωμένο όσο λίγα στην ιστορία και μάλιστα διαφημιζόταν από εταιρεία στον Καναδά ότι τα έβγαζε και φτηνότερα από τους άλλους!

Ας μείνουμε όμως στην ατάκα για τα τέκνα και τη σύζυγο, αλλά και την κυβέρνηση, διότι θα μας τρελάνουν αυτοί. Γιατί έπρεπε να λάβουν την υπηκοότητα η σύζυγος και τα τέκνα αυτόματα για να έρχονται; Μπορούσαν κάλλιστα να έρθουν με ειδική άδεια παραμονής και, εάν και εφόσον εγκαθίσταντο όντως εδώ, μετά από κάποια χρόνια να δικαιούνται να πολιτογραφηθούν.

Το πλέον εξωφρενικό δε είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση καμώνεται ότι δεν θυμάται το βασικότερο: ότι οι πλείστοι, όχι μόνο δεν είχαν πρόθεση να έρθουν εδώ, όχι μόνο δεν υποχρεώνονταν να έρθουν και να μείνουν για ένα διάστημα όπως απαιτούσαν τα προγράμματα άλλων χωρών, αλλά, συχνά, δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους εδώ.

Για να μην πάμε βεβαίως στο άλλο απίστευτο: το ότι μια χώρα στην οποία η διγαμία θεωρείται ποινικό αδίκημα και τιμωρείται με φυλάκιση παραχώρησε διαβατήρια όχι απλά σε δίγαμους, αλλά σε πολύγαμους, στις γυναίκες τους και στα παιδιά των γυναικών τους. 

Εμένα όμως, εάν με ρωτάτε, αυτό που με βγάζει περισσότερο έξω από τα ρούχα μου, δεν είναι καν τα πιο πάνω. Είναι αυτό: «Η κυβέρνηση», είπε ο εκπρόσωπος, «έχει πει επανειλημμένα ότι έγιναν λάθη και η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί την ευθύνη που της αναλογεί». 

Το βρίσκω προκλητικό όσο τίποτα άλλο. Διότι όχι, η κυβέρνηση, εκτός κι αν εννοεί κάποια άλλη που δεν ξέρουμε ο κ. Κούσιος, τίποτα δεν έχει αποδεχθεί. Η κυβέρνηση αυτή, την λέει με κάθε ευκαιρία στους πάντες, έχει έτοιμη την απάντηση για τις… υπερβολές και υπερασπίζεται τον εαυτό της με τρόπο που συνιστά απλή αλλά βάναυση κακοποίηση της νοημοσύνης του κόσμου που την ακούει.

Ποτέ δεν ανέλαβε καμία ευθύνη επίσης. Ο νεοφανής όρος «αποδοχή της ευθύνης» είναι άλλη μια πατέντα, υποθέτω, στη λογική της αναγνώρισης της ευθύνης. Όμως, οι ευθύνες δεν αναγνωρίζονται μόνο. Αναλαμβάνονται. Και αναλαμβάνονται μέσω παραιτήσεων και άλλων πρακτικών λύσεων, μάρτυρες των οποίων δεν γίναμε.

Και ούτε πρόκειται. Διότι μέσω της… αποδοχής της ευθύνης, το πρόβλημα λύνεται πρακτικά και ανέξοδα χωρίς κανείς να παθαίνει οτιδήποτε. 

Ακόμα και η φοβερή ατάκα του Προέδρου, εκείνο το θα παραιτηθώ εάν προκύψει κάτι για τα διαβατήρια του δικού μου γραφείου, πιστεύω ότι θα εξουδετερωθεί μέσα από μία «αποδοχή της ευθύνης» με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι είναι υπερβολές οι λεπτομέρειες των όσων αποδίδονται στο γραφείο του για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις. Ξέρετε, παιδιά, σύζυγοι, συννυφάδες κ.λπ. 

Τέλος, το η «κυβέρνηση έχει πει ότι έγιναν λάθη», με ποσοστό 52% να έχουν παραχωρηθεί παράνομα, ξεπερνά ακόμα και αυτά τα πιο πάνω, προ πολλού ξεπερασμένα, όρια της πρόκλησης. Το 52% δεν παραπέμπει σε… λάθη! Έλεος.

Επίσης, από τη στιγμή που η διαδικασία είναι συγκεκριμένη και οι λειτουργοί τη γνωρίζουν, δεν την παρακάμπτουν -σε ποσοστό 52% κιόλας- κατά λάθος, ούτε από μόνοι τους. Την παρακάμπτουν όταν υπάρχει άνωθεν παρέμβαση. Πολιτική. 

Αυτού του είδους τα «επιχειρήματα» δεν έχουν πια απήχηση ούτε στα τελευταία λοβοτομημένα κομματικά αρνιά. Απλώς η κυβέρνηση φαίνεται πως δεν το έχει πάρει χαμπάρι ακόμα. Ή στέρεψε τόσο από επιχειρήματα  με το σκάνδαλο να έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις πια, που είναι διατεθειμένη να εξευτελίζεται και ό,τι κάτσει.

Αν την βρίσκει έτσι, κανένα πρόβλημα. Είμαι open-minded άνθρωπος. Αλλά να την βρίσκει μόνη της. Όχι πάνω στη νοημοσύνη μας. Εμείς δεν φταίμε σε κάτι.