Και εγένετο… Άμεση Δημοκρατία. Ο Φειδίας λοιπόν ετοιμάζει το κόμμα και ρίχνει σε κώμα το πολιτικό σκηνικό. Στις πρώτες αντιδράσεις είδαμε τους πολιτικούς να ξεκινούν το αφήγημα περί παραδοσιακής πολιτικής και το πού πάει αυτός ο τόπος. Κι αυτό δείχνει πως οι εκλογές θα είναι μούττη του δκυόσμη, στο οποίο βρίσκεται το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα του τόπου, το οποίο αντιδρά σε οτιδήποτε διαφορετικό κόντρα στη μούττη του κλόουν, ή αλλιώς του ανθρώπου που με τον αλγόριθμο καταφέρνει να κερδίζει έδαφος. Για τον μέσο πολίτη, ωστόσο, είναι το απ’ την Κική κι απ’ την Κοκό, ποιον να διαλέξω.
Όταν ο Φειδίας κατάφερε να πείσει 70 και πλέον χιλιάδες πολίτες το συμπέρασμα ήταν πως είχαμε αποστροφή στα παραδοσιακά κόμματα και ήταν μια ψήφος τιμωρίας. Ας το παραδεχτούμε, ουδέποτε στις ευρωεκλογές μας έγνοιαζε αν πάει ο Φειδίας ή οποιοσδήποτε άλλος Στρασβούργο, αφού οι πολίτες δεν πείστηκαν ποτέ πως οι ευρωβουλευτές μας μπορούν να επηρεάσουν αποφάσεις που λαμβάνονται από τους μεγάλους παίκτες των Βρυξελλών.
Η έλευση του Φειδία στο εγχώριο κομματικό σύστημα, δείχνει πως πλέον ο νεαρός θα τολμήσει να αναμετρηθεί με το πραγματικό δεδομένο: το κομματικό σύστημα. Και η συγκυρία τον ευνοεί απόλυτα. Ζούμε σε μια εποχή, όπου το δημοκρατικό πολίτευμα ή τουλάχιστον το κομματικό σύστημα κι ο τρόπος που λειτουργούν αμφότερα τελούν υπό αμφισβήτηση. Από τη Μεγάλη Βρετανία μέχρι τις ΗΠΑ ή και τις επαναστάσεις/διαδηλώσεις της GenZ, τα δεδομένα δεικνύουν πως οι πολίτες δεν πείθονται με ευχολόγια. Οι καριέρες του «θα» δεν πείθουν πλέον κανένα.
Και κυρίως δεν μπορούν να πείσουν μια γενιά, αυτήν που ξεφυτρώνει τώρα στο εργασιακό γίγνεσθαι και προσπαθεί να βρει τα πατήματά της και δεν βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον. Ένας νέος του σήμερα στην Κύπρο δηλώνει πιο δυστυχισμένος απ’ όλους τους νέους στην Ευρώπη, δεν μπορεί να βρει δουλειά σε αυτό που σπούδασε, 1 στους 2 σκέφτεται να φύγει από τη χώρα, οι περισσότεροι εξακολουθούν να ζουν με τους γονείς τους, αφού το όνειρο της στέγασης παραμένει άπιαστο. Και το υπάρχον πολιτικό σύστημα; Η κυβέρνηση βλέπει πως όλα λειτουργούν ρολόι, η αντιπολίτευση έχει περισσότερη έγνοια για το αν θα υπάρχει στο μέλλον, παρά αν θα μπορούν να επιβιώνουν οι ψηφοφόροι της.
Συνεπώς το πρόβλημά μας δεν είναι καμιά… Άμεση Δημοκρατία. Είναι πως καμιά γενιά δεν μπορεί να ζει με τα λιγότερα, ενώ της υπόσχονται τα περισσότερα. Τον τύπο με τη μύτη του κλόουν δεν τον βλέπουν ως Μεσσία. Δεν κάνει τίποτα, δεν υπόσχεται τίποτα. Κι αυτή είναι η ουσία. Πως πάμε κόντρα στον πολιτικό των ψεμάτων με τη γυμνή αλήθεια. Ίσως είναι όμως, ένας τρόπος να φτάσουμε στον πάτο του βαρελιού για να βρούμε ξανά την πραγματική δημοκρατία. Επικίνδυνο; Πολύ, ειδικά αν δούμε πως σε πολλές χώρες η αντίδραση αυτή τρέφει τον λαϊκισμό και διογκώνει τα άκρα. Το ρίσκο είναι μεγάλο, αλλά αν τελικά χρειάζεται να φτάσουμε στη μούττη του κλόουν για να ξυπνήσουμε, ας είναι. Τουλάχιστον θα γελάσουμε πριν αρχίσουμε να αλλάζουμε σοβαρά.
