Είμαστε μαλ… κ. Χατζηπέτρου μου. Αλλά όχι κι έτσι!

Ο Γλαύκος Χατζηπέτρου είναι κάτι περισσότερο από γενικός γραμματέας της συντεχνίας των δημοσίων υπαλλήλων, των civil servants όπως τους λένε στα αγγλικά. Επιτρέψτε μου τη χρήση του αγγλικού όρου.

Αυτός ο ογκόλιθος της κρατικής μηχανής η οποία με τη σειρά της είναι ένας ογκόλιθος δεμένος με σκοινί δεμένο στον λαιμό της κοινωνίας, είναι ένα μόνιμο σημείο αναφοράς στο κεφάλαιο Civil Servants. Εξ ου και είναι «ισόβιος» εκ των πραγμάτων.

Και είναι μια μόνιμη υπόμνηση ως προς το τι είναι το civil και ποιοι είναι οι servants του. Αν το ξεχάσουμε ποτέ, ότι οι τελευταίοι είμαστε εμείς οι υπόλοιποι, οι μαλ.. της υπόθεσης, ο Βούδας της ΠΑΣΥΔΥ είναι πάντα εκεί για να μας το θυμίζει αυτό. Το ποιος είναι τι.

Όπως και στην αρχαία Ρώμη να θυμάστε: οι ιππείς, εδώ το Δημόσιο, είχαν συχνά πολύ μεγαλύτερη ισχύ από τους πατρικίους, τους τυπικά άρχοντες, εδώ τους αιρετούς και διορισμένους σε αξιώματα, αφού πολλές φορές -εδώ σπανίως- οι πατρίκιοι είχαν τον τίτλο αλλά δεν είχαν το χρήμα. Μοναδική ίσως διαφορά με τότε.

Οι πληβείοι είμαστε εμείς. Από εδώ προέκυψε άλλωστε και λέξη πλέμπα. Ελεύθεροι μεν αλλά… Με το Συμβούλιο των Πληβείων να περνάει και νομοθεσίες. Όλα όμορφα. Στη θεωρία περισσότερο από ό,τι στην πράξη.

Έτσι και χθες. «Είχαμε κάποια δικαιώματα τα οποία παράνομα καταργήθηκαν γι’ αυτό βρισκόμαστε στο δικαστήριο», εξήγησε ο κ. Χατζητέθκοιος μιλώντας στον Active. Υπενθυμίζοντάς μας τη μεγάλη… χάρη την οποία μας έκαναν, προκειμένου ο κάθε φτωχομπινές να μπορέσει να αποκτήσει και εκείνος ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με το ΓεΣΥ, όπως είχαν οι του Δημοσίου μέχρι τότε, δωρεάν και κατά προτεραιότητα.

Για να εφαρμοστεί λοιπόν το ΓεΣΥ, μας εξήγησε, οι δημόσιοι υπάλληλοι έδειξαν καλή θέληση και δεν αντέδρασαν το 2013, στο 1,5% που τους επιβλήθηκε (!) και το οποίο βεβαίως είναι κατά πολύ μικρότερο αυτού που πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι.

Θέση τους όμως είναι πως είναι παράνομο. Και δεν πρέπει να το πληρώνουν ούτε αυτό, σε ένα σύστημα υγείας το οποίο αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του.

Θέση τους είναι, κατά τον κ. Χατζηπέτρου, πως επειδή αυτό λέει το Σύνταγμα, θα πρέπει να τους τα πληρώνουν οι υπόλοιποι. Γι’ αυτό και προσέφυγαν στη δικαιοσύνη -κι αυτή μέρος του μισθολογίου του Δημοσίου- η οποία εάν αποφασίσει ότι δεν πρέπει να πληρώνουν δεν θα συνεχίσουν να πληρώνουν. Τέλος.

Τι όμορφα που περνάμε σ’ αυτή τη χώρα, έτσι;

Κάθεται ο άλλος πίσω από το γράμμα του νόμου και σου λέει στα αποτέτοια μου. Κι αν τους πεις κάτι, θα σου πουν ότι παίζεις το παιγνίδι τρίτων οι οποίοι προσπαθούν να χωρίσουν τους εργαζόμενους του Δημοσίου από εκείνους του ιδιωτικού.

Bullshit. Διότι ποτέ, μα ποτέ δεν ήταν μαζί οι μεν και οι δε. Ένας μύθος είναι ο οποίος επιστρατευόταν κάθε φορά για να σιωπούν οι του ιδιωτικού τομέα. Οι οποίοι πάντα πλήρωναν και πληρώνουν το τίμημα.

Και σε τέτοιες στιγμές επίδειξης ακραίου, χυδαίου και προκλητικού τομαρισμού από την ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ θα πρέπει όχι μόνο να μιλά αλλά και να φωνάζει ο ιδιωτικός τομέας για τα όσα πέρασε και περνά, χωρίς να υπάρχει και η ελάχιστη αναγνώριση.

Θέλετε να δούμε λίγο τα στοιχεία; Όταν επιβλήθηκε η έκτακτη εισφορά οι δημόσιοι υπάλληλοι συνεισέφεραν: 2.024.589 ευρώ το 2011, 3.698.262 το 2012 και 3.826.989 το 2013. Το 2014 το ποσό ανήλθε στα 6.850.083, το 2015 στα 6.925.821 και το 2016 μειώθηκε στα 6.415.171.

Ο ιδιωτικός τομέας έδωσε: 18.826.452 για το 2012, 20.929.929 για το 2013, 35.175.930 για το 2014. Και το 2015 και 2016 αντίστοιχα 39.006.247 και 41.852.979.

Θα μπορούσε κανείς να υποδείξει εδώ πως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «μόλις» 51.000 από τις 325.000 εργαζομένων (και εργοδοτών). Και έτσι είναι.

Όμως, οι του ιδιωτικού τομέα δεν πρόκειται ποτέ να δουν επιστροφές των όσων έχασαν, εν αντιθέσει με τους υπαλλήλους του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου οι οποίοι τα διεκδικούν και θα τα λάβουν πιθανότατα. Από εκείνους που τα έχασαν και τώρα θα κληθούν να τα πληρώσουν και διπλά.

Επίσης, δεν νομίζω να θέλει κανείς στην ΠΑΣΥΔΥ να μπει στη συζήτηση για την παραγωγικότητα, εξαιρουμένων κάποιων υπηρεσιών του Δημοσίου, για τη μονιμότητα ή για το… πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι χρειάστηκε να φύγουν μετά την κρίση από την Κύπρο ή να αρκεστούν σε μισθούς πείνας και σε συνθήκες υποαπασχόλησης.

Ή ακόμα για το πόσο παράλογο είναι μια χώρα με τις μόλις 325.000 που συμμετέχουν στην παραγωγή να έχει 51.000 δημοσίους υπαλλήλους και μάλιστα με μισθούς και προνόμια εξωφρενικά σε πολλές περιπτώσεις. Οι οποίοι ταμπουρώνονται κιόλας πίσω από το γράμμα του νόμου για να εισπράττουν μέχρι και διπλές και τριπλές συντάξεις, την ώρα που οι άλλοι δεν μπορούν να το κάνουν και το 25% τους ζει κοντά στο όριο της φτώχειας.

Το θέμα δεν είναι οι περικοπές στους μισθούς των υπαλλήλων του Δημοσίου, όχι. Για εμένα τουλάχιστον και όσο η φοροδιαφυγή και η διαφθορά είναι εκεί που είναι. Έστω και χωρίς το Δημόσιο να είναι αμέτοχο σ’ αυτό ή άμοιρο ευθυνών, έτσι;

Για εμένα το ζήτημα είναι η ελάχιστη συναίσθηση και η ακόμη λιγότερη μάλιστα συνείδηση. Οι οποίες εάν υπήρχαν στις τάξεις της ΠΑΣΥΔΥ θα ήταν αν μη τι άλλο αποτρεπτικές ως προς την εκδήλωση τέτοιων προκλητικών συμπεριφορών έναντι όλων των άλλων.

Δυστυχώς, η ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ, όσο επιλέγει να κάνει κατάχρηση της δικής της προνομιακής πρόσβασης στον νόμο αλλά και την ισχύ που έχει, επιδεικνύει συμπεριφορά κοινωνικής αναλγησίας και ανηθικότητας. Και παίζει με την υπομονή του κόσμου.

Τουλάχιστον, ας μην έχουν παράπονο και ας μην διαμαρτύρονται όταν το χάσμα που χωρίζει την κάστα τους από τον υπόλοιπο κόσμο διευρυνθεί τόσο που πλέον δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα αλλά ούτε και ανάγκη επικοινωνίας και κατανόησης από τον υπόλοιπο λαό.

Διότι μεταξύ μας, αρκετά ανεχθήκαμε και τους ιππείς και τους πατρικίους. Και μάλλον παρεξηγηθήκαμε.