Στης Μεσαίας την ολόμαυρη ράχη, νεκαλιέται η Πινδάρου μονάχη

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στον Αβέρωφ είναι η ικανότητά του να ψυχαγωγεί. Αν δεν είχε γίνει πολιτικός, θα μπορούσε να είχε διαπρέψει ως entertainer με αυτή την Jerry Lewis αύρα που έχει.

Δυστυχώς, από μια άποψη, για εκείνον, δεν επέλεξε τον κόσμο του θεάματος. Δυστυχώς για εμάς, από πολύ περισσότερες απόψεις, επέλεξε την πολιτική.

Don’t get me wrong. Ο Φούλης μού είναι συμπαθής. Το ξέρει άλλωστε και το ξαναγράφω και εδώ, μπας και αρχίσει να ξαναπαίρνει τον Κωστή για τα παράπονά του, όπως έκανε παλιά. Δεν το κάνει πια. Ας είναι. Τουλάχιστον δεν είναι σαν τον άλλον ο οποίος από τότε που έχασε το χιούμορ του δεν σηκώνει κουβέντα.

Τον είχαμε καλέσει στα γενέθλια του «Π» πέρσι και μου έκανε και ειδική αναφορά, θυμάστε. Άκρως τιμητικό να κλείνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας την ομιλία του με το «γράφε μου Κώστα ό,τι θέλεις». Σίγουρα!

Κατέβηκε, είχε πιεί κάνα παραπάνω (θα χάρηκε που μας είδε με όσα του γράφουμε), με γύρευε και τον έπιασε η κάμερα να λέει: «Πού έν’ ο Κωστής, που να ‘σιει την κατάρα μου!».

Κι αυτόν τον αγαπώ, δεν πειράζει. Απλώς ο Αναστασιάδης δεν είναι τόσο fun πλέον. Εδώ θέλω να καταλήξω. Ενώ ο Αβέρωφ είναι. Τον βλέπεις και πολλές φορές δεν μπορείς παρά να το χαρείς. Για να μην σου έρθει εγκεφαλικό ή όχι, άλλη συζήτηση.

Το καλύτερό μου του Φούλη είναι οι bipolar εμφανίσεις του. Επικοινωνιακά μόνο είναι διπολικός και θα σας εξηγήσω. Έχει μια μοναδική ικανότητα, ας το πούμε, να εμφανίζεται και να υποδύεται κάποιον ο οποίος, εάν δεν ήξερες το ποιος και το τι στην Κύπρο, θα έπαιρνες όρκο ότι είναι… ότι σίγουρα δεν είναι εκείνος.

Διότι ένα πράγμα είναι να βγαίνει κανείς σε τρακτέρ, να μαζεύει κολοκάσι, να απλώνει τραχανά κ.λπ. και άλλο το να διαμαρτύρεται ότι «δεν μπορεί το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και την ξενοδοχειακή μας βιομηχανία να είναι διπλάσιο από τον μέσο όρο της Ευρώπης και ταυτόχρονα να είναι το πιο ακριβό ρεύμα που πληρώνει Ευρωπαίος επιχειρηματίας».

Μικρή λεπτομέρεια, ουσιώδης όμως; Αβέρωφ. Ηγέτης του ΔΗΣΥ. ΔΗΣΥ; Το κυβερνών κόμμα εδώ και επτά χρόνια; Φλεβάρη του 2013 κέρδισαν τις εκλογές (ξανά το 2018) και εκείνος έγινε πρόεδρος του ΔΗΣΥ τον Μάη του 2013.

Είχε διατελέσει βουλευτής από το 1996 ώς το 1999 όταν έγινε υπουργός Συγκοινωνιών, θέση την οποία διατήρησε ώς το 2003 που έχασαν τις εκλογές και από το 2006 μέχρι σήμερα είναι στη Βουλή. Δεκατέσσερα χρόνια, συν τρία πριν, δέκα επτά. Και τρία υπουργός.

Πόσα χρόνια χρειάζεται να κυβερνήσετε ακόμα Φούλη μου και τι άλλο χρειάζεται να σε κάνουμε σε αξιώματα που πληρώνουμε εμείς, για να σκεφτείτε κάτι για τις τιμές του ρεύματος, λόγω εξάρτησης από το πετρέλαιο λ.χ. και όχι μόνο;

Πάμε ξανά; Φούλη μου, κυβερνάτε μάνα μου. Σύνελθε. Επτά χρόνια.

Αμ το άλλο; Χειρότερο! «Να στηρίξουμε την άλλοτε ραχοκοκαλιά της κυπριακής οικονομίας και της κοινωνίας, τη μεσαία τάξη […] έχει συρρικνωθεί». Δεν έχει συρρικνωθεί. Στο WWF κοντεύουμε να την καταχωρήσουμε, ως είδος προς εξαφάνιση. Επτά χρόνια μετά θυμηθήκατε τη μεσαία τάξη;

Σίριουσλι...!

Μέχρι χθες προείχε η «ελεύθερη οικονομία» (sic), τα εισαγωγικά διότι τέτοια «ελευθερία» σε λίγες χώρες καταγράφεται. Προείχαν τα «ελεύθερα» ωράρια που εξόντωσαν ό,τι άφησε η κρίση και όλα εκείνα που οδήγησαν τα πάντα στα χέρια πενήντα νοματαίων, πέντε mall και κάτι αλυσίδων μεγαλομπακάλικων.

Δεν είναι ιδεολογικό το θέμα μου, όχι. Ελεύθερη αγορά υπάρχει και αλλού, απλώς αλλού, το κράτος δουλεύει και για τους πολίτες. Δεν γίνεται τώρα ξαφνικά να έχετε ανακαλύψει τη μεσαία τάξη και τη μείωση της αγοραστικής της δύναμης!

Και τον υπόλοιπο καιρό που πληρώναμε όλοι φόρους για να την έχετε στα επιδόματα μέχρι που να το χωνέψει ότι δεν υφίσταται πια οριστικά και αμετάκλητα και να το δεχτεί χωρίς ιδιαίτερα τράβαλα, έτσι ήταν η μεσαία τάξη. Ακόμη και όσοι είχαν κάνα χωραφούδιν κληρονομιά -έστω και κανονικό όχι όπως τα φιλέτα της θείας σου των 741,000 ευρώ- το πούλησαν.

Για αυτό ήταν που κρατούσατε, όλοι σας του πολιτικού οικοδομήματος τα κόκκινα δάνεια σε… καταστολή. Για αυτό και εσείς ειδικά στο ΔΗΣΥ, λέγατε ψέματα στον κόσμο ότι το «νεκρό πτώμα του Συνεργατισμού» (σ.σ. κατά το ένα από τα αστέρια σου στη Βουλή), θα έκανε νέα αρχή! Ενώ ξέρατε από τη Φρανκφούρτη ότι είχε κλείσει ουσιαστικά.

Και το κάνατε για να ξανακερδίσετε τις εκλογές. Έτσι καταλήξαμε στο (νέο) φέσι των πέντε τόσων δισεκατομμυρίων, με το Χαρούδιν σας να γίνεται αναπληρωτής πρόεδρος τις προάλλες.

«Όσοι επικεντρώνονται σε παραγωγή προϊόντων που απευθύνονται στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα ή στα στρώματα εκείνα του πληθυσμού που είναι αρκετά εύποροι», μας είπες χθες, «οι πωλήσεις τους πάνε εξαιρετικά καλά. Όσοι όμως ασχολούνται με προϊόντα παραγωγής που απευθύνονται κυρίως στη μεσαία τάξη, έχουν μείωση»..

Κάποιος, με δεδομένο ότι δεν μπορεί τώρα να σας έπιασε η καΐλα της μεσαίας τάξης, θα μπορούσε να σε κατηγορήσει πως η έγνοια σου δεν είναι το ποιοι δεν μπορούν να αγοράσουν αλλά ποιοι δεν μπορούν να πουλήσουν περισσότερα. Εγώ δεν θα το κάνω όμως.

Με αγάπη θα σου πω απλώς πως το δούλεμα έχει και κάποια όρια.

ΔΕΝ προσπερνώ το ψυχαγωγικό του πράγματος αλλά, αγάπη μου, είσαι αρχηγός του κόμματος που κυβερνά. Συγκυβερνάς. Δεν είσαι αντιπολίτευση.

Όσο για το άλλο, βγείτε έξω να δείτε τα προβλήματα του κόσμου, που είπες απευθυνόμενος στα υπουργεία και τους βουλευτές (!...) το θέμα δεν είναι να γίνει ο κόσμος με προβλήματα αξιοθέατο για εσάς που τα έχετε λύσει προ πολλού στην ράσιην του.

Είναι να ντραπείτε λίγο εσείς. Έτσι; Λίγο. Όχι πολύ.