Μέσα της εβδομάδας, από τον εγγονό μου που υπηρετεί τη θητεία του, πληροφορήθηκα για το τραγικό περιστατικό του εθνοφρουρού που αφαίρεσε τη ζωή του. Το περιστατικό με συγκλόνισε πραγματικά. Βγήκα αναστατωμένος από το γραφείο για να πάω έξω στον δρόμο γιατί με έπνιγε η ατμόσφαιρα του γραφείου. Ένας συνάδελφος με είδε εμφανώς αναστατωμένο και με ρώτησε τι μου συμβαίνει. Σαν τον βλάκα του είπα τον λόγο και εκείνος που είπε για να με παρηγορήσει «αυτό ήταν το γραφτό του». Τον κοίταξα αηδιασμένος και του έκανα νόημα με τα χέρια να φύγει. Από μικρό παιδί είχα μεγάλη απέχθεια προς τη μοιρολατρία. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό οφείλεται στην τόσο ισχυρή πίστη της μάνας μου και της γιαγιάς μου από την πλευρά του πατέρα μου στη μοίρα. Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω καπετάνιος στα πλοία. Το είπα στη γιαγιά που, αντί να με ενθαρρύνει στο όνειρό μου, μου έκοψε τα φτερά με το «αν είναι γραμμένο, γιόκα μου, θα γίνεις». Πήγα να παραπονεθώ στη μάνα μου, Θεός αναπαύσει τις ψυχές και των δύο, και εκείνη με γλυκό χαμόγελο μου λέει: «αν είναι στη μοίρα σου παιδί μου να γίνεις καπετάνιος θα γίνεις». Παρά τη βαθιά μου πίστη στον Θεό, όχι μόνο δεν μπορούσα να δεχθώ τη μοιρολατρία αλλά ταυτόχρονα θύμωνα με όσους πίστευαν σε μια τέτοια δοξασία. Όταν ενηλικιώθηκα κατανόησα ότι πράγματι υπάρχει η τύχη και το μοιραίο, όμως το πεπρωμένο μας δεν είναι γραμμένο στις σελίδες κάποιου βιβλίου αλλά κυρίως το γράφουμε εμείς με τις επιλογές και τις πράξεις μας. Βεβαίως, δεν έχουμε εμείς επιλέξει τους γονείς μας ή το να γεννηθούμε στον συγκεκριμένο χρόνο, στη συγκεκριμένη χώρα. Εδώ και μερικά χρόνια, όταν τα εγγόνια μου άρχισαν να καταλαβαίνουν τα της ζωής, ξεκίνησα να τους λέγω ότι «εγώ γεννήθηκα σε λάθος χώρα, σε λάθος εποχή». Και το πειραχτήρι, η κόρη του γιου μου -που από μικρή με ρωτούσε, δασκαλεμένη από τον πατέρα της, «παππού, πόσα ψευδοκράτη υπάρχουν στην Κύπρο» και εγώ με κάθε σοβαρότητα της απαντούσα «ένα, κορίτσι μου», εκείνη μου έλεγε «δύο, παππού, και η μόνη τους διαφορά είναι ότι το ένα είναι αναγνωρισμένο και το άλλο όχι»- πρόσθετε «και σε λάθος παράταξη, παππού».
Προφανώς, δεν επιλέξαμε τα γονίδιά μας, τη μητρική μας γλώσσα και τον κόσμο μέσα στον οποίο μας έφεραν να ζούμε. Παρ’ όλα αυτά, το ποιοι είμαστε, το πώς ζούμε ή θα ζήσουμε, το πού πάμε, το πώς θα φύγουμε από τη ζωή και το τι θα αφήσουμε πίσω μας είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών και πράξεων. Δική μου επιλογή ήταν να μην γίνω ναυτικός και να φύγω απένταρος για την Αγγλία για να γίνω δικηγόρος. Δική μου επιλογή ήταν να είμαι κομματικό στέλεχος και να παραμείνω στο ίδιο κόμμα παρά τις διαφωνίες μου τόσο με πρόσωπα όσο και με νοοτροπίες. Δική μου επιλογή είναι να μην βλέπω τα σκουπίδια της τηλεόρασης. Εγώ επιλέγω τι μπίρα πίνω, τι ρούχα φοράω και πότε πάω διακοπές. Μπορώ να συνεχίσω τον κατάλογο των επιλογών μου μέχρι που να βαρεθείτε –αλλά προφανώς δεν με συμφέρει, για αυτό επιλέγω να σταματήσω εδώ. Με όλα αυτά, δεν επιχειρώ σε καμία περίπτωση να σας πείσω ότι είμαστε παντοδύναμοι και πλήρως ελεύθεροι να επιλέγουμε ό,τι θέλουμε ή πως έχουμε απεριόριστες επιλογές. Άλλωστε, δεν είμαι βέβαιος αν όλες αυτές οι πιο πάνω επιλογές είναι πράγματι δικές μου ή είναι άλλων, και εγώ απλώς νομίζω ότι είναι δικές μου. Αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι, συνήθως, έχουμε περισσότερες από μια επιλογές και έχουμε την ελευθερία να επιλέξουμε αυτήν που μας συμφέρει περισσότερο, αρκεί να ξέρουμε το τι μας συμφέρει. Βεβαίως, το να επιλέγουμε αυτό που θέλουμε, ή που μας συμφέρει, δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε δέσμιοι περιορισμών. Ελευθερία δεν σημαίνει ότι μπορώ να θέλω ή να κάνω τα πάντα. Στην Κύπρο, με πρωταγωνιστές την Εκκλησία, μια ισχυρή μερίδα των κυρίαρχων ΜΜΕ και μια μεγάλη μερίδα μεγαλοεπιχειρηματιών, που έκτισαν οικονομικές αυτοκρατορίες πάνω στα ερείπια της καταστροφής του ’74, έχει διαμορφωθεί ένα κύκλωμα που απέκτησε τη δυνατότητα να μπορεί να διαχειρίζεται τις εντυπώσεις, να φτιάχνει ψεύτικες εικόνες για πρόσωπα και για γεγονότα, να επηρεάζει τις προσδοκίες, τις διαθέσεις και τα συναισθήματά μας, όπως φόβο, θυμό, αισιοδοξία κ.λπ. Αρκεί να σκεφτούμε μόνοι μας το πώς η δημαγωγία, η ρητορική, οι μεγαλοϊδεατισμοί, τα ψεύτικα όνειρα και ο υποσχέσεις, η δημιουργία πόλωσης, οι μισές αλήθειες, τα ψεύτικα διλήμματα και οι στημένες συνεντεύξεις δημιουργούν εντυπώσεις ή παραπλανούν και μειώνουν την κριτική σκέψη πολλών σε τέτοιο βαθμό που χιλιάδες πιστεύουν ότι αυτοί που υποστηρίζουν στο Κυπριακό να αποδεχθεί η πλευρά μας την πολιτική ισότητα της τ/κυπριακής κοινότητας, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις, είναι οπαδοί της όποιας λύσης! Και ότι αν πούμε στους ξένους ότι το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής θα αναγκάσουν αμέσως την Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματά της και να αποδεχθεί λύση χωρίς εγγυητικά δικαιώματα. Και, το τραγικότερο, να πιστεύουν ότι μια θα έρθει η Ρωσία, την άλλη το Ισραήλ και τώρα ο «τρελός» ο Τραμπ για χάρη του Ισραήλ, να βάλουν στη θέση της την Τουρκία και θα την αναγκάσουν να μας επιστρέψει τα κατεχόμενα εδάφη μας. Αυτό το κύκλωμα κρατά το Κυπριακό άλυτο και συνεχίζει να παραμυθιάζει τον κόσμο. Στη δική μου κρίση και λογική αυτό το κύκλωμα ευθύνεται για τον θάνατο του άτυχου εθνοφρουρού μέσα στο φυλάκιο της Εθνικής Φρουράς. Αν δεν υπήρχε αυτό το κύκλωμα το Κυπριακό θα ήταν λυμένο προ πολλού και η Κύπρος θα ήταν αποστρατιωτικοποιημένη, χωρίς υποχρεωτική θητεία, χωρίς στρατόπεδα και χωρίς πράσινη γραμμή και κατεχόμενα εδάφη και, προπάντων, χωρίς στρατεύματα κατοχής. Αυτό το κύκλωμα δεν νοιάζεται για τη μεγάλη εικόνα, για τον μεγάλο προορισμό του ανθρώπου: Να συνεχίσει να γράφει την Ιστορία του επάνω στη γη.
Την κοινή πατρίδα όλων των παιδιών της. Αυτό το κύκλωμα δεν θα πάψει να νοιάζεται μόνο για τα αμύθητα πλούτη του και να πουλά στους αφελείς τα ψεύτικα λόγια τα μεγάλα για τα δίκαια του λαού μας και τις φωνές από τους τάφους που ζητούν δικαίωση. Καμία δικαίωση δεν υπάρχει για τους νεκρούς. Μόνο οι ζωντανοί δικαιώνονται, όταν εκπληρώσουν το χρέος τους απέναντι στον Δημιουργό για τη συνέχιση της ζωής επάνω σε τούτο το νησί και σ’ όλη τη γη. Αφήσαμε αυτό το κύκλωμα των μεγάλων συμφερόντων να καθορίζει τις τύχες μας με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Έφθασε η ώρα να ξεφύγουμε από τους δογματισμούς που εγκαθίδρυσε το κύκλωμα. Καλούμαστε να επιδείξουμε περισσότερο σύνθετη πολιτική σκέψη, περισσότερο πολιτικό προβληματισμό και πιο ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Χρειάζεται να συμβάλουμε στο σπάσιμο της κατεστημένης πολιτικής σκέψης και πρακτικής του κυκλώματος που θέλει τους Τ/Κύπριους συμπατριώτες μας πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Αυτό το κύκλωμα για δεκαετίες μάς στερεί τη δυνατότητα να ζούμε μαθησιακά το ταξίδι της σύντομης ζωής μας. Δηλαδή, να αποκτούμε και να χρησιμοποιούμε τη γνώση και, κυρίως, να μαθαίνουμε από τα λάθη, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, από τις εμπειρίες τις δικές μας και των άλλων. Θέλει να μας κρατά δουλωμένους στα παραμύθια του για προαιώνιους εχθρούς και μαρμαρωμένους βασιλιάδες. Αυτό το κύκλωμα τέλος σπιλώνει έντιμους ανθρώπους και δολοφονεί χαρακτήρες που τολμούν να λένε στον κόσμο αλήθειες και να βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα. Τελευταίο του θύμα ο Χρήστος Στυλιανίδης. Εκλεκτό στέλεχος του Δημοκρατικού Συναγερμού του οποίου το κόμμα σιωπά μπροστά στην αισχρή απόπειρα δολοφονίας του χαρακτήρα του. Δεν αντιλαμβάνονται οι της ηγεσίας του κόμματος που ιδρύθηκε για να φέρει νέα ήθη στην πολιτική ότι αύριο μπορεί να είναι η δική τους σειρά; Εκτός κι αν είναι βέβαιοι ότι η στάση τους στο Κυπριακό δεν θα ενοχλήσει ποτέ το κύκλωμα....
