Χτυπούσαν ο ένας τον άλλο, τις έτρωγε η νοημοσύνη μας

Εάν ξεχώρισα κάτι από το debate; Πέρα από την αξιοπρεπή παρουσία των συναδέλφων, όχι ομολογώ.

Δεν ανέμενα τίποτα περισσότερο και μάλιστα, φοβόμουν πως σε σχέση με το πιο πάνω θα έβλεπα σαφώς κάτι λιγότερο. Δεν είναι εύκολο να καλείσαι να λάβεις μέρος σε ένα πράγμα φαιδρό, επί της ουσίας, το οποίο μάλιστα προέκυψε τυχαία και μάλλον δεν αφορούσε κανέναν πέραν του κομματικού ακροατηρίου - ενός μικρού και σκληρού πυρήνα του ακροατηρίου αυτού, για την ακρίβεια. Ενώ ο κόσμος καίγεται.

Γιατί, αλήθεια, έγινε το debate; Εννοώ, πώς θα μπορούσαν οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων να συζητήσουν το ζήτημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων πολιτικά εκτεθειμένων προσώπων όταν ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας ήταν ακόμα στην Επιτροπή Ελέγχου της Βουλής και όταν δεν είχαν ιδέα τι είχε πει;

Και προς τι η σπουδή επίσης να συζητηθεί το ζήτημα αυτό -πάνω σε έναν καβγά για το οποίο μας προέκυψε η ανεπιθύμητη κύηση του debate- πριν μάθουν τι είχε να πει ο διοικητής; Δεν ήταν μόνο για αυτό, είπαν, το debate. Εγώ θα το έθετα αλλιώς: Για... ποιο ήταν τελικά;

Κατ’ αρχάς ας μου επιτραπεί να εκφράσω την απορία μου προς τον γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ ο οποίος έχω την αίσθηση ότι σύρθηκε σ’ αυτό το πράγμα ενώ δεν είχε κανέναν λόγο να το πράξει.

Ως αντιπολίτευση απέναντι στην πλέον διεφθαρμένη διακυβέρνηση που γνώρισε η χώρα, δεν κατάλαβα και ακόμα δεν καταλαβαίνω τι πήγε να κάνει εκεί, παλεύοντας μάταια σε πολλές στιγμές να διαλύσει με ένα «εμείς δεν έχουμε κανένα θέμα, όλα στο φως» την εικόνα που δημιουργούσε ο Αβέρωφ Νεοφύτου και κυρίως τις σκιές που άφηνε με υποθετικά σενάρια, πολύ πονηρά.

Ο Αβέρωφ δεν έλεγε ότι εννοούσε το ΑΚΕΛ, άλλωστε κανείς δεν ήξερε εάν εννοούσε κάτι και τι, πλην όμως ξεκάθαρα πήγε εκεί -και λογικό ήταν- όχι για να καθαρίσει την πολιτική υπόληψη του ιδίου, του κόμματός του ή του Προεδρικού -πώς άλλωστε, είπαμε είμαστε ηλίθιοι αλλά όχι και έτσι- αλλά για να μεταθέσει όσες περισσότερες σκιές μπορούσε και να περάσει την αίσθηση ότι και το ΑΚΕΛ είχε τη φωλιά του λερωμένη.

Ακόμα κι αν ο κόσμος ήξερε και ξέρει πως δεν μιλάμε για συγκρίσιμα πράγματα ούτε καν για αστείο, η αναίμακτη εξέλιξη του αγώνα -εμένα, προσωπικά, μου έβγαλε μια boring επισκόπηση Τύπου για τις βρομιές της τελευταίας δεκαετίας- η εξέλιξη αυτή, άφησε αν μη τι άλλο την αίσθηση ότι και οι δύο προσπαθούσαν απλώς να μην βγάλουν ο ένας τα άπλυτα του άλλου. Ο Αβέρωφ δεν φοβάται ολοφάνερα το νερό έτσι που κατάντησε. Ο Άντρος γιατί την έπαθε έτσι;

Τώρα, για τον Φούλη τον πονηρούλη. Δεν θα μπορούσα να το πω καλύτερα από τον συνάδελφο, φίλο και γείτονά μου, τον Θανάση Φωτίου. Δανείζομαι το σχόλιό του στο facebook: ««Όλα στο φως» φωνάζει και ξαναφωνάζει ο Αβέρωφ Νεοφύτου, το Πόθεν Έσχες του οποίου ανταγωνίζεται το «Τοπίο στην Ομίχλη» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Και σε ομίχλη και σε δραματικότητα».

Θα προσέθετα απλώς τη διορατικότητα της πεθεράς του σε επενδύσεις μετοχών, για λόγους πληρότητας και ισορροπιών.

Επιμένω πως ο Αβέρωφ δεν είχε κάτι να χάσει πηγαίνοντας εκεί, στην κατάστασή του, διότι δεν του απέμεινε κάτι στην εικόνα του. Ούτε και να κερδίσει, βέβαια, στη λογική του να πείσει κάποιον, έτσι; Διότι πλέον οι θαυμαστές του, λιγοστοί κιόλας, είναι για το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ, ακριβώς όπως εκείνος. Τάλε κουάλε.

Ήταν βαρύ όμως, να τον βλέπει κανείς να σηκώνει περήφανα το σπαθί του για τη διαφάνεια και την πολιτική ηθική. Δεν ήταν το κλασικό, θέλω να πω, αίσθημα του πολίτη - μαλ… της υπόθεσης ο οποίος νιώθει ταπεινωμένος μες τη διαχρονική απορία του για το πόσο ηλίθιο τον θεωρούν, τον υποσυνείδητο φόβο του μήπως και έχουν τελικά δίκιο αλλά και την άρνησή του να παραδεχθεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Ήταν ένα βήμα παραπέρα.

Η εικόνα του Αβέρωφ, του ΔΗΣΥ και του Προεδρικού σε ρόλο ανυπότακτων αγωνιστών της διαφάνειας θα έβγαζε νόημα από την Κυριακή και μετά που ανοίγει Τριώδιο. Αλλά από τώρα; Τα ισοπεδώσαμε όλα σ’ αυτή τη χώρα δηλαδή; Χριστούγεννα από Οκτώβρη. Τώρα και καρναβάλι ολόχρονα;

Όσο για τα υπόλοιπα, εάν θέλει το πολιτικό σύστημα να διορθωθούν, θα διορθωθούν. Φοβάμαι όμως πως η διαφθορά έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ σε όλα τα επίπεδα, τις εξουσίες και τους θεσμούς -κάτι που άλλωστε αποδεικνύεται πια και με στοιχεία- που, δεν θα ευτυχήσουμε να δούμε κάτι τέτοιο.

Σε… debates και άλλα καραγκιοζιλίκια μακράν της ουσίας και της λήψης μέτρων, ίσως και αντί αυτών, ακόμα λιγότερο.