«Είδα την ανακοίνωση της Ελεγκτικής Υπηρεσίας. Προσωπικά, δεν είμαι νομικός, δεν μπορώ να κρίνω τη νομική πτυχή [..], στον βαθμό όμως που ο γενικός ελεγκτής κρίνει ότι είναι νομικό, στη θέση του θα αποτεινόμουν στη Νομική Υπηρεσία ή σε κάποιον νομικό».
Αυτό σχολίασε ο πρόεδρος του δ.σ. του Οργανισμού Ασφάλισης Υγείας (ΟΑΥ) Θωμάς Αντωνίου, απαντώντας στη «γνωμάτευση» του γενικού ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη περί ασυμβίβαστου του κ. Αντωνίου.
Καιρός ήταν να τον βάλει κάποιος στη θέση του. Διότι έχει αρχίσει πάλι να ξεφεύγει. Για το ασυμβίβαστο, υπάρχει ειδική επιτροπή αρμόδια, της οποίας προεδρεύει κιόλας η Ηλιάνα Νικολάου, πρώην δικαστής και πρώην επίτροπος Διοίκησης, η οποία σε καιρούς πολύ δύσκολους κράτησε εν ζωή την αξιοπρέπεια και την αμεροληψία αυτού του κράτους.
Η Στήλη έχει επαινέσει ουκ ολίγες φορές τον γενικό ελεγκτή για εκείνες τις -επίσης ουκ ολίγες- φορές που κάνει σωστά τη δουλειά του. Και θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον.
Όπως τον έχει επικρίνει σε ανάλογες, φοβάμαι, αριθμητικώς περιπτώσεις, για συμπεριφορές λαϊκίστικες, καταχρηστικές, εμμονικές, μανιοκαταδιωκτικές, όπως επίσης και για την τάση του να μην αγγίζει πράγματα μεγάλα και σημαντικά τα οποία, συμπτωματικά μάλλον, θα τον έφερναν σε δύσκολη θέση με ισχυρούς παράγοντες. Εν αντιθέσει με τα αδύναμα, συνήθως, θύματα των επιθέσεών του.
Και βέβαια, για την επιπρόσθετη τάση του να θεωρεί ότι τα πτυχία πολιτικού μηχανικού και λογιστικής μαζί με τη μοναδική ιδιοφυία που ολοφάνερα πιστεύει ότι τον διακρίνει, τον κάνουν έναν Άινσταϊν της εποχής μας. Ο οποίος μπορεί να γνωματεύει για τα πάντα.
Τώρα, εάν μιλάμε για όσους είναι επιρρεπείς στον λαϊκισμό και φανατίζονται, κυρίως κάτι κομματικά κύμβαλα και κάτι επαναστάτες της συμφοράς, ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης είναι περίπου ό,τι ήταν για τους αντίστοιχους (ή και τους ίδιους) χάνους ο Μακάριος στην εποχή του.
Αυτό το είδος ψάχνει πάντα «σούπερ ήρωες» που θα τον απαλλάξουν από τους «κακούς», διότι η αντίληψή του δεν μπορεί να πάει ούτε χιλιοστό πιο κάτω. Ούτε βήμα μακριά από το άσπρο – μαύρο. Τόση είναι. Τόσος είναι ο νους τους.
Για αυτό και αυτές οι αγέλες είναι οι προφανείς και μόνιμοι στόχοι όλων των λαϊκιστών με τα γνωστά, ολέθρια αποτελέσματα. Με εξαίρεση τον άνθρωπο, η φύση έχει φροντίσει να προχωρά με τη Φυσική Επιλογή. Ο άνθρωπος, ένα λίγο πιο εξελιγμένο πιθηκοειδές, καταφέρνει, με την όποια λογική διαθέτει, να ξεφεύγει από αυτήν. Επίσης, με τα ολέθρια για τον πλανήτη αποτελέσματα που βλέπουμε στις μέρες μας.
Πέρα όμως από τα κομματικά αντηχεία και τους βλάκες γενικότερα -είμαι βέβαιος πως στο Facebook της εφημερίδας και στο Twitter θα τους δείτε να χτυπιούνται, όπως κάθε φορά που αναφέρεται η Στήλη σε βλάκες και σε κομματικά αντηχεία, διευκολύνοντας την απόδειξη της ορθότητας της θέσης της- πέρα λοιπόν από αυτούς, ο πολύς, ο κανονικός κόσμος έχει κουραστεί με τον διπολισμό της συμπεριφοράς του Οδυσσέα Μιχαηλίδη.
Και αυτός ο κόσμος θα ήταν, όπως και η Στήλη, πανευτυχής εάν ο γενικός ελεγκτής το έψαχνε επιτέλους λίγο, ώστε να διαχειριστεί κάποτε αυτήν την αμετροέπεια και αντί την… αδικημένη ιδιοφυία που αντικρίζει κάθε πρωί στον καθρέφτη του, να έβλεπε έναν καλό γενικό ελεγκτή (και μόνο), με μέτρο και κυρίως με σεβασμό προς τους υπόλοιπους αξιωματούχους, τους οποίους καπελώνει επί μονίμου βάσεως, όταν το φαινόμενο βρίσκεται σε έξαρση και όταν, βέβαια, κατά τις εξάρσεις αυτές, δεν ασχολείται με την κατακρεούργηση στην αρένα του λαϊκισμού, όποιου και όποιας έχει την ατυχία να πέφτει στα δόντια του, προκειμένου τα ζωντόβολα στις κερκίδες να ζητοκραυγάζουν και εκείνος προφανώς να φτιάχνεται.
Εάν τα ζωντόβολα θέλουν κάποιον να τα ψυχαγωγεί, ο κ. Μιχαηλίδης μπορεί να φύγει και να γίνει πολιτικός, διαφυλάσσοντας έτσι και το κύρος του αξιώματος που κατέχει, το οποίο στις μέρες του έχει γίνει κορδέλες, ακριβώς από αυτήν τη φοβερή αντιφατικότητα της συμπεριφοράς του.
Άσχετο με τον γενικό ελεγκτή, αλλά σχετικότατο με το θέμα και με την κρισιμότητά του είναι και το εξής: Το ζήτημα Αντωνίου, το οποίο ορθώς εξετάζεται από την Επιτροπή για το Ασυμβίβαστο, δεν θα είχε προκύψει εάν ο ΟΑΥ δεν είχε αντιδράσει στον διορισμό Αγαθαγγέλου. Με τον ίδιο, βέβαια, τρόπο που ούτε και η ποινική δίωξη Αριστοτέλους θα είχε γίνει, εάν εκείνη δεν είχε καταγγείλει την υπόθεση με τον ανώτερο αξιωματικό της Αστυνομίας.
Αυτές οι συνεχείς διώξεις όσων προβαίνουν σε καταγγελίες ή υποδεικνύουν πράγματα και καταστάσεις, μόνο σε φαινόμενα συστημικής διαφθοράς παραπέμπουν. Γιατί εκεί όπου δεν υπάρχει τέτοια, κανείς δεν είναι σε θέση να χρησιμοποιεί το κράτος για να καταδιώκει τον οποιονδήποτε, αντί το κράτος από μόνο του, ως οφείλει κιόλας, να προστατεύει τον καταγγέλλοντα ή την καταγγέλλουσα μέχρι που οι -αρμόδιοι όμως...- θεσμοί να αποφαίνονται, ως ορίζει ο νόμος.
Η Βουλή, αλήθεια, η οποία, δεν την έφτανε, πέρασε και νόμο για τους Whistleblowers, τι έχει να πει για αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση; Γιατί σιωπά; Γιατί σιωπούν τα κόμματα; Και τι προτίθεται να κάνει η Βουλή;
Να περάσει ίσως και έναν νόμο για τους Blowers σκέτο, περιγράφοντας έτσι και τα της κατάστασής της; Ίσως να μην ήταν κακή η ιδέα.
