Περίεργο ον ο άνθρωπος. Αχάριστο και περίπλοκο. Σκέφτεται συνέχεια όλα όσα δεν έχει, παλεύει να τα αποκτήσει, όταν τα αποκτά τα βαριέται και στρέφει το ενδιαφέρον αλλού. Και ξανά τα ίδια. Ένας αέναος κύκλος άγχους και ανικανοποίητου, μέχρι που έρχεται κάτι που τον ταρακουνά, τον ξυπνά για λίγο και τον κάνει να αναθεωρήσει την αξία της ζωής... όχι για πολύ όμως!
Η τραγωδία των Τεμπών είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της περιπλοκότητας. Και αυτό γιατί ενώ όλοι στην παρούσα φάση είμαστε σοκαρισμένοι και οργισμένοι με τα όσα τραγικά έγιναν, αργά ή γρήγορα θα ξεχάσουμε. Εμείς θα ξεχάσουμε! Γιατί οι άμεσα εμπλεκόμενοι δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Απλώς θα μάθουν να ζουν με τον πόνο - όχι απλώς μιας απώλειας, αλλά μιας τόσο βίαιης και άδικης απώλειας. Έχει διαφορά!
Η ιστορία με τα Τέμπη ήταν ένα δυνατό χαστούκι για όλους μας. Για όλους μας. Για τους 80άρηδες που έβλεπαν στο πρόσωπο των παιδιών που σκοτώθηκαν το εγγόνι τους, για τους 50αρηδες που έβλεπαν το παιδί τους, και για τους ίδιους τους 20άρηδες που έβλεπαν τον συμφοιτητή τους, τον καλύτερό τους φίλο, τον εαυτό τους.
Εκείνες τις ημέρες -τις πρώτες ημέρες- που βλέπαμε την είδηση και δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μόλις είχε γίνει νεκροταφείο ήταν το ίδιο μας το σπίτι, όλα τα social media είχαν γεμίσει με αυτά τα τύπου ψαγμένα αποφθέγματα για τη ζωή. «Μην αμελλείς την αγάπη. Ποτέ δεν ξέρεις», «η ζωή είναι μικρή». Και πράγματι. Το πιστεύω ότι πολλοί ήμασταν αυτοί που φοβηθήκαμε και είπαμε ένα «σ'αγαπώ» και ένα "συγγνώμη" παραπάνω, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα το λέγαμε. Το ερώτημα ωστόσο είναι για πόσο. Για πόσο θα είμαστε φοβισμένοι; Για πόσο θα ευγνωμονούμε που είμαστε ζωντανοί και που μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους δικούς μας ανθρώπους; Για πόσο θα τηρήσουμε αυτή τη στάση και δεν θα βυθιστούμε πάλι στην κατάθλιψη και στη μιζέρια μας;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ζωή ακόμα και μετά από κάτι τόσο συνταρακτικό εξακολουθεί να κυλάει. Αυτή τη φορά ας τη δούμε αλλιώς, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ας δουλεύουμε λιγότερο, ας χαιρόμαστε περισσότερο, ας γελάμε, ας ερωτευόμαστε, ας ταξιδεύουμε, ας είμαστε ήρεμοι και ας απολαμβάνουμε τη ζωή.
Υ.Γ. Κάποτε, κάποιος είχε πει: «Απ' όλα πιο πολύ με εκπλήσσει ο άνθρωπος. Γιατί θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει λεφτά. Και ύστερα θυσιάζει τα λεφτά του για να ανακτήσει την υγεία του. Και ανησυχεί για το μέλλον ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν, και ως αποτέλεσμα αυτός δεν ζει ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον. Και ζει σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Και πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει στην πραγματικότητα.»
