Στη βδομάδα που διανύουμε έγινε μεγάλη δημόσια συζήτηση για τα όσα είπε ο φοιτητής Λάμπρος Διονυσίου στην τελετή αποφοίτησής του από τη Σχολή Θετικών και Εφαρμοσμένων Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου. Το χθεσινό κύριο άρθρο του «Π» είχε τίτλο «Πόσο δίκαιο έχει ο κάθε Λάμπρος!». Αντικαθιστώ το θαυμαστικό με ένα μεγάλο ερωτηματικό. Και εξηγούμαι. Για το ότι «ζούμε σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε παρακμή» και στην οποία «οι θεσμοί καταρρέουν, οι πολίτες αγανακτούν και η διαφθορά θεριεύει» και ότι «ζούμε σε μια χώρα στην οποία βλέπουμε το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, σε μια χώρα που διασύρεται διεθνώς» κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αντιδικήσει με τον Λάμπρο. Σχεδόν κάθε βδομάδα από τη στήλη αυτή γράφω για την τριτοκοσμική μας μιζέρια και το άθλιο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε σ’ αυτήν. Στον «Φιλελεύθερο» μάλιστα υπήρξε πριν λίγες μέρες παραπολιτικό σχόλιο που με επίκρινε ειρωνικά ότι ήμουν για χρόνια σημαντικός παράγοντας αυτού του πολιτικού συστήματος του οποίου τώρα ασκώ κριτική.
Δεν θα σχολιάσω σε έκταση το σχόλιο αυτό. Θα υπενθυμίσω στον συντάκτη του ότι και ως βουλευτής αλλά και ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΔΗΣΥ αγωνίστηκα για όλα αυτά που υποστηρίζω στα κείμενά μου. Επανερχόμενος στην ομιλία του Λάμπρου υπενθυμίζω δύο αποσπάσματα από κείμενό μου που δημοσιεύτηκε στη στήλη αυτή πριν έναν χρόνο με τίτλο «Γράμμα προς τους απόφοιτους»: «Δυστυχώς η γενιά μας, που τόσο γενναιόδωρα υποστηρίχτηκε από τη γενιά των γονιών μας, έχει δημιουργήσει για τη δική σας γενιά έναν κόσμο αβεβαιότητας, περιορισμένων ευκαιριών, έντονου ανταγωνισμού και αντιφάσεων...» «Σε ό,τι αφορά την εργασία, το επάγγελμα ή την καριέρα σας, που αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την «καλή ζωή» σκεφτείτε «έξω από το κουτί» όπου εμείς, ως γονείς και ως κοινωνία, έχουμε φυλακίσει τη σκέψη μας… Αναζητήστε ευκαιρίες και εκτός Κύπρου. Μην ξεχνάτε ότι σήμερα ο κόσμος είναι ένα μεγάλο χωριό. Αυτό το τελευταίο μην το εκλάβετε ως προτροπή να μην αγαπάτε την πατρίδα. Κάθε άλλο. Να την αγαπάτε σαν τα μάτια σας. Και να ματώνει η καρδιά σας βλέποντάς την μοιρασμένη. Δυστυχώς η δική μας γενιά πήρε, στη μεγάλη πλειοψηφία, λάθος δρόμο. Απαξιώσαμε την πολιτική, άλλοι συμμετέχοντας για ίδιον όφελος και άλλοι αδιαφορώντας, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει ένα πολιτικό σύστημα καταστροφικό για τη γενιά σας. Εσείς όμως έχετε όλες τις δυνατότητες, με τις πολιτικές επιλογές και τη συλλογική πολιτική σας δράση, να έρθετε στο πολιτικό προσκήνιο, παραμερίζοντας τη δική μας ένοχη, αναξιόπιστη και ανάξια πολιτική γενιά. Γκρεμίστε τον λάθος κόσμο που εμείς σας φτιάξαμε και χτίστε αυτόν που σας αξίζει. Ξεριζώστε το κακό, την ανηθικότητα, τον κυνισμό, τον ατομισμό, την απληστία, την κλεπτοκρατία, την απάτη, τη διαπλοκή, τη διαφθορά. Φυτέψτε στη θέση τους τα άνθη του ανθρώπινου κόσμου. Ζητώ να με συγχωρέσετε για το «κήρυγμα». Κατανοήστε ότι εκφράζει τις ενοχές αλλά και την αγωνία ενός γονέα και ενός ενεργού πολίτη. Εύχομαι ολόψυχα η γενιά σας να μην κάνει τα ίδια λάθη με τη δική μου. Από τα πιο πάνω προκύπτει ότι διαφωνώ και μάλιστα έντονα με το καταληκτικό μέρος της ομιλίας του Λάμπρου: «Φεύγω χωρίς να γνωρίζω αν και πότε θα επιστρέψω. Γιατί αν μείνω στην Κύπρο, θα έρθει εκείνη η στιγμή που κάποιος θα θεωρείται καλύτερος όχι λόγω γνώσεων, δεξιοτήτων και εμπειρίας, αλλά λόγω της κομματικής του ταυτότητας και των οικογενειακών του διασυνδέσεων….» Ο κάθε Λάμπρος έχει όλο το δίκιο να αγανακτεί και να δημοσιοποιεί τον καημό του. Όμως το «φεύγω χωρίς να γνωρίζω αν και πότε θα επιστρέψω» είναι πισώπλατη μαχαιριά στην πλάτη της πατρίδας. Και ροδόνερο στα κεφάλια των «ηγεμόνων» αυτού του τόπου. Ο τόπος έχει βέβαια και τίμιους πολιτικούς. Δεν είναι όλοι «ηγεμόνες».
Αν όλοι οι Λάμπροι φύγουν, στην πατρίδα θα μείνουν μόνο οι «Γουλιμήδες». Αυτοί όλοι οι ανεπάγγελτοι που ειδικεύονται στο ρουσφέτι και στην απάτη και που μετέτρεψαν τούτο το πανέμορφο νησί σε Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Η αναγέννηση του πολιτικού πολιτισμού και του πολιτικού συστήματος, και μέσω αυτής, η αλλαγή της πορείας της χώρας απαιτεί την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Ο καθένας από εμάς μπορεί να βάλει ένα λιθαράκι για να χτίσουμε την πατρίδα που μας αξίζει. Με το να «ρίξουμε πέτρα πίσω μας» αφήνουμε την πατρίδα στο έλεος αυτών που την οδήγησαν στο χάλι που μας οδηγεί στο να θέλουμε να φύγουμε. Εδώ θα μείνουμε!! Και αν εμείς αναλάβουμε την ευθύνη ν’ αντισταθούμε και να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας ώστε να μην αφήνουμε τον κάθε πολιτικό ή πολίτη να παρανομεί, να αυθαιρετεί, να καταστρέφει το περιβάλλον, να καρπώνεται τους δικούς μας φόρους και τη δική μας δημόσια περιουσία, και να μας προσφέρουν «χρυσά παλάτια» και εδώ θα μένουμε. Έχω γυρίσει τον κόσμο όλο. Τούτο το νησί έχει ένα γαλάζιο ουρανό και μια γλύκα στον αέρα που δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού…
Του Χρήστου Πουργουρίδη
