Δεν είναι αφύσικο ή εκτός λογικής ένα μεγάλο μέρος των συζητήσεων για τη δράση των κομματικών παρατάξεων να εστιάζεται στο μεγαλύτερο εξ αυτών, τον ΔΗΣΥ. Επί της ουσίας, το κόμμα αυτό διαγράφει εδώ και αρκετά χρόνια, και κυρίως μετά την αλλαγή της εκτελεστικής εξουσίας, την αποτυχία του να διατηρηθεί στην εξουσία, αλλά και σε σχέση με την κρίση που έχει δημιουργηθεί από την αστοχία του αυτή, μια πορεία συνεχούς εσωστρέφειας. Μια τάση από την οποία δεν δύναται να απαλλαγεί. Αντιθέτως, το καθεστώς διατήρησης των εσωτερικών αντιπαλοτήτων δημιουργεί συνεχείς ανισορροπίες στη λειτουργία του κόμματος, δεν μπορεί να αντισταθεί στις επιθέσεις από τα δεξιά του και ταυτοχρόνως αναπαραγάγει αντιθέσεις και κακέκτυπα δράσης τα οποία κυρίως διαιρούν την παράταξη παρά να ενισχύουν τη συνοχή της.
Το εσωτερικό σύστημα λειτουργίας αυτού του κόμματος, μέσα από τη συνεχή πίεση που δημιουργούν εσωτερικοί και εξωγενείς παράγοντες, έχει χάσει τον ορθολογιστικό του χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να ενισχύεται ένας πλήρης και εκτός ελέγχου υποκειμενισμός, ο οποίος καθιστά την παράταξη ευάλωτη ως προς την οριοθέτηση των γραμμών πολιτικής της, σε όλα τα επίπεδα.
Το βάρος των προσπαθειών διατήρησης ενός λειτουργικού κόμματος πέφτει σαφώς στη σημερινή πρόεδρό του, την Αννίτα Δημητρίου. Η οποία επιχειρεί να στείλει το μήνυμα πως τα στελέχη ισχυρής εμβέλειας του κόμματος έχουν υποχρέωση να υπερασπιστούν τη συνοχή μιας παράταξης η οποία τον ερχόμενο χρόνο θα συμπληρώσει 50 χρόνια δράσης. Παρά το φραστικό «πανδαιμόνιο» που δημιουργούν οι εσωτερικές παρεμβάσεις στο κόμμα, εκείνο που έχει αξία για την πρόεδρό του είναι να ενισχυθεί με όλα τα οργανωτικά και πολιτικά μέσα που υπάρχουν η ενότητα της παράταξης, κάτι που θα αποτελέσει την αρχή μιας νέας θετικής πορείας.
Η πρόεδρος του ΔΗΣΥ έχει απόλυτο δίκαιο όταν σημειώνει πως σήμερα στα πολιτικά δρώμενα του τόπου απουσιάζει ένας νηφάλιος δημόσιος διάλογος, ενώ ενισχύεται ο λαϊκισμός κατά τρόπο οριζόντιο, καλύπτοντας ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Ομολογεί, δηλαδή, πως ούτε το κόμμα της είναι σε θέση να αποφύγει μια τέτοια στην ουσία παγίδα, η οποία απειλεί το μέλλον της παράταξης.
Μια διαπίστωση βεβαίως που αφορά όλα τα συστημικά κόμματα. Τα οποία δυστυχώς δεν κατάφεραν ή δεν επιδίωξαν, όταν μπορούσαν, να διατηρήσουν το επίπεδο αξιοπιστίας της πολιτικής, με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύουν να γίνουν βορά ενός σκληρού και ακραίου λαϊκισμού.
