της Αναστασίας Πέτρου
Τα πολιτικά ύδατα της Κύπρου κοχλάζουν, οι πατριωτικές ψυχές πάλλονται, ενώ στην ατμόσφαιρα αιωρείται το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Ποιος θα είναι ο μπροστάρης για την επανένωση της κεντροδεξιάς στη χώρα μας; Ο Χριστοδουλίδης, η Αννίτα, ο Αβέρωφ, ο Φαίδωνας, ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο Κωνσταντίνος Γιωρκάτζης ή η Ειρήνη Χαραλαμπίδου; Όχι, δεν πίνω ληγμένα. Το ερώτημα είναι υπαρκτό και κάποιοι το συζητούν σοβαρά. Κυκλοφορεί μάλιστα ότι ειδικά η Ειρήνη Χαραλαμπίδου έχει ξεκινήσει νοερά το ταξίδι προς τον πολιτικό χώρο στον οποίο μαθήτευσε, όταν ξεκίνησε την καριέρα της στο ΡΙΚ παρουσιάζοντας το Ευχάριστο Σαββατόβραδο. Μιλάμε βέβαια για το έργο «ΔΗΚΟ, αγάπη μου, ουά-ουά» σε ένα ταξίδι αναζήτησης των ιδεολογικών της ριζών.
Επανένωση
Όταν μιλάμε βέβαια για επανένωση θα πρέπει να δούμε πότε η δεξιά ήταν πραγματικά ενωμένη. Μάλλον ποτέ. Αν πάμε πίσω στη σύγχρονη ιστορία μας ίσως κάποια ψήγματα ενότητας να υπήρξαν την περίοδο του 1959 με την ίδρυση του ΕΔΜΑ υπό τον τσιουππέν του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄. Τί ηταν το ΕΔΜΑ; Το Ενιαίο Δημοκρατικό Μέτωπο Αναδημιουργίας ήταν δεξιό πολιτικό κόμμα που ιδρύθηκε στην Κύπρο μετά τη λήξη του 4ετούς ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα, κατά τη μεταβατική περίοδο (1959-1960), ύστερα από έμπνευση του Νίκου Κρανιδώτη και με επικεφαλής πολιτικούς και στρατιωτικούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Η ίδρυση του κόμματος έγινε κατ' εντολή του Μακαριοτάτου και το παγκύπριο ιδρυτικό του συνέδριο πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία στις 30 Μαίου 1959. Ήταν ένα ευκαιριακό κόμμα που ιδρύθηκε μετά τις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου για να υποστηρίξει την εκλογή του Μακαρίου ως του πρώτου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στη συνέχεια διαλύθηκε.
Έκτοτε κόμματα, πλην του ΑΚΕΛ, δεν υπήρχαν μέχρι και το 1970, με το ΑΚΕΛ και αυτό να χώνεται κάτω από τα ράσα του Αρχιεπισκόπου και τον Εζεκία με κόκκινο καλιμαύχι να συνεργάζεται μαζί του για να έρθουν στην Κύπρο σοβιετικοί πύραυλοι και να γίνει η Κύπρος η Κούβα της Μεσογείου. Στις προεδρικές εκλογές του 1968 με το ΑΚΕΛ στο πλευρό του, πάντα χωρίς άλλα κόμματα και κυρίως με τους ρωσικούς πυραύλους... στην Αίγυπτο, ο Παναγιώτατος εκ του χωρίου Παναγιάς Αρχιεπίσκοπος κέρδισε με ποσοστό 95,45% (220.911 ψηφοφόροι από τους 231.438 ψηφίσαντες) έναντι 3,71% (8.577 ψήφοι) του ανθυποψήφιού του.
Παγκόσμιος
Μιλάμε για παγκόσμιο ηγέτη. Ουτε καν ο Μπασάρ αλ Ασαντ τον προσπέρασε αφού αυτός πήρε μόνο το 95,1% των ψήφων της Συρίας. Ο Μακάριος πήρε 95,45% και ο Ευδόκας 3 δωδεκάδες κεσέδες γιαούρτια. Μεταξύ μας, ο μόνος που τον προσπέρασε καθαρά ήταν ο Σαντάμ Χουσέιν ο οποίος εξελέγη το 2002 χωρίς ανθυποψήφιο με 100%. Λίγο πιο μπροστά ήταν και ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ του Καζακστάν το 2015 με 97,7%, ενώ όλοι οι άλλοι (Μπουμπάρακ, Μουγκάπε, Λουκασένκο, Πούτιν) έφαγαν τη σκόνη του.
Οι περιπέτειες
Οι περιπέτειες της δεξιάς στην Κύπρο είναι μεγάλες. Οταν το 1970 ο Μακάριος αποφάσισε ότι χρειαζόμαστε κόμματα κάλεσε τον Κληρίδη, τον Γιωρκάτζη και τον Τάσσο και τους είπε να κάνουν το δεξιό Ενιαίο Κόμμα. Είπε και στον Αζίνα να κάνει τη δεξιά Προοδευτική Παράταξη για να μεν αππωθούν τα κοπελλούδκια, φώναξε και το μέλος του ΑΚΕΛ και της ΕΟΚΑ Βάσο Λυσσαρίδη και του είπε να κάνει δίκην πολιτικού milkshake ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα, έτσι για να 'χουμε και, κυρίως, για να στείλει μήνυμα στον Εζεκία και στο ΑΚΕΛ να μην κουνιούνται και πολύ. Μετά την εισβολή του 1974 το Ενιαίο δεξιό Κόμμα μοιράστηκε μεταξύ ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έμεινε στην απ' έξω, ο Λυσσαρίδης συνέχισε να ρίχνει τα μαλλιά του πίσω σοσιαλιστικά και το ΑΚΕΛ, αρνίν πασιύν, να παίρνει γραμμή από τη Μόσχα να απορρίπτει ως ΝΑΤΟικά όλα τα σχέδια λύσης του Κυπριακού και, κυρίως, να αναζητά τη συμπόρευση των Πατριωτικών Δυνάμεων μαζί με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ που μοίραζαν ταυτότητες πελατειακής εθνικοφροσύνης και βροντοφώναζαν ότι τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια.
Μπορεί να ενωθεί;
Η δεξιά στην Κύπρο δύσκολα μπορεί να ενωθεί. Από τη μια, ο ΔΗΣΥ τα τελευταία χρόνια είχε τη νοοτροπία του κυβερνώντος κόμματος και χρησιμοποιούσε όταν μπορούσε το ΔΗΚΟ για τσουτσέκι του. Από την άλλη, το ΔΗΚΟ το έπαιζε διπλοπόρτι με το ΑΚΕΛ. Το 1988 υποστηριξε στον δεύτερο γύρο τον Γιώργο Βασιλείου, ενώ το 1988 μαζί με το ΑΚΕΛ στήριξαν την υποψηφιότητα του Γιώργου Ιακώβου. Το ΑΚΕΛ το 2003 έστειλε στο Προεδρικό τον δεξιότατο πρόεδρο του ΔΗΚΟ Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος παρέλαβε κράτος και δεν είχε καμιά διάθεση να παραδώσει κοινότητα.
Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τότε, πλην των ποσοστών. Το 35% του ΔΗΣΥ και το 17% του ΔΗΚΟ έχουν πέσει στο 25% και στο 12%, ενώ στις επόμενες εκλογές ίσως δούμε και άλλα πολιτικά θαύματα να γίνονται.
Η κεντροδεξιά
Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Χάρης Γεωργιάδης είναι ένας από τους βασικότερους εκφραστές της ένωσης της κεντροδεξιάς, ενώ αυτό πολύ θα το ήθελε και ο Νίκος Χριστοδουλίδης. Σε αυτόν τον σχηματισμό χωράνε όλοι και σίγουρα και οι περισσότεροι απόφοιτοι του English school. Ακόμα και το 80% του ΕΛΑΜ χωρά αφού ψηφοφόροι του το ψηφίζουν από αντίδραση στα άλλα κόμματα και όχι γιατί πιστεύουν ότι έχει κάτι να πει ή να κάνει. Ούτως ή άλλως, όπως μαθαίνουμε, ο ηγέτης του ΕΛΑΜ, Χρίστος Χρίστου, μετά την αποφυλάκιση Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής, σκέφτεται να επιστρέψει στην Ελλάδα και να αναλάβει ξανά σωματοφύλακας του μαζί με τον Κασιδιάρη. Του ανθρώπου του αρέσει να δέρνει και όχι να κάνει τον σώφρονα πολιτικό. Χωρίς τον Χρίστου το ΕΛΑΜ θα βαρέσει διάλυση και τότε να δείτε που και ο Πελεκάνος και ο Χαμπουλλάς θα εκλιπαρούν να γίνουν δεκτοί στη μεγάλη παράταξη της κεντροδεξιάς. Εκτός κι αν τους προλάβει ο επίσης καραδεξιός Οδυσσέας Μιχαηλίδης.
Όταν μιλάμε για δεξιά αναφερόμαστε σε ένα μέγεθος που στο πρόσφατο παρελθόν άγγιζε και ξεπερνούσε το 60% του εκλογικού Σώματος της Κύπρου. Το ερώτημα βεβαίως, που πρέπει να απαντηθεί, είναι κατά πόσον το μέγεθος αυτό υφίσταται και σήμερα.
Οι ανάγκες
Θα πρέπει να παραδεχτούμε βέβαια και κάτι άλλο. Ότι η ανάγκη του κράτους για μια ισχυρή δεξιά, πλαισιωμένη από την Κοινωνική Ευαισθησία της Ειρήνης Χαραλαμπίδου, την προστασία του επιχειρείν από τον Αβέρωφ, από την πίστη στον Πανάγαθο που τρέφει η Αννίτα, υποστηριζόμενη από τον πατριωτισμό του Νικόλα, παραμένει. Άσχετο αν κάποιοι το παίζουν αντισυστημικοί και αδιάφοροι. Κάθε κράτος χρειάζεται και τους πατριώτες του και τους φιλελεύθερούς του και κυρίως, για σκοπούς δημοκρατίας, αυτούς που ζητούν «μικρότερο κράτος».
Κάθε καλός δεξιός στην Κύπρο τάσσεται υπέρ ενός μικρότερου κράτους αλλά αυτό είναι σχετικό. Θέλει μικρό κράτος και χαμηλή φορολογία αλλά, έτσι και του κόψουν καμιά επιδότηση, κάνει πορεία έξω από το Προεδρικό μαζί με την ΠΕΟ με πανό και ζητά από το κράτος να τον σώσει. Όλοι οι δεξιοί είναι γενικά υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αλλά μαζί με τους αριστερούς δίνουν τη μάχη να τους διαγράψει το κράτος το δάνειο, να τους δώσουν οικόπεδο για την κόρη τους και να τους επιχορηγήσουν ηλεκτρικό αυτοκίνητο αλλά και φωτοβολταϊκά να το φορτίζουν δωρεάν. Ούτε η Σωτηρούλλα της ΠΕΟ δεν ζητά τέτοια πράγματα πλέον, παρά μόνον αρκέστηκε στη διεκδίκηση μιας, δεξιάς επινόησης, ΑΤΑ δίκην ξιπετσισμένου κουρκουτά, όπως θα έλεγε και ο Δημήτρης Χριστόφιας.
Με βάση την πιο πάνω περιήγηση έχω την εντύπωση ότι όλοι μας είμαστε ή θέλουμε να γίνουμε δεξιοί. Ο δεξιός έχει όλα τα χαρίσματα. Είναι αυτός που κλαίει για την πατρίδα, είναι αυτός που λατρεύει τη θρησκεία και τιμά την οικογένειά του, είναι αυτός που τραγουδά τον εθνικό ύμνο και κλαίει. Αυτό ισχύει κυρίως όταν η πατρίδα διορίζει στο Δημόσιο την κόρη του, όταν η Εκκλησία συγχωρεί τις αμαρτίες του και όταν η οικογένειά του γενικά τρώει καλά.
