Ο Κυπριακός ελληνισμός βρίσκεται σε εγρήγορση. Η «βιομηχανία του κυπριακού», σε πλήρη παραγωγή. Αρκετά τα γεγονότα ως «πρώτη ύλη» για τον λαϊκισμό και απορριπτισμό, τα σημαντικότερα προϊόντα της «βιομηχανίας». Γεγονότα τα οποία άλλα εκλαμβάνονται ως λόγος πανηγυρισμών και άλλα ως αιτία σκληρών κριτικών.
Η πρόσφατη εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων τριών Τουρκογενών κρατών με την Κυπριακή Δημοκρατία, θεωρήθηκε ισχυρό ράπισμα στον Τούρκο πρόεδρο και ακόμα πανηγυρίζουμε για αυτό το γεγονός. Όμως, επειδή στην Κύπρο αλλά και στον ευρύτερο ελληνισμό, η πολιτική κρίση και διορατικότητα είναι σπάνια γνωρίσματα, δεν αντιλαμβάνονται ότι η κίνηση των κρατών αυτών μπορεί να είναι ο προπομπός της αναγνώρισης, από τα κράτη αυτά και όχι μόνο, του παράνομου καθεστώτος στην βόρεια Κύπρο. Το ότι αυτό μπορεί να είναι ένα άλλοθι που θέλουν να έχουν, σε περίπτωση που αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος, δεν περνά από το μυαλό κανενός;
Το επόμενο «λάφυρο» που χαιρετίστηκε με αγαλλίαση στην Κύπρο, ήταν το καταδικαστικό, για την Τουρκία, ψήφισμα της συνόδου του ευρωπαϊκού λαϊκού κόμματος στην Βαλένθια της Ισπανίας. Ακόμα ένα ισχυρό ψήφισμα στο οπλοστάσιό μας.
Εξ ίσου σημαντικό, ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός (ΘΧΣ), που ανακοινώθηκε από την Ελληνική κυβέρνηση. Αν και στην αρχή χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό γιατί θεωρήθηκε ως ένα πολύ υποσχόμενο γεγονός για την ανατροπή των ήρεμων νερών στο Αιγαίο, οι προσδοκίες των ψευδοφουστανελλάδων διαψεύστηκαν. Περίμεναν δυναμική αντίδραση της Τουρκίας, τρικυμία στο Αιγαίο και «αίματα». Μόλις όμως είδαν την πολύ ήπια τουρκική αντίδραση, «άνθρακες οι θησαυροί». Η κίνηση αυτή και οι χάρτες που κατατέθηκαν, χαρακτηρίστηκαν «φοβικό σύνδρομο της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας». Το ότι τα ήρεμα νερά παραμένουν, είναι για αυτούς μέγα πλήγμα. Βέβαια η αφέλειά τους δεν τους άφησε να αντιληφθούν ότι η κίνηση αυτή της Ελλάδος αποτυπώνει τις ανθρώπινες δραστηριότητες σε όλες τις θαλάσσιες ζώνες της χώρας, με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος σ’ αυτές. Ακόμα, το ότι ήταν ελληνική υποχρέωση, η οποία πηγάζει από την Ευρωπαϊκή οδηγία 2014/89/ΕΕ, ούτε λόγος να γίνεται.
Ο εθισμός στους «εθνοσωτήρες», καθιστά την οποιαδήποτε συνετή και σοβαρή πολιτική στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και κατ’ επέκταση στο κυπριακό, από την σημερινή ελληνική κυβέρνηση, ως μειοδοσία. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο υπουργός εξωτερικών της Ελλάδος, Γιώργος Γεραπετρίτης, βρίσκεται εδώ και καιρό στο στόχαστρο των κατ’ επάγγελμα πατριωτών. Πολλά τα «ατοπήματα» του Έλληνα υπουργού. Η σοβαρή διαχείριση των εργασιών για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδος Κύπρου, GSI (Great sea interconnector), ήταν ένα από τα θέματα για τα οποία δέχθηκε σκληρή κριτική. Το ιδιωτικό δείπνο τις προάλλες, με τον Τούρκο ομόλογό του Χακάν Φιντάν στην Κωνσταντινούπολη, άλλο ένα «μελανό σημείο» στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Όμως, η επίσκεψη του τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην βόρεια Κύπρο, για τα εγκαίνια του νέου λεγόμενου προεδρικού μεγάρου και η μη ή ήπια αντίδραση του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών, ήταν αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι του απορριπτικού μετώπου στην Κύπρο. Της γονυκλισίας, ο Έλληνας υπουργός, «χούντα των Αθηνών”, χαρακτηρίστηκε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. «Persona non grata», για τις «πατριωτικές» δυνάμεις ο Γιώργος Γεραπετρίτης, ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης ο ηθικός αυτουργός.
Αυτή είναι δυστυχώς η αντιμετώπιση των προσπαθειών της Ελληνικής διπλωματίας για διατήρηση του καλού κλίματος με την γείτονα χώρα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι εδώ που μας έφεραν τα τραγικά μας λάθη, όχι μόνο των κυπρίων λαϊκιστών αλλά και των κατά καιρούς ελλαδιτών πολιτικάντηδων, το μόνο που μπορεί να επενεργήσει ως καταλύτης για λύση του κυπριακού, είναι η ηρεμία στις σχέσεις Αθηνών-Άγκυρας. Αφού μόνοι μας απενεργοποιήσαμε τους άλλους σημαντικούς καταλύτες, όπως η ένταξή μας στην ενωμένη Ευρώπη και η ενέργεια, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η μόνη μας ελπίδα είναι η παρούσα συνετή ελληνική πολιτική σε σχέση με την Τουρκία.
Προσπαθούμε να εφαρμόσουμε καινούργιες στρατηγικές με τις αγκυλώσεις και πολιτικές ασυναρτησίες του παρελθόντος. Αναφορικά με της σχέσεις Αθηνών-Λευκωσίας επιμένουμε στο δόγμα, «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται», κάτι που, πολύ σωστά, είχε χαρακτηριστεί από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ως ««περί όνου σκιάς».
Στην εξωτερική μας πολιτική δεν παραδειγματιζόμαστε από την ελληνική εξωτερική πολιτική και όλες μας οι ενέργειες στόχο έχουν να προκαλέσουν κόστος στην Τουρκία, ένα εμμονικό σύνδρομο που διαχρονικά έχει αποδειχθεί ότι το μόνο που καταφέραμε είναι κόστος στο εθνικό μας θέμα.
Συνεχίζουμε την πολιτική του παιγνίου του μηδενικού αθροίσματος, δηλαδή οι απώλειες του άλλου αποτελούν όφελος για εμάς, και όλες μας οι σχέσεις, συμμαχίες και συνεργασίες που αναπτύσσουμε με άλλα κράτη, καθορίζονται από τον κανόνα, «ο εχθρός του εχθρού μας είναι φίλος μας».
Αυτά είναι δυστυχώς τα προϊόντα της «βιομηχανίας του Κυπριακού». Όποιος μας λέει την αλήθεια είναι εχθρός. Όποιος θέλει πραγματικά να μας βοηθήσει με ρεαλιστικές θέσεις, είναι φιλότουρκος . Δεν είναι τυχαίο το ότι ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος είναι ο υπεύθυνος για το καταστροφικό ναυάγιο στην διάσκεψη για το Κυπριακό, στο Κραν Μοντανά τον Ιούλιο του 2017, και ο πρώτος ελληνοκύπριος πολιτικός που μίλησε στους Τούρκους για λύση δυο κρατών, αποκάλεσε τον πρώην πρέσβη της Αμερικής στην Κύπρο, Τζον Κόνιγκ ο οποίος υπηρέτησε στη Λευκωσία από το 2012 μέχρι το 2015, «Τούρκο πρέσβη της Αμερικής στην Κύπρο». Η διαφορά που προέκυψε με τον Αμερικανό, ήταν η αντίθεσή του στην επίσκεψη του τότε κύπριου προέδρου στην Μόσχα, παραβιάζοντας το εμπάργκο επισκέψεων που είχε επιβάλει η Ευρωπαϊκή ένωση, λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας από την Ρωσία.
Η μεγαλόνησος βρίσκεται στο παρά πέντε της οριστικής διχοτόμησης και εμείς στην Κύπρο, συνεπικουρούμενοι από τους λαϊκιστές στην Ελλάδα, κάνουμε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν να μετατρέψουμε το «παρά πέντε» στο «και πέντε». Κόκκινο πανί θεωρούμε την σημερινή εξωτερική πολιτική της Ελλάδος, σε σχέση με την Τουρκία. Ο ρεαλισμός δυστυχώς θεωρείται μειοδοσία και τα μεγάλα λόγια και κούφια συνθήματα πατριωτισμός. Το μάθημα που έδωσε ο Έλληνας πρωθυπουργός, ότι η διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και η εθνική αξιοπρέπεια μπορούν να συνυπάρχουν με τα ήρεμα νερά, είναι ψιλά γράμματα. Κτυπούμε το μόνο μας στήριγμα, την Ελλάδα, και περιμένουμε να συνεχίσει ο ελληνισμός να πληρώνει το αβάσταχτο κόστος για τα καμώματα του κάθε κύπριου πολιτικάντη της δεκάρας.
Δυστυχώς νοσταλγούμε εποχές Σαμαράδων, Παυλόπουλων, Καμένων και Κοτζιάδων. Ο Νίκος Δένδιας ο οποίος όταν ηγείτο της ελληνικής διπλωματίας και υπέσκαπτε κάθε προσπάθεια συνεννόησης με την Τουρκία ήταν αποδεκτός στην Κύπρο. Ο Γιώργος Γεραπετρίτης, ο οποίος προσπαθεί να συνεννοηθεί με την γείτονα για να μπορέσουν να επαναρχίσουν συνομιλίες για λύση του Κυπριακού, θεωρείται μαύρο πρόβατο».
Το ότι θα έρθει η ώρα που για την Ελλάδα το κυπριακό, από ύψιστο εθνικό θέμα θα καταντήσει, δικαιολογημένα, εθνικός βράχνας ουδόλως μας απασχολεί.
