Καλός γλείφτης ήτανε κι αυτός

Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Αισθανόταν δυνατός, είχε τη δουλειά του, είχε την οικογένειά του, η θέση του ήταν αναγνωρισμένη, οι προσπάθειές του έπαιρναν το χειροκρότημα. Ήταν δυνατός όσο ποτέ. Τον ήξεραν όλοι στην περιοχή. Τον χαιρετούσαν, του μιλούσαν, του ζητούσαν βοήθεια, έπαιρνε αποφάσεις, ο λόγος του ήταν δυνατός. Αυτός πότε χαμογελούσε φιλάρεσκα, πότε έδινε το χέρι με αυστηρότητα, πότε γύρναγε από την άλλη. Είχε και δικά του προβλήματα να λύσει, δεν μπορούσε να τα διορθώσει όλα.

Πέντε χρόνια πριν ξεκινούσε ως μέλος ενός συμβουλίου. Μπήκε και στο επόμενο για να βοηθάει. Λίγο ο δυναμισμός του, λίγο το ωραίο του χαμόγελο, λίγο οι ανάγκες που έτρεξε. Σταδιακά γινόταν πιο σημαντικός. Επαγγελματικά του πήγαν όλα καλά, η κοινωνική προσφορά του πήγαινε, του άρεσαν όσα τη συνόδευαν. Οι φίλοι του αυξάνονταν, οι εχθροί λιγόστευαν ή κρύβονταν, οι θαυμαστές και οι εξαρτώμενοι τον περιτριγύριζαν. Μαζί με αυτά και οι αυξήσεις, η οικονομική δύναμη, οι φίλοι σε σημαντικά πόστα, οι χάρες, τα θελήματα. Τον ήξεραν όλοι για τρανό και δυνατό. Με ένα τηλέφωνό του, σου έδιναν δουλειά, με μια κουβέντα του, σου ανοίγονταν πόρτες.

Και το τώρα επεκτάθηκε. Έκανε μια θητεία και δυο και κρατούσε την καρέκλα του γερά, και έπαιρνε αποφάσεις. Οι πιο δυνατοί του φίλοι τον πρόσεχαν για τα θελήματα, πήρε και τις προαγωγές του και έγινε ακόμα πιο σημαντικός και ακόμα πιο προσφιλής. Βοηθούσε αμέσως αυτούς που έπρεπε, δίκιο άδικο... ό,τι του έλεγαν οι ανώτεροι, που είχαν συναλλαγές, που ήταν αποδοτικοί στο παιχνίδι της εξουσίας. Δεν μπορούσε είπαμε να λύσει όλα τα προβλήματα. Είχε και δικά του να ασχοληθεί.

Μα η αιωνιότητα είναι μια στιγμή και δίκιο, άδικο, κάποτε συνταξιοδοτήθηκε, τελείωσαν οι θητείες. Το τώρα είναι πάντοτε μικρό, όσο μεγάλο κι αν φαίνεται. Και δεν ασχολήθηκε ξανά γιατί είχε κάνει μεγάλο έργο από δω και από κει και πάντα έπαιρνε λιγότερα από όσα πρόσφερε.

Και καθότανε μετά το τώρα, σε μια γωνιά στη φωτεινή σάλα του μεγάλου καφενείου και το γκαρσόνι θύμωνε για την ιδιότροπη παραγγελιά του γέρου. Δεν πήγαινε πολύς καιρός που το τώρα ήταν δικό του. Οι παρέες κάθονταν μακριά. Το τώρα αφορούσε άλλους. Μέσα σε ένα δυο χρόνια δεν τον ήξερε κανένας. Το τηλέφωνό του δεν ήταν αποτελεσματικό πια. Κανένας δεν ζητούσε τη βοήθειά του. Όσους βοήθησε δεν του έδιναν σημασία γιατί έπρεπε να γλείφουν άλλους τώρα, όπως περίπου αυτός.

Εκεί στη σκοτεινή σάλα του μικρού καφενείου αναρωτιότανε τι να πήγε λάθος, και αντιλήφθηκε κάποια στιγμή, λίγο πριν πεθάνει, ότι κάθε απόφαση κατευθυνόταν από οδηγίες άλλων. Κάθε εξυπηρέτηση που έκανε, την έκανε για τα δικά του συμφέροντα. Κάθε κοινωνική επαφή καθοριζόταν από το όφελος που θα είχε. Και το τώρα χάθηκε σε μια στιγμή που έκλεισε τα μάτια και πέθανε αδύνατος, γλοιώδης και όταν ακούστηκε η είδηση δυο φίλοι του παλιοί είπανε ο ένας στον άλλον: «Καλός γλείφτης ήτανε κι αυτός».