Όταν ένας άντρας επιδιώκει να κατακτήσει μια γυναίκα με σκοπό να την παντρευτεί είναι αναμενόμενο να προσπαθήσει να γίνει ελκυστικός σε αυτήν. Της στέλνει ερωτικά μηνύματα, ανθοδέσμες, της αφήνει ένα μήνυμα -ίσως και ένα ποίημα!-στον ανεμοθώρακα του αυτοκινήτου της και ίσως τρέχει το γατάκι της στον κτηνίατρο ή διορθώνει το modem της. Αν δεν νιώσει μια γυναίκα έλξη για κάποιον, δεν θα προκύψει η επιθυμία να γίνει η κοπέλα του και να προχωρήσει σε γάμο. Πιθανόν να εμφανιστούν προβλήματα ρομαντικών σχέσεων τα οποία, όμως, επιλύονται με συμβιβασμούς και αποχή από προσωπικές επιθέσεις.
Όλοι οι πιο πάνω συνειρμοί κυκλοφορούν στους διαδρόμους του μυαλού μου όταν βλέπω τη συμπεριφορά της Πολιτείας, των πολιτικών και του Αρχιεπισκόπου, η οποία εκθεμελιώνει κάθε προσπάθεια παντρειάς Νότου και Βορρά της Κύπρου. Διερωτώμαι πώς μπορεί να υπάρξει επανασυγκόλληση της Κύπρου όταν έναντι των συμπατριωτών μας Τουρκοκυπρίων είμαστε λεκτικά επιθετικοί, συναισθηματικά αποστασιοποιημένοι και αποφασισμένοι να τους ελέγχουμε πλήρως. Δεν μπορεί βέβαια να γίνει γάμος όταν ο επίδοξος γαμπρός περιφρονεί τη μέλλουσα νύφη, ενώ ταυτόχρονα αδυνατεί να απαγκιστρωθεί από τη μητέρα του.
Το αποκορύφωμα της λεκτικής επίθεσης κατά των Τ/Κ συνέβη την π. βδομάδα με την ευκαιρία της δικοινοτικής εκδήλωσης στη Λεμεσό με τίτλο «Ανάσες Ειρήνης». Προκλήθηκε μεγάλος σάλος διότι, άκουσον άκουσον, συμμετείχε ο δήμος του τ/κ τομέα της Λευκωσίας ως χορηγός ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, είναι αναγνωρισμένος από το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όλα τα κόμματα, πλην του ΑΚΕΛ, εξέφρασαν την απαρέσκειά τους για τη διοργάνωση αυτής της δικοινοτικής εκδήλωσης αντί να την καλωσορίσουν σαν ένα χελιδόνι μέσα στον άγριο πολιτικό χειμώνα της Κύπρου -ως ένα σημαντικό μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Οι δικαιολογίες ποικίλλουν. Το μεγαλύτερο κόμμα, ο ΔΗΣΥ, διαμαρτυρήθηκε διότι δεν υπήρξε «εκ των προτέρων συνεννόηση και έγκριση του δημοτικού συμβουλίου». Η διαμαρτυρία, όμως, που ξεχώρισε και που σχολιάστηκε ευρέως στον τ/κ Τύπο ήταν εκείνη του προέδρου της επαρχιακής επιτροπής του ΔΗΚΟ Λεμεσού και προέδρου της πολιτιστικής επιτροπής του ΔΗΚΟ Λεμεσού που δήλωσε «αρνούμαι να συζητήσω θέματα επαναπροσέγγισης με τους δολοφόνους της πατρίδας μου, μέχρι τη μέρα της λευτεριάς». Οι μετριοπαθείς Τ/Κ, που θέλουν διακαώς δημοκρατία και επαναπροσέγγιση, τι θα σκεφτούν όταν διαβάζουν τέτοιες δηλώσεις από αξιωματούχο ενός κόμματος που υποστηρίζει τον ΠτΔ; Ασφαλώς θα απογοητευτούν και θα το πάρουν απόφαση ότι οι πιθανότητες επαναπροσέγγισης είναι μηδαμινές. Δυστυχώς το ΔΗΚΟ δεν έβγαλε ανακοίνωση που να λέει ότι το κόμμα αποστασιοποιείται από τη θέση του προέδρου της επαρχιακής επιτροπής του ΔΗΚΟ Λεμεσού.
Αλλά και ο ΠτΔ καταστρέφει τις προσπάθειες επαναπροσέγγισης. Σε διάφορες εκδηλώσεις φέτος για τα 70 χρόνια της ΕΟΚΑ, είπε ότι «έχουμε ευθύνη απέναντι στους προγόνους μας, στους αγωνιστές και ήρωες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, έχουμε χρέος να μείνουμε πιστοί στην παρακαταθήκη τους». Με άλλα λόγια, ο (μακροχρόνιος) στόχος μας πρέπει να είναι η ένωση -τουλάχιστον έτσι ερμηνεύεται όχι μόνο από τους Τουρκοκύπριους αλλά από οποιονδήποτε με στοιχειώδεις γνώσεις της ελληνικής γλώσσας. Δεδομένου ότι επίσημα ο στόχος μας είναι η ΔΔΟ, οι δηλώσεις περί ενώσεως είναι ένα τέλειο παράδειγμα ανακολουθίας. Τίθεται πάραυτα θέμα αν είμαστε ειλικρινείς ως προς τις επιδιώξεις μας: θέλουμε πράγματι ομοσπονδιακή λύση ή μήπως τείνουμε προς τη διχοτόμηση;
Ο Αρχιεπίσκοπος είναι σεβαστός όσο ασχολείται σοβαρά με τα του οίκου του. Δεν μπορεί να είναι σεβαστός όταν επεμβαίνει σε αλλότριους, πολιτικούς οίκους και προσπαθεί, εν έτει 2025, να επεκτείνει σ΄αυτούς την επικράτειά του περιφρονώντας τις επιταγές της ίδιας της θρησκείας και λησμονώντας τη θεία προσταγή «απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Ματθαίου, ΚΒ, 21). Δυστυχώς η διχοτομική συμπεριφορά του Αρχιεπισκόπου –απορρίπτει έμμεσα, πλην σαφώς τη ΔΔΟ– έχει απήχηση σε μια μεγάλη μάζα του κυπριακού λαού. Έχοντας δε ελλιπείς γνώσεις στις πολιτικές επιστήμες παραπλανάει τον λαό λέγοντας ότι και στην Κύπρο πρέπει να ισχύει η αρχή «ένας άνθρωπος μία ψήφος»’. Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον Προκαθήμενο της Εκκλησίας ότι αυτή η αρχή δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς να πληγούν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια ομοσπονδία ή σε ένα πολυεθνικό κράτος. Αν ίσχυε για την Κύπρο η αρχή «ένας άνθρωπος μία ψήφος», η πολιτική ισότητα, όπως την ορίζουν τα ΗΕ, θα τορπιλιζότανε. Τι θα εμπόδιζε τη Βουλή, σε μια τέτοια περίπτωση, να ψηφίσει την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ή την εξορία όλων των Τουρκοκυπρίων;
Βέβαια, υπάρχουν κι άλλες διχοτομικές συμπεριφορές. Η πιο εξόφθαλμη είναι η υιοθέτηση του ελληνικού εθνικού ύμνου ως εθνικού ύμνου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτή η στρατηγική υποσκάπτει εκ των ένδον την κυπριακή κρατική οντότητα και δίνουμε το δικαίωμα στην Τουρκία να διατυμπανίζει ότι είμαστε μια διοίκηση κι όχι κράτος. Τουτέστιν η ΚΔ είναι εκλιπούσα. Όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αναγνωρίζουν αυτή την ανωμαλία αλλά φοβούνται να κάνουν κάτι είτε από συναισθηματισμό είτε από φόβο μήπως χαρακτηριστούν «ανθέλληνες».
Ένα τελευταίο δείγμα διχοτομικής συμπεριφοράς είναι τα νούμερα εγγραφής των αυτοκινήτων. Χρησιμοποιούνται εδώ και καιρό μόνο γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου κι όχι του αντίστοιχου λατινικού που ίσχυε από την εγκαθίδρυση της ΚΔ. Αυτή η απόφαση είναι συμβατή με την «ελληνοκυπριακή διοίκηση», όχι όμως με την Κυπριακή Δημοκρατία που αποτελείται από αρκετές εθνοτικές ομάδες. Μπορεί να φαντάζει «μικρολεπτομέρεια» αλλά είναι ενδεικτική της ιδεολογίας μας.
Εν περιλήψει, είμαστε ασταθείς στις ιδέες μας και στη συμπεριφορά μας, σε σημείο που οι ξένοι να αμφιβάλλουν αν πραγματικά θέλουμε αυτό που διακηρύττουμε –τη ΔΔΟ ως λύση του Κυπριακού.
Οικονομολόγος, κοινωνικός επιστήμονας
