Οι ττόππουζοι; Σαν τους μύκητες. Μην τους διευκολύνετε όμως!

Το ότι ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία οι ττόππουζοι κάθε άλλο παρά σπάνιο είδος είναι, νομίζω πως το έχουμε εμπεδώσει. Αν όχι, κακώς. Και είναι καιρός!

Δεν θα μπω στην αδιέξοδη εκείνη διαδικασία του καταδικασμένου μάλλον να μένει αναπάντητο ερωτήματος εάν, «ανέκαθεν τόσοι ήταν και απλώς εκφράζονται πιο άνετα μέσω των social media ή εάν αυξήθηκαν τόσο». Δεν έχει μεγάλη σημασία.

Σημασία έχει πως είναι εδώ. Παντού. Και εάν υπάρχει κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό από τα υπόλοιπα σήμερα είναι πως, τα πλήθη των ττόππουζων περνούν τη χυδαιότητά τους ως μια κανονικότητα, περίπου. Τουλάχιστον στα όμματα της μάζας.

Άλλωστε η ίδια η λέξη χυδαίος προέρχεται από το αρχαίο ρήμα χέω, το κυπριακό σιονώννω, αδειάζω δηλαδή. Είναι σιονωμένες, τρόπον τινά, οι μάζες. Είναι πλήθη τα οποία, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι διακρίνονται από μια ομοιογένεια η οποία ξεκινά από πολύ... χαμηλά.

Και βρίσκονται εκεί, είτε διότι δεν έχουν τη φυσική δυνατότητα να πάνε κάπου αλλού είτε, επειδή σε μια εποχή όπως η δική μας η οποία προσφέρει δυνατότητες καλλιέργειας και εξέλιξης στο ανθρώπινο μυαλό, επέλεξαν την ασφάλεια να παραμείνουν κοινωνικά ττόππουζοι, για να αισθάνονται άνετα με πολλούς όμοιούς τους γύρω τους.

Τούτου λεχθέντος, ας αποφύγουμε με κάθε κόστος την αιώνια παρεξήγηση του συσχετισμού μόρφωσης και καλλιέργειας. Διότι ελαχίστως σχετίζονται. Ττόπουζους με αξιώσεις, επιφανείς και… κορυφαίους ττόπουζους, θα βρείτε ακόμα και σε έδρες πανεπιστημίων.

Πολύ μικρή σχέση έχει το ένα με το άλλο και εάν μπορεί εδώ να παρατηρήσει κανείς μια διαφοροποίηση αυτή συνήθως είναι πως, όσο πιο ψηλά πάει ο ττόπουζος, στη λογική της κατάρτισης και της επαγγελματικής ανέλιξης, τόσο πιο πιθανό είναι να συγκαλύπτει την ττοπποζοσύνη που αφήνει να φανεί στα μάτια των υπολοίπων. Ή να τη φτιασιδώνει.

Και αυτό για λόγους ιδιοτελείς οι οποίοι έχουν να κάνουν με την προστασία της εικόνας του/της, της δουλειάς και στο τέλος-τέλος, του εισοδήματος. It’s all about the money, σ’ αυτή τη χώρα, ούτως ή άλλως. Και ο ττόππουζος δεν αποτελεί εξαίρεση.

Με άλλα λόγια και για να πάμε πίσω στον αρχικό συλλογισμό, το να είσαι ττόπουζος και κυρίως το να συμπεριφέρεσαι ως τέτοιος/τέτοια, χάνει αργά αλλά σταθερά το όποιο κοινωνικό στίγμα επέσυρε -δικαίως όσο και σωτήρια- μια τέτοια ανοίκεια συμπεριφορά.

Άλλοι ξεδιάντροπα και δημοσίως και άλλοι πιο μαζεμένα και κατά προτίμηση σε φιλικές προς τη ττοππουζοσύνη τους ομηγύρεις, οι ττόππουζοι περνούν -κυρίως μέσω των social media- συμπεριφορές απαράδεκτες παλαιότερα (όσο και σήμερα βέβαια, στα φοβισμένα πλήθη των υπολοίπων) και τις περνούν ως κάτι το οποίο ακόμα κι αν δεν έχει γίνει πλήρως αποδεκτό ως συμπεριφορά, είναι μέρος της εποχής.

Η σιωπή των υπολοίπων και η απουσία αντίδρασης από αυτούς που θα έπρεπε να αντιδρούν ξεκάθαρα, τον Τύπο καλή ώρα και τους ανθρώπους που εκτίθενται (ή θα έπρεπε) πουλώντας την άποψή τους για να επιβιώσουν, με όποιο τρόπο και εάν γίνεται αυτό, είναι δε ο καλύτερος σύμμαχος των ττόππουζων.

Μαζί βέβαια με το αγαπημένο μου… ντεμί κοινό. Τις ομάδες οι οποίες είναι κάπου στη μέση και συγχέουν βασικά πράγματα, όπως λ.χ. την έννοια της δημοκρατίας και τη σημαντική λεπτομέρεια η οποία διασφάλιζε τη λειτουργία του σοφού αυτού συστήματος στην αρχαία Ελλάδα.

Απλή κι αυτή: δημοκρατία δεν σήμαινε ισοπέδωση. Η άποψη του επιστήμονα ή του φιλοσόφου δεν είχε την ίδια βαρύτητα με την άποψη του αχθοφόρου. Ούτε και η κοινωνία θεωρούσε πως αυτό ήταν λογικό. Γιατί γνώριζε πως ο πρώτος είχε διανύσει μία απόσταση την οποία η εξίσωση με τον δεύτερο θα διέγραφε αυτόματα. Μαζί με τον κόπο μιας ολόκληρης ζωής. Και αυτό δεν ήταν δίκαιο. Και είχε απαιτήσεις από εκείνον, επίσης.

Η έννοια της ελίτ, πολύ παρεξηγημένη στις μέρες μας -όπου πλέον σημαίνει κάτι άλλο ταυτόσημο της διαφθοράς κυρίως- ήταν μηχανισμός λειτουργίας του πολιτεύματος -με τις αδυναμίες του πάντοτε- και διασαφήνισης του ρόλου του καθενός.

Σήμερα, δυστυχώς, ελάχιστοι τολμούν να υποδείξουν πως η ισοπέδωση και η πολιτική ορθότητα των ντεμί -αντί μιας κάποιας αντίδρασης- είναι ακριβώς αυτό που ανοίγει τον δρόμο στη χυδαιότητα, την καθ’ ημάς ττοππουζοσύνη και όλα τα ελλείμματα τα οποία διαβρώνουν τη δημοκρατία μέρα με τη μέρα. Στο όνομά της κιόλας.

Τα ΜΜΕ, εγκλωβισμένα στην ανάγκη των κλικ και τις οικονομικές δυσκολίες των καιρών, χαϊδεύουν τα πλήθη όπως και την εξουσία για να επιβιώσουν, στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «πολυφωνίας» οι οποίες όμως εδώ δεν είναι τέτοιες. Είναι απλώς μάσκες της χυδαιότητας και της προώθησης της αποκτήνωσης ως… δικαιώματος.

Λίγοι τολμούν να πουν ότι ο αριθμός των ττόππουζων, όλων των αντιλήψεων πολιτικών ή άλλων αλλά και η έλλειψη αντιλόγου στο κλίμα το οποίο προσδίδει η χυδαιότητά τους στην εποχή, δεν είναι ούτε δικαίωμά τους ειδικά όταν στρέφεται εναντίον άλλων, ούτε κάτι που δικαιούνται οι άλλοι να το αφήνουν να περνά απαρατήρητο.

Ειδικά όταν διατυπώνουν δημόσιο λόγο. Δεν μπορεί να σιωπούμε και να χαϊδεύουμε τους ττόππουζους για να διατηρήσουμε την πρόσβασή μας και τη δημόσια ή άλλη παρουσία μας. Διότι περί αυτού πρόκειται.

Δημόσια παρουσία αξίζει να έχεις όταν λες αυτά που πρέπει, είτε αρέσουν είτε όχι. Κυρίως δε όταν δεν αρέσουν. Αλλιώς απλά ψυχαγωγείς. Και όταν σιωπάς, δεν πρέπει να έχεις δημόσια παρουσία. Δεν την αξίζεις. Όπως και εάν τη χάσεις διότι έκανες αυτό που έπρεπε, τότε όλα είναι μια χαρά. Be happy. Αυτό σου αναλογούσε.

Όταν όμως επιλέγεις να τους χαϊδεύεις, δεν είσαι ειλικρινής ούτε απέναντί τους, ούτε και απέναντί σου. Και είσαι απλώς μέρος της κατάστασης που επιτρέπει σε μια πορεία εντελώς λανθασμένη να συνεχίζεται και στα όσα με κόπους κατακτήθηκαν να αποδομούνται από τα αχαλίνωτα πια πλήθη και τη θλιβερή διαπλοκή του δημόσιου λόγου με αυτά.

Δύο άνθρωποι υπέγραψαν χθες σύμφωνο συμβίωσης στις Κεντρικές Φυλακές. Είδατε υποθέτω το κείμενο. Δεν προλαβαίναμε να σβήνουμε τα ομοφοβικά σχόλια, τα emojis των εμετών αλλά και τις επαναλήψεις άθλιων ειρωνικών σχολίων, κυρίως το «καλούς απογόνους».

Το πρόβλημα, δεν είναι εάν αυτοί θα κάνουν απογόνους. Διότι δεν θα κάνουν. Και εάν έκαναν θα το έκαναν πολύ συνειδητά, σίγουροι ότι θα το ήθελαν, όχι γιατί προέκυψε στο πήδημα και η γνώση τους δεν τους επιτρέπει να ξέρουν ότι το κρεατάκι δεν είναι... αγέννητο «παιδάκι».

Το πρόβλημα είναι ακριβώς ότι αμέτρητα ζώα γύρω μας κάνουν απογόνους. Μάζες. Εάν υπήρχε ο όποιος έλεγχος για την καταλληλότητά τους, οι καταδικασμένοι άκληροι της Κύπρου θα γέμιζαν στάδια, ξανά και ξανά.

Διότι αλίμονο, τους κάνουν και σαν τα μούτρα τους!..

Η καημένη η υπογεννητικότητά τους, είναι ο μοναδικός σύμμαχος του μέλλοντος αυτής της χώρας.

Αλλά και πάλι, πόσα να προλάβει και εκείνη; Ε; Πόσα; (!..).