Η προσπάθεια των τεσσάρων ανεξάρτητων υποψηφίων να ενώσουν δυνάμεις και να κατέλθουν τελικά στις εκλογές, είναι μία αξιοσημείωτη εξέλιξη η οποία μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να αλλάξει το σημερινό προεκλογικό σκηνικό.
Τους τέσσερις ενώνουν πολλά και πάνω από όλα το όραμα και ο στόχος για μία Κύπρο διαφορετική από αυτήν που μας κληροδοτεί η παρούσα διακυβέρνηση και από εκείνην που μπορούν να δώσουν οι τρεις υποστηριζόμενοι από το κομματικό κατεστημένο υποψήφιοι.
Σε ό,τι αφορά τα μείζονα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο (Κυπριακό, διαφθορά, κράτος δικαίου, εκσυγχρονισμός της κοινωνίας, οικονομία και κοινωνική πολιτική), τόσο οι απόψεις τους, όσο και οι προτάσεις τους, είναι σε μεγάλο βαθμό ταυτόσημες, με μικρές επουσιώδεις διαφορές που εύκολα μπορούν να «παντρευτούν».
Και οι τέσσερις δε έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των κομματικών υποψηφίων. Είναι πραγματικά ανεξάρτητοι, δεν έχουν καμία απολύτως άμεση ή έμμεση σχέση και εμπλοκή σε όσα τραγικά και καταστροφικά έγιναν στον τόπο την τελευταία εικοσαετία και πληρούν στον απόλυτο βαθμό την αξίωση της κοινωνίας για έναν νέο Πρόεδρο με καθαρά χέρια και χωρίς την παραμικρή σκιά και αμφιβολία.
Υπό αυτήν την έννοια, ο οποιοσδήποτε από τους τέσσερις θα μπορούσε να είναι ο κοινός υποψήφιος. Πριν όμως αποφασίσουν ποιος θα είναι αυτός, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τι ακριβώς επιδιώκουν;
Θέλουν έναν κοινό υποψήφιο που απλά θα αθροίσει τα ποσοστά που φαίνεται να έχουν σήμερα μεμονωμένα για να έχουν μία πιο αξιοπρεπή παρουσία στις εκλογές;
Ή θέλουν και επιδιώκουν η κοινή τους υποψηφιότητα να μπορεί να προσελκύσει -έστω και τώρα- ευρύτερη στήριξη και υποστήριξη, ικανή να αλλάξει όντως το σημερινό προεκλογικό σκηνικό;
Αν οι φιλοδοξίες των τεσσάρων εξαντλούνται στο πρώτο σενάριο, εκείνο δηλαδή της άθροισης των σημερινών μεμονωμένων ποσοστών τους, θεωρώ ότι άδικος ο κόπος και άσκοπη η προσπάθεια.
Αν, από την άλλη, επιδιώκουν το δεύτερο, να προκύψει δηλαδή μία κοινή υποψηφιότητα που να μπορεί να τύχει ευρύτερης στήριξης, τότε, παραμερίζοντας προσωπικές φιλοδοξίες, οφείλουν να καταλήξουν στην επιλογή η οποία αντικειμενικά και ρεαλιστικά έχει τη μεγαλύτερη δυνατή διεισδυτικότητα και στους άλλους πολιτικούς χώρους, αλλά και ανάμεσα στους αναποφάσιστους ή και εκείνους που εμφανίζονται ακόμα διστακτικοί στο να πάνε να ψηφίσουν.
Και για να βρουν ποια είναι αυτή η υποψηφιότητα, πρέπει να βάλουν κάτω αντικειμενικά κριτήρια και όχι κριτήρια κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του ενός ή του άλλου εξ αυτών.
Από την άλλη, οι «τέσσερις» πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο χρόνος εξαντλείται επικίνδυνα και δεν μπορούν να επαναλαμβάνουν τις μεταξύ τους επαφές, συζητώντας γενικά και αόριστα και φοβούμενοι να αγγίξουν το καυτό θέμα του ποιος θα είναι τελικά ο κοινός τους υποψήφιος.
«Το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς», λέει η παροιμία και αυτό θα πάθουν αν συνεχίσουν με αυτούς τους ρυθμούς. Η προσπάθειά τους για κοινό υποψήφιο έγινε θετικά αποδεκτή και από ευρύτερες προσωπικότητες αλλά και από σημαντική μερίδα των ψηφοφόρων, ιδιαίτερα ανάμεσα στους αναποφάσιστους και εκείνους που αισθάνονται να βρίσκονται, με βάση τα σημερινά προεκλογικά δεδομένα, σε αδιέξοδο. Αν όμως δεν καταλήξουν άμεσα σε αποφάσεις, κινδυνεύουν να χάσουν αυτό το «τάιμινγκ».
Το εγχείρημα των «τεσσάρων» δεν αφορά όμως μόνο τους τέσσερις, αλλά και όσους αγωνιούν πραγματικά για το πού οδηγούμαστε, με βάση το σημερινό προεκλογικό σκηνικό.
Όποιος δεν βλέπει ότι ο κίνδυνος να πάμε στον β΄γύρο των εκλογών, με μόνες επιλογές μας τους δύο κατά δήλωσή τους συνεχιστές της παρούσας διεφθαρμένης και αποτυχημένης διακυβέρνησης και εκφραστές του οικονομικού και εκκλησιαστικού κατεστημένου του τόπου, είτε βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, είτε εθελοτυφλεί.
Οι πολίτες ανέμεναν από την πραγματική αντιπολίτευση μία επιλογή νίκης, μία επιλογή η οποία εκμεταλλευόμενη και τη διάσπαση της κυβερνώσας Δεξιάς, θα φέρει τη μεγάλη και τόσο αναγκαία για τον τόπο αλλαγή. Καλώς ή κακώς και ανεξαρτήτως τους ήθους και των ικανοτήτων του υποψηφίου που επέλεξε, το ΑΚΕΛ έκανε μία επιλογή η οποία αντικειμενικά δεν τραβάει και δεν πείθει. Θα επιμένει για καθαρά εγωιστικούς λόγους σε αυτήν την αδιέξοδη πορεία; Στην πολιτική, αλλά και γενικά, δεν είναι ντροπή να συνειδητοποιεί και να παραδέχεται κάποιος τα λάθη του. Είναι όμως πολιτικό έγκλημα να τα βλέπει και να μην κάνει τίποτα για να τα διορθώσει.
Η κίνηση των τεσσάρων δίνει και στο ΑΚΕΛ και στον τόπο μία ελπιδοφόρα διέξοδο. Ας μην την αγνοεί το ΑΚΕΛ, όσο υπάρχει ακόμα λίγος χρόνος, γιατί μετά θα είναι υπεύθυνο για ό,τι προκύψει. Έτσι απλά!
