Του Πόλυ Κουρουσίδη*
Η πολιτική πραγματικότητα του Κυπριακού θυμίζει πια μια μόνιμη ομίχλη. Η κατεύθυνση έχει χαθεί. Η πρόσφατη συνέντευξη της Μαρίας Άνχελα Ολγκίν στον «Πολίτη» ήταν αποκαλυπτική: «Η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας δεν αποτελεί πλέον κοινό σημείο αναφοράς». Δεν πρόκειται για διαπίστωση ρουτίνας. Είναι σήμα κινδύνου από τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία εδώ και δεκαετίες συντονίζουν την προσπάθεια επανένωσης της Κύπρου.
Η Ολγκίν έθεσε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων: η πολιτική βούληση έχει διαβρωθεί και το Κυπριακό δεν βρίσκεται απλώς σε αδιέξοδο· έχει τεθεί εκτός ραντάρ.
Την ίδια ώρα, η παρέμβαση του ειδικού απεσταλμένου της Ε.Ε., Γιοχάνες Χαν, επιβεβαιώνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί – και οφείλει – να έχει ενεργό ρόλο. Στη συνάντησή του με την Πρόεδρο της Βουλής, Αννίτα Δημητρίου, τόνισε πως «η Ε.Ε. μπορεί να προσφέρει πολλά για το Κυπριακό». Η εμπλοκή της δεν είναι πολυτέλεια. Είναι στρατηγική αναγκαιότητα. Η αξιοποίησή της απαιτεί πολιτική προεργασία, ξεκάθαρη στόχευση και το θάρρος να εγκαταλείψουμε τη ρητορική της αδράνειας.
Η εικόνα είναι καθαρή, ακόμη κι αν το σκηνικό παραμένει θολό. Το Κυπριακό δεν βρίσκεται πλέον στις διεθνείς προτεραιότητες. Ο διεθνής παράγοντας αναζητά επανεκκίνηση, αλλά δεν βρίσκει εταίρους με σχέδιο. Στο εσωτερικό, η συζήτηση παραμένει εγκλωβισμένη σε φοβικά σύνδρομα και το άγχος του πολιτικού κόστους. Ο ρόλος της Ε.Ε. μένει αναξιοποίητος, παρά το άνοιγμα που προσφέρει η παρέμβαση Χαν. Ταυτόχρονα, η κοινωνία έχει αποσυνδεθεί πλήρως από τη συζήτηση, ενώ ο πολιτικός λόγος είναι επαναλαμβανόμενος, ανεπαρκής και αποκομμένος από τις πραγματικές ανάγκες της συγκυρίας.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο Δημοκρατικός Συναγερμός έχει και μπορεί να αναλάβει το βάρος της ιστορικής του ευθύνης. Να αποδείξει ότι μπορεί και πάλι να εκφράσει τον ρεαλισμό, το θάρρος και την ευθύνη που απαιτούν οι περιστάσεις. Όχι με συνθήματα και ευχολόγια, αλλά με:
> Σαφή επαναβεβαίωση της προσήλωσης στη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ως του μόνου ρεαλιστικού πλαισίου.
> Ενεργοποίηση του ρόλου της Ε.Ε. ως εγγυητή της διαδικασίας και ως ουσιαστικού συνομιλητή στις διαπραγματεύσεις.
> Πολιτική πίεση για διορισμό απεσταλμένου του ΟΗΕ με ουσιαστική εντολή και όχι ρόλο απλής διαχείρισης.
> Δημόσιο διάλογο, διαφανή και ειλικρινή, για τα οφέλη και τις προκλήσεις μιας λύσης.
> Κατάρτιση εθνικού σχεδίου επικοινωνίας, που να συνδέει το Κυπριακό με την ασφάλεια, την ενέργεια και το ευρωπαϊκό μέλλον του τόπου.
Σε αυτή την προσπάθεια, η ενεργή και ξεκάθαρη στήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας σε μια συγκροτημένη διαδικασία επανέναρξης των συνομιλιών δεν είναι πολιτική επιλογή. Είναι εθνική υποχρέωση. Χρειάζεται συνέπεια, ενότητα και καθαρό στίγμα – τόσο προς το εσωτερικό όσο και προς τους διεθνείς εταίρους. Δεν υπάρχει πλέον χώρος για εσωστρέφεια. Οι εξελίξεις τρέχουν, και αν δεν κινηθούμε, απλώς θα μας προσπεράσουν.
Ούτε ο ΟΗΕ ούτε η Ε.Ε. μπορούν να προχωρήσουν χωρίς μια κυπριακή πλευρά με σχέδιο και βούληση. Αντί να κρυβόμαστε πίσω από τον φόβο του πολιτικού κόστους, πρέπει να επιστρέψουμε στην ουσία:
η λύση είναι πατριωτική επιλογή.
Όποιος φιλοδοξεί να εκφράσει τη νέα γενιά, δεν μπορεί να αρκεστεί σε χαμηλές πτήσεις. Οφείλει να διεκδικήσει καθαρό ουρανό, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει αναταράξεις.
Γιατί το μέλλον της πατρίδας δεν μπορεί να περιμένει.
* Μέλος Πολιτικού Γραφείου ΔΗΣΥ
Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιστημόνων Εκτιμητών Κύπρου
