Ξένη, η ζωή μας δεν είναι ποτέ...

Ένα πράγμα με τρομάζει μεγαλώνοντας. Και είναι εκπληκτικό, από μια άποψη, το ότι σε αυτήν ειδικά τη χώρα, όπου δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο και χωρίς ένα σεντ αποταμίευση ή μια όποια περιουσία, αυτό που με τρομάζει εμένα είναι… αυτό. Και μόνο αυτό κιόλας.

Ξέρετε, άμα ξεπεράσει κανείς την «ψυχή» που ζει -τάχα- μετά τον θάνατο, τους θεούς τους και τους διαόλους και όλα τα άλλα drugs με τα οποία νομίζουμε ότι θα ξεπεράσουμε πιο εύκολα τον φόβο του θανάτου -παρόλο που ακριβώς το αντίθετο είναι που κάνουν όλα αυτά, μας κάνουν πιο φοβικούς όσο περνά ο καιρός- όταν λοιπόν τα ξεπεράσει κανείς όλα αυτά, ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής, τίποτα άλλο.

Όχι μόνο δεν σε τρομάζει αλλά σε κάνει να εκτιμάς τον χρόνο που έχεις μπροστά σου, όσους και όσα αγαπάς, αντί να τον σπαταλάς ζώντας ανόητες φαντασιώσεις ότι θα βγεις από το σώμα και θα βλέπεις από ψηλά ή ότι θα ξαναγυρίσεις κάποτε!

Λες, μια μέρα θα κοιμηθώ και δεν θα ξαναξυπνήσω, να μην είναι οδυνηρό μόνο. Αλλά εάν το ξεπεράσεις εντελώς, ούτε αυτό σε αφορά διότι δεν θα το θυμάσαι όταν πεθάνεις. Άρα;

Εγώ λοιπόν, έχω μια φοβία: Και αφορά τη ζωή.

Δεν θέλω να μείνω σε κάποια εποχή. Λογικό είναι να νοσταλγείς κάποια χρόνια -καλό είναι, το κάνω- αλλά, πώς να σας το πω, όταν βλέπω κόσμο που μεγάλωσε και κόλλησε κάπου, φοβάται την τεχνολογία, φοβάται το νέο, σκέφτεται και ζει όπως το έκανε στα 80s, τα 90s ξέρω ’γω, αρνείται αυτό, αρνείται εκείνο, πασκίζει να μείνει κάπου χρονικά, φοβάμαι.

Το βρίσκω φριχτό να το πάθεις αυτό. Να ακούς την ίδια μουσική που άκουγες πάντα, να βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους και να λες τα ίδια πράγματα -συνήθως μίζερα για το χτες που ήταν σούπερ, αν και τότε πάλι δεν ήταν- να τρως περίπου τα ίδια πράγματα, να είσαι εκεί ρε παιδί μου.

Ή κάποτε να πηγαίνεις και πιο πίσω. Για να ταμπουρωθείς σε κάτι που το θυμάσαι ως «ασφαλές» όταν δεν ήταν, απλώς έμεινες εκεί. Και μια μέρα ξύπνησες και κατάλαβες ότι ο κόσμος άλλαξε γύρω σου περισσότερο από όσο υπολόγισες. Και πια, τον φοβάσαι.

Ο κόσμος πάντα αλλάζει. Καλύτερα και χειρότερα, αναλόγως εποχής. Αλλά σίγουρα αλλάζει. Και θα αλλάζει. Πάντα άλλαζε. Και καλύτερα και χειρότερα συγχρόνως. Το στατικό υπάρχει κι αυτό στο μυαλό μας και μόνο.

Δεν έχεις λόγο να τον φοβάσαι που αλλάζει. Γιατί ακόμα και στις χειρότερες εκείνες στιγμές του -εκτός πια αν μιλάμε για σκοτεινά πράγματα, το να βρεθεί λ.χ. η ζωή σου στη δίνη ενός πολέμου- ακόμα και τότε λοιπόν, όταν δεν είσαι κολλημένος κάπου και δεν πασκίζεις -μάταια- να γυρίσεις τον χρόνο πίσω εκεί που κόλλησες για να ξεπεράσεις τον φόβο του «ξένου» γύρω σου, ο κόσμος προχωρά. Είναι σαν μια σειρά που χάνεις επεισόδια διότι κόλλησες στο τρίτο, πώς να γίνει.

Και το «ξένο» κάθε άλλο παρά ξένο είναι. Είναι απλώς πράγματα που δεν είδες στην πορεία ή που επέλεξες να μην δεις κλεισμένος από φόβο στο χτες. Το δικό σου και των άλλων.

Κι αν πιστεύεις ότι θα… ξανάρθεις, τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορεί να γίνουν. Δεν έχεις κανέναν λόγο να χαρείς πραγματικά το σήμερα, γιατί κατά βάθος προσβλέπεις σε κάτι το οποίο όμως υπάρχει μόνο στο μυαλό σου. Δεν είναι ελπίδα, αυτό. Είναι ψευδαίσθηση. Καταστροφική.

Ελπίδα είναι να ζεις κάθε στιγμή και να την απολαμβάνεις αν μπορείς, όσο μπορείς. Όχι να είσαι χαζοχαρούμενος - κι αυτοί με κάνουν και νιώθω άβολα οι χαχαχούχες από άποψη. Να καταλαβαίνεις απλά τη σημασία του χρόνου. Και κυρίως τη μοναδικότητά του.

Ξεκίνησα σήμερα, λοιπόν, να γράψω ένα κείμενο για την εποχή αυτή και το πόσο με φοβίζει κάποτε, το γεγονός πως όσα ξέραμε και όσα καταλαβαίναμε ως αυτονόητα, από τις ελευθερίες μας μέχρι τα στοιχειώδη της ζωής και μέχρι την ικανότητά μας να έχουμε μια αξιοπρεπή διαβίωση μέσω της δημοκρατίας, ενός συστήματος που δεν ελέγχουμε πλέον εμείς αλλά τα συμφέροντα μερικών και κυρίως η αδιαφορία των αμήχανων και των κουρασμένων, ότι όλα αυτά λοιπόν, χάνονται. Για πάντα; Δεν ξέρω. Ίσως.

Το ένα μετά το άλλο χάνονται όμως. Και μετά, είδα τον εαυτό μου στη θέση αυτών που φοβάμαι. Κάπου παρακάτω στον πολύτιμο χρόνο μου, να κάθεται και να μιζεριάζει για όσα άλλαξαν, να αναπολεί πράγματα όπως ήταν και όπως πια επέβαλε στον εαυτό του να νομίζει ότι ήταν, εξιδανικεύοντάς τα σε βαθμό τρομακτικής κάποτε αλλοίωσης προκειμένου να νιώθει πως έχει κάπου να κρυφτεί το μυαλό του όταν φοβάται.

Και αποφάσισα πως πρέπει να το παλέψω για να μην γίνω κάποτε έτσι και εγώ. Όσο ζούμε, κάθε εποχή είναι η δική μας. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Δικά μας είναι.

Ξένη η ζωή μας, δεν είναι ποτέ. Και δεν πρέπει να γίνεται. Γίνεται μόνο όταν το διαλέξουμε εμείς αντί να αντικρίσουμε και να διώξουμε τον φόβο μας.

Είπα να το μοιραστώ μαζί σας, γιατί ξέρω πως το περνάτε πολλές και πολλοί.