Ας ξεκινήσουμε με μια απλή, πολύ απλή, διαπίστωση. Το πένθος είναι καθαρά προσωπικό και δε χωράει πάνω σε χάρακες και μέτρα. Δεν είναι άποψη. Είναι γενικός κανόνας. Ο καθένας πενθεί όπως γουστάρει ο ίδιος και δε χρωστάει καμία εξήγηση και σε κανέναν. Θέλει να φοράει μαύρα; Θα φοράει. Θέλει να φοράει άσπρα, τιρκουάζ, πουά και να κάνει κωλοτούμπες; Θα το κάνει. Και δε θα ρωτήσει και κανέναν για το πώς θα πενθήσει τον άνθρωπό του. Τέλος συζήτησης.
Και αν για τους περισσότερους είναι δεδομένα και αδιαμφισβήτητα όλα αυτά, για κάποιους άλλους δεν είναι. Γιατί αν ήταν, δεν θα γινόταν αυτός ο πανζουρλισμός που γίνεται τις τελευταίες ημέρες -και έπειτα απ' όσα τραγικά έγιναν- για το ποιος θρηνεί καλύτερα αυτούς που «έφυγαν», ποιος δείχνει πιο καλά τον πόνο του και ποιος βρίσκει την καλύτερη ατάκα για να εκφράσει τα όσα αισθάνεται. Τα παραδείγματα πολλά.
- Όπως τα όσα ακούστηκαν για την περιβόητη φωτογραφία της οικογένειας του Κυπριανού Παπαϊωάννου, θύματος των Τεμπών, στην οποία οι γονείς, οι φίλοι και οι συγγενείς κοιτάνε την κάμερα και χαμογελάνε. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης «έπεσαν» με αναλύσεις επί αναλύσεων για τη στάση που κράτησαν οι δικοί του στην κηδεία. Κάποιοι έκαναν λόγο για κάτι πρωτάκουστο και...περίεργο, άλλοι έκαναν λόγο για μια στάση που εξηγείται λόγω της βαθιάς πίστης της οικογένειας και άλλοι απλώς αναρωτήθηκαν πώς γίνεται να έχει χάσει κανείς το παιδί του και να γελάει.
- Στην άλλη πλευρά, ο πατέρας της Ελπίδας Χούπα, άλλου ενός θύματος του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, ο οποίος άκουσε τα εξ αμάξης επειδή όλες αυτές τις ημέρες έβγαινε στα κανάλια και έκλαιγε. Κάποιοι είπαν ότι διψάει για δημοσιότητα, άλλοι είπαν ότι -άκουσον - άκουσον- αρέσκεται να τον λυπούνται, ενώ άλλοι αναρωτήθηκαν πώς γίνεται να έχει χάσει κανείς το παιδί του και να βγαίνει στην τηλεόραση φωνάζοντας πόσο πολύ του λείπει.
- Ή ένα άλλο παράδειγμα, είναι όλοι αυτοί που έστησαν στον τοίχο όσους γονείς έχασαν τα παιδιά τους και τόλμησαν να δεχθούν την -πενιχρή- οικονομική βοήθεια που τους έδωσε το κράτος. Κάποιοι μίλησαν για ξεπούλημα των νεκρών παιδιών τους, ενώ άλλοι είχαν το θράσος να κάνουν αναρτήσεις του τύπου: «Συγγνώμη πατέρα. Αν το ’ξερα από πριν ότι θα πάρεις αποζημίωση, έξτρα σύνταξη, θα σου σβήσουν όλα τα χρέη και θα διορίσουν και τη μαμά στο Δημόσιο, θα ανέβαινα κι εγώ στο τρένο». Και δεν ντράπηκαν να κάνουν τέτοια σχόλια για ανθρώπους που έθαψαν τα παιδιά τους.
Υ.Γ. Προς όλους αυτούς τους έξυπνους λοιπόν, που βγάζουν μέτρο για να μετρήσουν το πένθος και τον πόνου κάποιου, λες και μπορεί να χωρέσει σε ένα συγκεκριμένο καλούπι: Το πένθος είναι προσωπικό και δε σηκώνει κριτική. Το τι έχει να αντιμετωπίσει κανείς όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού του δεν είναι θέμα προς συζήτηση ή φιλοσοφική ανάλυση. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, ό,τι νιώθει και δεν παίρνει την άδεια από ΚΑΝΕΝΑΝ. Όλα τα άλλα είναι να είχαμε να λέγαμε!
