Την ώρα που ο Νίκος Χριστοδουλίδης αναδείκνυε ως ξεκάθαρη πυξίδα και πολιτικό προσανατολισμό της κυβέρνησης τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, άνοιγε εκ νέου η συζήτηση για τις σχέσεις του Προεδρικού με την ακροδεξιά. Αφορμή αποτέλεσε μια ανάρτηση ενός μέλους του ΕΛΑΜ, πρώην υποψήφιου του κόμματος για τη Σχολική Εφορεία στον Δήμο Λευκωσίας, μέσω της οποίας οικειοποιήθηκε, μετά τον επίτροπο μετανάστευσης, και τον Κώστα Φυτιρή. Και, με ενθουσιασμό, υπέδειξε ότι το κόμμα της ακροδεξιάς «εδραιώνεται στην πολιτική σκηνή του τόπου και δεν θα αργήσει ο καιρός που θα είναι εξουσία». Η διαγραφή της ανάρτησης λίγο μετά έδειξε και τη σημασία της.
Η φερόμενη σχέση που έχει ανοίξει το Προεδρικό με το ΕΛΑΜ έχει γίνει εδώ και καιρό κομμάτι του δημόσιου διαλόγου. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έδωσε πολλές αφορμές. Δεν είναι μόνο η επιλογή προσώπων στο κυβερνητικό σχήμα οι θέσεις των οποίων, είτε αφορούσαν το Κυπριακό, είτε το μεταναστευτικό, είτε τα κοινωνικά ζητήματα, ελάχιστα διέφεραν από αυτές του ΕΛΑΜ. Είναι και οι όλο και πιο έντονες πληροφορίες για ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας στενού συνεργάτη του Νίκου Χριστοδουλίδη στο Προεδρικό με το ΕΛΑΜ. Είναι και οι στενοί φίλοι του που έχουν ενταχθεί ή βρίσκονται στο ψηφοδέλτιο του ΕΛΑΜ. Ήταν και η παρουσία του Σωτήρη Ιωάννου στην τελετή διαβεβαίωσης των νέων υπουργών που ανέδειξε, αν μη τι άλλο, μια σχέση που κάποια χρόνια πριν θα θεωρείτο αδιανόητη. Κυρίως όμως είναι η επιλογή του Νίκου Χριστοδουλίδη, παρά το ότι προκλήθηκε πολλές φορές (π.χ. από τον Χάρη Γεωργιάδη στο Pints of Politics) να μην διαψεύδει αυτή τη σχέση. Τη στιγμή που δήλωνε ότι η φιλοσοφία της κυβέρνησης εντάσσεται στο ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο του φιλελευθερισμού και πρότασσε «τις επιλογές των ατόμων» και «πολύ περισσότερο τις αποφάσεις σε όλους τους τομείς» ως απόδειξη αυτού του ιδεολογικοπολιτικού πλαισίου, την ίδια στιγμή εμπέδωνε την εκτίμηση περί συνεργασίας με το ΕΛΑΜ. Ποιο κοινωνικό φιλελευθερισμό έχει, όμως, ως πυξίδα αυτή η κυβέρνηση; Ποιες ελεύθερες επιλογές και ποια ανεκτικότητα υπηρετεί; Υποστηρίζει τον γάμο ομοφυλοφίλων; Την τεκνοθεσία από ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγάρια; Την ευθανασία; Δουλεύει για την κοινωνική ένταξη των μεταναστών; Κυρίως όμως πώς αυτός ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, ο οποίος ως επίκεντρο έχει τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, κυρίως των μειονοτήτων, συμβαδίζει με την εικόνα ενός Προέδρου που με τις επιλογές και με τις ενέργειές του- δείχνει να αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με την ακροδεξιά, η οποία στο επίκεντρό της έχει τον φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό; Ποιο κοινωνικό φιλελευθερισμό υιοθετεί το ΕΛΑΜ;
Για ακόμα μια φορά ο Νίκος Χριστοδουλίδης δείχνει να στερείται πολιτικής αντίληψης. Δεν είναι μόνο ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι όσο δεν διαψεύδει τη σχέση με το ΕΛΑΜ (και κυρίως όσο με ενέργειές του επιδιώκει να το κρατά κοντά του), εμπεδώνεται εντός κοινωνίας ως ένα δεδομένο. Είναι ότι φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται πως αυτή η γραμμή επικοινωνίας δύσκολα θα αποδώσει πολιτικά οφέλη. Διότι ενδεχόμενη ανοικτή συνεργασία με το ΕΛΑΜ, που είναι ο μόνος τρόπος να αποκομίσει σημαντικά κέρδη, θα τον φέρει αντιμέτωπο με όλους τους υπόλοιπους. Ήδη είδαμε την αντίδραση της ΔΗΠΑ μέσα από αρθρογραφία του αντιπροέδρου της με την οποία προειδοποίησε για οποιαδήποτε πιθανότητα συνεργασίας με το ΕΛΑΜ. Με τον ίδιο τρόπο, μια ξεκάθαρη συμπόρευση με το ΕΛΑΜ, αμέσως θα φέρει απέναντί του ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας. Μπορεί η απήχηση και επιρροή της ακροδεξιάς να αυξάνεται, για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, όμως, συνεχίζει να ενεργοποιεί τα δημοκρατικά αντανακλαστικά (δημοκρατικά αντανακλαστικά που δεν φαίνεται να υπάρχουν στο Προεδρικό). Κάτι που θα περιορίσει τη δεξαμενή στήριξής του σε μεγάλο βαθμό στο άκρο της Δεξιάς. Αν κάτι έδειξε η αναδίπλωση που αναγκάστηκε να κάνει με τον φιλοχουντικό στο ΤΕΠΑΚ, είναι ακριβώς ότι μια τέτοια στροφή θα δημιουργήσει τεράστιες αντιδράσεις.
Κυρίως όμως ο Νίκος Χριστοδουλίδης δείχνει να στερείται πολιτικής ηθικής και ευθύνης. Όσο πορεύεται προς το '28 εμφανίζει εικόνα ενός πολιτικού ο οποίος φαίνεται έτοιμος να αφήσει ανοικτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον οποιοδήποτε θεωρεί ότι θα εξυπηρετήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Με τον τρόπο που λειτουργεί, δεν διακινδυνεύει απλά να γίνει ο πρώτος Πρόεδρος που δεν έχει πρόβλημα να συνεργαστεί με την ακροδεξιά. Με τη σιωπή του, την υπόγεια συνεννόηση, τον εμπλουτισμό των ψηφοδελτίων του με φίλους και συνεργάτες, κανονικοποιεί ως συνομιλητή της εξουσίας ένα κόμμα που καμιά σχέση δεν θα έπρεπε να έχει με τη δημοκρατικά εκλελεγμένη εξουσία. Ένα κόμμα το οποίο αξιωματούχοι της Ελλάδας αρνούνται ακόμα και να συναντήσουν εθιμοτυπικά. Ένα κόμμα με ρατσιστικές θέσεις. Του οποίου ο υπερσυντηριτισμός είναι το ελάχιστο πρόβλημα. Αυτή η σχέση ενός θεσμού όπως ο Πρόεδρος και ενός κόμματος όπως το ΕΛΑΜ δημιουργούν ένα τεράστιο πολιτικό και ηθικό προηγούμενο. Κυρίως, όμως, δημιουργούν την εικόνα ενός Προέδρου που μετατρέπεται σε δούρειο ίππο της ακροδεξιάς. Γίνεται αυτός που ανοίγει για την ακροδεξιά τον δρόμο προς την εξουσία, όπως είπε και ο φίλος του ΕΛΑΜ, γεμάτος ενθουσιασμό. Για να βάλει σε εφαρμογή τις θέσεις και τις πολιτικές του.
Δεν είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοια συνεργασία δύσκολα θα τον κρατήσει στην εξουσία. Είναι ότι αδυνατεί να αντιληφθεί ότι οδηγεί τη δημοκρατία σε δύσβατα μονοπάτια. Ή του είναι εντελώς αδιάφορο. Είναι γι’ αυτό που δεν μπορεί να επικαλείται τον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Πολύ απλά επειδή τα όσα εκφράζει, υπηρετεί και αγκαλιάζει βρίσκονται ακριβώς απέναντι από αυτόν. Όπως και η ακροδεξιά.
https://x.com/AntonisPolydoro
