Η πολιτική του Σπύρου το 2020 και η επάρκειά τους

Η Κύπρος δεν είναι απομονωμένη, δήλωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Άχαρη η θέση του εκπροσώπου. Εκεί που συμφωνεί και εκεί που διαφωνεί, δουλειά του είναι να υπερασπίζεται τα της κυβερνητικής πολιτικής και να καθαρίζει συχνότατα εκεί που σπάνε οι υπόλοιποι. Είμαι δε βέβαιος, τόσο που τολμώ να σας το πω και δημόσια, ότι έξυπνος άνθρωπος που είναι ο κ. Κούσιος -και είναι- εδώ δεν συμφωνεί. Και δεν το πιστεύει καθόλου.

Βεβαίως, δεν χρειάζεται να είναι κανείς φοβερά έξυπνος για να διαπιστώσει ποια είναι η θέση της Κύπρου αυτήν τη στιγμή. Για να είμαι ειλικρινής δεν είναι καν θέμα εξυπνάδας.

Είναι θέμα επαφής με την πραγματικότητα ή ανάλογα και αποκόλλησης από αυτήν, όταν κάποιος, εδώ ο Νίκος Χριστοδουλίδης, τα σπασμένα του οποίου καθάρισε ο κ. Κούσιος, επιλέγει συνειδητά να ζει στην άρνηση, στις φαντασιώσεις και με προσδοκίες ουτοπικές περιμένοντας ένα θαύμα το οποίο θα αναστήσει τη νεκρή του εξωτερική πολιτική.

Κάτι που σίγουρα δεν είναι ούτε παράδοξο αλλά ούτε και μη αναμενόμενο σε ένα περιβάλλον το οποίο παρακολουθεί τις «προφητείες» του Μόρφου με δέος. Στον πραγματικό όμως κόσμο τα πράγματα είναι σοβαρά. Ή πρέπει να είναι.

Η Κύπρος βρίσκεται αυτήν τη στιγμή σε εξαιρετικά δεινή θέση. Η εμμονή του ΥΠΕΞ  να δαφνοστεφανώσει εαυτόν με οτιδήποτε μπορεί να παρουσιάσει ως κυρώσεις -χωρίς ούτε καν αυτό το οτιδήποτε να καταφέρνει προς το παρόν- θα έμοιαζε παιδαριώδης και θα μας έκανε να γελάμε κάποτε όπως γελούσαμε με τον μακαρίτη τον Σπύρο και τον Τάσσο, οι οποίοι περνούσαν τα χρόνια και άφηναν το status quo να παγιώνεται προκειμένου να μαζεύουν ψηφίσματα και να πίνουν τον πρωινό τους καφέ διαβάζοντας στρατευμένους πολιτικούς συντάκτες οι οποίοι τους έγραφαν διθυράμβους για τα… επιτεύγματά τους σε αντάλλαγμα για κάτι «πληροφορίες» για το επόμενο μεγάλο σχέδιο, επειδή βαριούνταν να ψάξουν να βρουν κάτι και να κάνουν κανονική δημοσιογραφία και ακόμα πιο πολύ να ρισκάρουν να εκφέρουν μισή γνώμη που θα δυσαρεστούσε κάποιον.

Δεν είναι όμως ούτε καν τέτοιες η εμμονή του Νίκου Χριστοδουλίδη και η κατάστασή μας, που να μπορεί κανείς -ή να πρέπει- να κάνει πλάκα με αυτά τα πράγματα. Δεν είναι καν σοβαρό αλλά με ένα μικρό έστω περιθώριο πλάκας, όπως ήταν λ.χ. η εκτίμηση του ΥΠΕΞ ότι η Τουρκία δεν θα έβρισκε τρυπάνι, ότι οι ομόλογοί του μας στήριζαν (όταν το αντίθετο έλεγαν τα πρακτικά), ότι το άνοιγμα της Αμμοχώστου ήταν… μπλόφα και όλα τα υπόλοιπα. Τραγικά, αλλά με λίγη πλάκα.

Εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Διότι εδώ ζούμε την επόμενη μέρα της τελευταίας κρίσης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, με τη μεν Ελλάδα να αντιδρά ψύχραιμα και δείχνοντας ότι καταλαβαίνει πλήρως πώς λειτουργεί η ΕΕ να πηγαίνει σε συνομιλίες με την Άγκυρα, και εμάς να έχουμε φτάσει πραγματικά στο ναδίρ.

Μια χώρα ανυπόληπτη, σε κάθε έκθεση διαφθοράς πρώτο τραπέζι, με τη μισή της κυβέρνηση να πουλάει ή να πουλούσε διαβατήρια -ευρωπαϊκά διαβατήρια- και τη μοναδική της προσέγγιση να είναι οι φαντασιώσεις των Νικουθκιών της, ΥΠΕΞ και Προέδρου, ότι είναι περίπου ηγέτες υπερδύναμης με τα βέτο στο μανίκι οι οποίοι μπλοκάρουν ζητήματα αρχών και δημοκρατίας, παρτάροντας τη Ρωσία και τα παιγνίδια της εις βάρος της Ευρώπης, όταν μάλιστα όλοι γνωρίζουν πως οι σχέσεις τους με τη Μόσχα και τους γύρω της δεν είναι μόνο πολιτικές αλλά προσωπικές και οικονομικές.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι ο Πρόεδρος έχει γεράσει τόσο που υιοθέτησε τη γραμμή Κυπριανού στα τελευταία του χρόνια. Για τον ΥΠΕΞ το πιστεύω ακράδαντα. Αλλά και πάλι, αν μιλάμε για τον Πρόεδρο, η άλλη οδός, η άλλη εξήγηση είναι ίσως ακόμα χειρότερη: το γεγονός δηλαδή ότι θέτει όρους [!..] σε κάθε αναφορά στο Κυπριακό, κάνει ό,τι μπορεί για να μην πάει σε διάλογο και ταΐζει κουτόχορτο και ποδοσφαιρικά συνθήματα τα πλήθη των αφελών, δεν έχει να κάνει με τη νοητική του επάρκεια. Έχει όμως να κάνει με την ηθική.

Και σίγουρα δεν προσφέρει καμία υπηρεσία πέραν της διάλυσης των πάντων για να εξυπηρετηθούν ο λαϊκισμός και η παραπλάνηση του κόσμου. Με την Κύπρο να πλέει και πάλι μεσοπέλαγα, έρμαιο των εξελίξεων, και το χειρότερο απόκληρος και παρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από κάθε δυνατή άποψη.

Θα μπορούσε να πει κανείς: τι να κάνουμε; Αφού οι Ευρωπαίοι παίζουν διπλό παιγνίδι με την Τουρκία. Μόνο που δεν είναι έτσι ακριβώς. Η ΕΕ σε συλλογικό επίπεδο και η κάθε χώρα ξεχωριστά κάνουν αυτό που δεν κάνουν διάφοροι τακτικιστές, λαοπλάνοι εδώ.

Η κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας δεν θα πλήξει τις χώρες αυτές και τις τεράστιες επενδύσεις τους μόνο σε εθνικό επίπεδο, που κι αυτό δεν είναι λίγο. Θα απειλήσει άμεσα την οικονομική και την πολιτική σταθερότητα όλης της Ευρώπης. Και θα προκαλέσει εξελίξεις οι οποίες δεν μπορούν να προβλεφθούν. Πρωτίστως εδώ και στην Ελλάδα.

Δεν το κάνουν από… αγάπη στην Τουρκία οι Ευρωπαίοι. Και δεν μας αρνιούνται να δώσουν στο μικρό Νικούδιν το παιχνίδι που θέλει εμμονικά, διότι δεν μας αγαπούν εμάς. Ζυγίζουν πράγματα. Όπως και η Ελλάδα, την οποία για άλλη μία φορά σύραμε -και ας πρόσεχε- σε αυτήν την επικίνδυνη και χωρίς λογική και αποτέλεσμα πορεία.

Διαχειρίζονται δυστυχώς τις τύχες μας απλώς για να κάνουν τις δικές τους μέσα από μικροπολιτική πρώτου επιπέδου. Το Κυπριακό κλείνει και θα ξεχαστεί και εμείς καταφέρνουμε να γίνουμε η χώρα την οποία θα πετούσε μετά χαράς έξω η Ευρώπη, διότι δεν ησυχάζει εάν δεν της δοθεί εκείνο που θέλει. Όχι εκείνο που επιτάσσει το γενικό καλό. Και όλα αυτά, για να συντηρούνται οι καριέρες πατριδοκάπηλων δικηγόρων και άλλων και αππωμένων κοπελλουθκιών με διασυνδέσεις.

Κρίμα. Η Λευκωσία να δίνει μια καταγέλαστη παράσταση για πάρει ο ΥΠΕΞ 1-2 ονόματα σε μια ύστατη απόπειρα face-saving και σε μια λίστα «κυρώσεων» που κόντευαν να ξεχάσουν όλοι. Με «αντάλλαγμα» ό,τι απέμεινε όρθιο από την εικόνα μας διεθνώς και στην Ευρώπη. Κρίμα, λοιπόν, και ντροπή που φτάσαμε ώς εδώ.‎