Του Γιώτη Βιλάνου
Βασικός κανόνας στο ποδόσφαιρο είναι πως ο προπονητής πάντοτε πληρώνει τα σπασμένα. Είναι ο πρώτος που παίρνει την άγουσα για τα αποδυτήρια όταν η συγκομιδή βαθμών είναι μικρότερη των προσδοκιών της διοίκησης και του κόσμου της ομάδας. Σε προεδρικά πολιτεύματα, όπως η Κύπρος, οι συντάκτες του συντάγματος κατάφεραν να εισαγάγουν ασφαλιστικές δικλίδες που διασφαλίζουν την παραμονή του Προέδρου στη θέση του για συγκεκριμένη περίοδο πέντε χρόνων ανεξαρτήτως απόδοσης, αποτελεσμάτων ή ικανοτήτων του.
Βλέπουμε, για παράδειγμα, τον «προφεσόρο» της προπονητικής Ζοζέ Μουρίνιο να απολύεται από την ομάδα του μετά από σερί κακών αποτελεσμάτων και ανεξαρτήτως εάν προηγουμένως είχε χαρίσει σωρεία πρωταθλημάτων και άλλων τίτλων. Πώς θα κρινόταν όμως ο δικός μας Νικουρίνιο εάν ήταν προπονητής ομάδας;
Κατ’ αρχάς έβαλε τις προσδοκίες της διακυβέρνησης του τόσο ψηλά από την αρχή που δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε πως ουσιαστικά μας υποσχέθηκε πρωτάθλημα κάθε χρόνο για τα επόμενα πέντε χρόνια. Πρωτάθλημα ακόμη δεν είδαμε αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, ένα πρωτάθλημα του αγροτικού πρωταθλήματος της ΣΤΟΚ θα δούμε το 2027 μετά τους τρεις συνεχιζόμενους υποβιβασμούς μας.
Αποφάσισε από την αρχή πως ήθελε να ασκήσει την προπονητική με τη δική του αποκλειστική σφραγίδα, δίδοντας φανέλα βασικού παίκτη σε άτομα που στην πλειονότητά τους ήταν παντελώς άγνωστα στο ευρύ κοινό, με ελάχιστες γνώσεις του αντικειμένου. Με εξαίρεση κάποιων λίγων υπουργών (που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού), άρχισε να διορίζει συγγενείς (μέχρι τετάρτου βαθμού), φίλους παιδικούς, φίλους από το σχολείο, φίλους του καφέ, φίλους του πανεπιστημίου, φίλους των εκδρομών, κουμπάρους και κουμέρες σε όλα τα καίρια πόστα του κράτους. Σαν ένας νέος τσάρος έπρεπε να διασφαλίσει πως το κονκλάβιό του θα κυβερνήσει την Κύπρο μας για γενεές εκατό. Δημιούργησε μία «Ντριμ Τιμ» των κακών ονείρων, όπου το μόνο κοινό χαρακτηριστικό που είχαν ήταν η τυφλή υποταγή τους στον Νικουρίνιο.
Στην αρχή δεν δίστασε να καρατομήσει κάποια Χέρια Ψηλά και Όλα τα Φθάνω που δεν μπορούσαν να συμβαδίσουν με το δικό του προπονητικό πλάνο. Έβλεπε πως κάποιες μεταγραφές δεν του βγήκαν και δεν δίστασε να πάρει τολμηρές αποφάσεις αντικατάστασης κάποιων ποδοσφαιριστών (αν και οι κακές γλώσσες λένε πως από μόνοι τους παραιτήθηκαν).
Ήθελε ως άλλος Άρνε Σλοτ να πάρει πρωτάθλημα από την πρώτη κιόλας χρονιά διακυβέρνησής του αλλά εκ του αποτελέσματος φάνηκε πως η πείρα, οι γνώσεις και το νοητικό μέταλλό του δεν ήταν αυτά του πρωταθλητή. Όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με σοβαρές αστοχίες ντε-φορμαρίσματος βασικών ποδοσφαιριστών του δυστυχώς τα αντανακλαστικά του απλά δεν λειτούργησαν. Έβλεπε τον δεξιό εξτρέμ του να μην μπορεί να βγάλει μία σέντρα στην απέναντι επανορθωτική και να πανηγυρίζει που δεν θρηνήσαμε νεκρούς στις πυρκαγιές της Λεμεσού και να μας εξηγεί ότι το οργανωμένο έγκλημα πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει. Είδε τον βασικό αμυντικό του να μας λέει πως από τα χρόνια της Αγίας Ελένης η Κύπρος αντιμετώπιζε προβλήματα λειψυδρίας και μάλλον θα πρέπει να φέρουμε και άλλους γάτους για να τρώνε τα φίδια που θα πολλαπλασιαστούν. Είδε τον καθαρόαιμο επιθετικό του να μην μπορεί να βάλει ένα γκολ (τα αυτογκόλ πολλά αλλά αυτά δεν μετρούν) και να μπαίνει σε δημόσιες αντιπαραθέσεις με την ελληνική κυβέρνηση, σε πλήρη ασυνεννοησία με τον Νικουρίνιο. Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου το νεαρό αστέρι της ομάδας μπήκε φορτσάτο και έδωσε λύσεις στο μεταναστευτικό, κανέναν έπαινο δεν του απέδωσε μην τυχόν παρεξηγηθεί με το πολιτικό αφήγημα των φίλων του στο ΓΕΛΑΜ (τέτοια είναι η δυσφορία του μικρού μας αστέρα που φημολογείται πως από τώρα πήρε μεταγραφή για το ΓΕΛΑΜ και απλά δεν ανακοινώνεται).
Είχε κάθε ευκαιρία να προχωρήσει σε αποδεσμεύσεις και ανανεώσεις ποδοσφαιριστών σε χρόνο κατάλληλο, αλλά δυστυχώς κάπου εκεί έχασε την ψυχραιμία του και θόλωσε το μυαλό του. Δεν είχε καμία διάθεση να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος επιλογές (ικανοποιώντας έτσι τις προβλέψεις των επικριτών του), με αποτέλεσμα να εμμένει στα ίδια άτομα, που κάθε εβδομάδα πλέον μπαίνουν στο γήπεδο με την ψυχολογία τους στα τάρταρα και χάνουν τον έναν αγώνα μετά τον άλλον. Και το χειρότερο, αντί να προχωρήσει με νέες μεταγραφές, τον βλέπουμε πλέον, εάν είναι δυνατόν, να προχωρεί σε αλλαγές στο υποστηρικτικό οργανόγραμμα της ομάδας του. Βάζει τον δεξιό «σικλέρη» στη θέση του φροντιστή και τον ιατρό της ομάδας υπεύθυνο ρουχισμού, στέλνοντας τον έναν από γενικό διευθυντή στο Παιδείας, στο Δικαιοσύνης κ.ο.κ. Πιστεύει πως με αυτόν τον τρόπο θα φύγει το κακό το μάτι και θα δει άσπρη μέρα μπροστά του. Και φυσικά πως θα τιμωρήσει όλους τους άπιστους ακολούθους του που εξακολουθούν να αμφισβητούν το έργο και τις ικανότητές του.
Και δεν φθάνουν όλα αυτά, συνειδητοποιεί πως η ομάδα έμεινε από καύσιμο καθότι αλόγιστα κατασπατάλησε το οικονομικά αποθέματα που της παρέδωσε η προηγούμενη διοίκηση. Με τις μηδενικές γνώσεις του Νικουρίνιου σε θέματα οικονομικών, φεύγουν τα χρήματα προς πάσα ψηφοθηρική και μόνο κατεύθυνση. Επιδόματα πετούν δεξιά και αριστερά, σε σημείο που φθάσαμε να έχουμε επιδόματα αναλόγως του πόσο παραγωγικοί είμαστε στο γαμήλιο κρεβάτι. Παντελής έλλειψη προγραμματισμού αντιμετώπισης κρίσεων -καταλήγουν να πληρώνουμε 140 εκατ. ευρώ για να έχουμε νερό να πιούμε και όλα τα έργα ανάπτυξης κάτω από το χαλί. Εκατομμύρια υποσχόμενα ευρώ για νέα έργα που θα ολοκληρωθούν το 2040 (δεν θα τα χαρεί ο Νικουρίνιο, εκτός και εάν σκοπό έχει να αναλάβει την Προεδρία του κράτους άλλο συγγενικό του πρόσωπο) και η ομάδα να μην έχει ένα γήπεδο της προκοπής για τις ευρωπαικές της υποχρεώσεις.
Όταν δε αντιλαμβάνεται πως το γινάτι βγάζει μάτι και η εμμονή του να μην κάνει αλλαγές δεν του βγήκε, έτρεξε τις τελευταίες μέρες να ανασχηματίσει τα ανασχημάτιστα με τσαπατσούλικες μίνι αλλαγές που αν μη τι άλλο δίνουν κάποια εφόδια στο ΔΗΚΟ να τρέξει στις βουλευτικές εκλογές έχοντας δύο-τρεις υπουργούς στη φαρέτρα του. Πέραν τούτου έστειλε τον Αγαπούλη στο ταμείο ανεργίας, πλήρωσε τη νύμφη ο Παπαναστασίου και ο καλός του φίλος απλά πήρε ένα επιτροπάτο με καλύτερο μισθό (καθότι του Θεού ο άνθρωπος). Τώρα εάν πρέπει να φορέσουμε τα κράνη μας με υποναύαρχο τον νέο υπουργό Δικαιοσύνης δεν γνωρίζω αλλά ευτυχώς που δεν ανέλαβε το Υπουργείο Αμυνας διότι θα κάναμε βαρελάκια όλοι μας τώρα.
Ο λόγος που ο Νικουρίνιο μας δεν θα πάρει ποτέ του τίτλους είναι διότι, σε αντίθεση με τον Μουρίνιο, έχει το γινάτι της Γεροσκήπου (μακάρι να έμοιαζε με τα λουκούμια της περιοχής, θα μας έμενε η γλύκα). Δεν μπορείς να κοουτσάρεις ομάδα με βοηθούς την κουμέρα σου (με σύζυγο πλέον κοτζάμ γενικό διευθυντή), τον γαμπρό σου και το Βικτωράκι. Ο ηγέτης γεννιέται, δεν γίνεται. Ο ηγέτης ψάχνει τους καλύτερους και πιο ικανούς του να τους διορίσει συμβούλους. Ο ηγέτης δεν φοβάται την κριτική. Και επειδή έχουμε ακόμη (υποχρεωτικά άλλα δύο χρόνια διακυβέρνησης), έχει χρόνο μπροστά του ο Νικουρίνιο μας να αλλάξει τα δεδομένα και ως πραγματικός ηγέτης να σκεφτεί το καλό του συνόλου και όχι μόνο των φίλων και υποστηρικτών του. Αυτή είναι η καλύτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στα ίδια τα παιδιά του, διότι και αυτά τα έρημα θα ζήσουν μαζί μας στα ερείπια της νέας τάξης πραγμάτων που θα αφήσει πίσω του.
