Θα μπορούσατε να σκεφτείτε την Κύπρο, έστω και μία μέρα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ποιος τολμάει να σκεφτεί πως οι δρόμοι, πολλά από τα αναπτυξιακά έργα δεν θα ήταν καν πράξη αν δεν υπήρχε η συγχρηματοδότηση από την ΕΕ; Κι όμως, εκείνη την 9η Μαΐου δεν έχουμε μάθει στην Κύπρο να την τιμούμε, αλλά έχουμε δαιμονοποιήσει το βασικό μας όπλο, θεωρώντας πως είναι ο μπαμπούλας που δεν κατάφερε να μας λύσει το Κυπριακό. Πως είναι αυτοί που μας πολεμάνε, αφού ως γνωστόν είμαστε το κράτος πρότυπο ανάμεσα στα 27 και μπορούμε να τα καταφέρνουμε και να πετυχαίνουμε νίκες. Είμαστε η μικρή Κύπρος όταν γίνεται πράξη μία ανάπτυξη, είμαστε οι αδικημένοι όταν μας βάζει πρόστιμα και δεν ακολουθούμε τους κανόνες.
Εκείνο που δεν έχουμε καταφέρει ποτέ ως Κύπρος είναι να μάθουμε εκείνο το αρχικό δίδαγμα, την ουσία για την οποία δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση και να το κάνουμε πράξη. Το 1950, τα έθνη της Ευρώπης προσπαθούσαν ακόμη να επουλώσουν τις πληγές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος είχε λήξει 5 χρόνια πριν. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αποφασισμένες να αποτρέψουν την επανάληψη ενός τέτοιου φρικτού πολέμου, αποφάνθηκαν ότι η από κοινού διαχείριση της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα θα καθιστούσε τον πόλεμο μεταξύ των ιστορικών αντιπάλων, της Γαλλίας και της Γερμανίας, «όχι μόνο αδιανόητο, αλλά και υλικά αδύνατο», όπως κατά λέξη αναφέρεται στη διακήρυξη Σούμαν. Η συγχώνευση οικονομικών συμφερόντων θα συνέβαλλε στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου και θα αποτελούσε το πρώτο βήμα προς την ενοποίηση της Ευρώπης. Η προσχώρηση στην ΕΚΑΧ ήταν ανοικτή και σε άλλες χώρες πέραν των βασικών που συμμετείχαν εξαρχής. Στην ουσία, τα κράτη μέλη είχαν παραδεχθεί πως αφενός ο πόλεμος δεν μπορούσε να οδηγήσει πουθενά και αφετέρου πως μία συνεργασία θα μπορούσε να συμβάλει στην ανάπτυξη των κρατών, αφού ακόμη και να το ήθελαν να μπουν σε μία νέα διένεξη ήταν πρακτικά αδύνατον. Αυτό ήταν το βασικό στοιχείο και κοινό όραμα της Ευρώπης. «Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να διατηρηθεί αν δεν αναληφθούν δημιουργικές προσπάθειες ανάλογες των κινδύνων που την απειλούν», αναφέρει η διακήρυξη. Ε λοιπόν, ούτε αυτό δεν έχουμε διδαχθεί. Πως αντί να τσακωνόμαστε ακόμη και για τα δύο οδοφράγματα, θα μπορούσαμε να διδαχθούμε από το όραμα της Ευρώπης και να μην βλέπουμε την άλλη πλευρά ως πρόβλημα, αλλά ως ευκαιρία. Για να μπορέσει, ωστόσο, η Γερμανία να μπει στη διαδικασία της Ενωμένης Ευρώπης έπρεπε πρώτα να αποβάλει τον ναζισμό, έστω και αν αυτός υποβόσκει στα χρόνια που ακολούθησαν. Έπρεπε να παραδεχθεί τα λάθη της, να προχωρήσει μπροστά. Και το έκανε. Κάτι που δεν κάναμε ποτέ εμείς στην Κύπρο. Δεν τολμήσαμε ποτέ να κοιτάξουμε κατάματα το παρελθόν μας, να παραδεχθούμε τα λάθη μας και να προχωρήσουμε μπροστά. Ποιος τολμάει άραγε;
