Γράφει ο Ρήγας
«…Ώς τώρα έκλαιγα και χτυπούσα το στήθος μου και φώναζα στον Θεό τις αμαρτίες μου, μα τώρα είδα: Ο Θεός κρατάει σφουγγάρι και σβήνει, όχι σπαθί, όχι ζυγαριά, σφουγγάρι. Κι αν ήταν να ζωγραφίσω το Έλεος του Θεού θα το ζωγράφιζα να κρατάει ένα σφουγγάρι. Όλες οι αμαρτίες θα σβηστούν… όλοι οι αμαρτωλοί θα σωθούν, κι η Κόλαση τίποτε άλλο δεν είναι παρά ο προθάλαμος της Παράδεισος.» (Απόσπασμα) Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε τον «Φτωχούλη του Θεού» το 1950. Το έργο είναι μία από τις πιο γνωστές και αγαπημένες ιστορίες του. Παρουσιάζει τη ζωή του Αγίου Φραγκίσκου και εκφράζει τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του και τον αγώνα του ανθρώπου για πνευματική ελευθερία. Φραγκίσκος και ο Πάπας που έφυγε από τη ζωή. Τις πασχαλινές υποχρεώσεις τις αντιμετώπισε στο ακέραιο συγκεντρωμένος στο μεταναστευτικό. Χωρίς θυμό και ένταση στάθηκε απέναντι σε κυβερνήσεις και ακραίους, παρακαλώντας να δώσουν ευκαιρίες και βοήθεια στους συνανθρώπους, που κρεμάζουν τη ζωή τους και το υστέρημά τους στον κίνδυνο του πνιγμού. Χωρίς ενδοιασμό, άγιος άνθρωπος. Αγκάλιασε με αγάπη Χριστού τους φτωχούς, τα θύματα του ρατσισμού. Παραμέρισε τον συντηρητισμό και την υποκρισία των χριστιανικών Εκκλησιών αναδεικνύοντας νέα ανθρώπινη προσέγγιση προς πιστούς αλλά και σε ανθρώπους άλλων θρησκειών. Θα άντεχαν οι δικοί μας ιεράρχες τη σύγκριση; Σίγουρα όχι. Ο αυταρχισμός, η εμπορική ενασχόληση, η οξύτητα των αντιπαραθέσεων, η απόσταση από τις αξίες και τη φιλοσοφία της ίδιας της θρησκείας που υπηρετούν δεν θα τους αφήσουν να τα καταφέρουν. Όσον αφορά τον συγγραφέα που ανέδειξε τη ζωή του Αγίου Φραγκίσκου πρέπει μάλλον να δεχτούμε πως δεν υπήρξε, στην παγκόσμια λογοτεχνία, μη «θρησκευτικός» συγγραφέας που στα έργα του να έχει αναφέρει τόσες φορές το όνομα του Θεού όπως ο Νίκος Καζαντζάκης. Βέβαια η «θεολογία» του Καζαντζάκη έχει τις ιδιαιτερότητές της. Ο μεγάλος Κρητικός προφητικά έγραψε το βιβλίο του, ο Πάπας Φραγκίσκος τον δικαίωσε.
