Του Ανδρέα Χαχολιάδη
Δεν ξέρω με ποια κριτήρια ο Νίκος Αναστασιάδης επέλεξε να διορίσει τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη στη θέση του Γενικού Ελεγκτή. Έχω όμως την άποψη πως σε θέσεις μεγάλης ευθύνης και ανεξέλεγκτης εξουσίας δεν επαρκούν τα τυπικά προσόντα. Θα πρέπει ο χαρακτήρας και η συγκρότησή του να παραπέμπουν σε άτομο με μετριοπάθεια και ευρύτητα πνεύματος. Ο Οδυσσέας αποτελεί χαρακτηριστικό υπόδειγμα αντένδειξης. Εμπαθής και εμμονικός, με μυωπική αντίληψη σύνθετων προβλημάτων. Εναντιώθηκε στον δρόμο Πάφου-Πόλεως Χρυσοχούς γιατί θεωρούσε το έργο, μέσα από μια στενόμυαλη οικονομικίστικη προσέγγιση, δαπανηρό και αχρείαστο. Επιχείρησε να παρέμβει, ως μη όφειλε, στο επίπεδο της πολιτικής που χαράσσεται με ευρύτερα κριτήρια όπως είναι η ασφάλεια (18 νεκροί και 52 σοβαροί τραυματισμοί στο διάστημα 2003 -2019 ) και η αναπτυξιακή προοπτική της περιοχής. Είναι αλήθεια ότι ο Μιχαηλίδης στα πρώτα χρόνια της θητείας του επέδειξε ζήλο και αφοσίωση στην καταπολέμηση της αδιαφάνειας και της διαφθοράς. Και αυτά συμβαίνουν σ’ ένα περιβάλλον όπου η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος ήταν στο ναδίρ και η καχυποψία των πολιτών για μίζες και απάτες διαπερνούσε οριζόντια την κοινωνία. Αυτή ακριβώς η αντιπαραβολή τού προσέδωσε κύρος και δημοφιλία σε βαθμό που πολλοί να διαβλέπουν στο πρόσωπό του τον παράγοντα που έλειπε από τον δημόσιο βίο. Έγινε μάλιστα τόσο οικείος ώστε να αναγνωρίζεται με το μικρό του όνομα. Ήταν ο Οδυσσέας τους. Εδώ είναι και το σημείο μεταστροφής. Ο Οδυσσέας γίνεται θύμα της εικόνας του. Εργαλειοποιεί τον θεσμό του Γενικού Ελεγκτή για να φιλοτεχνήσει το προσωπείο του λαϊκού ηγέτη που, ως μόνος έντιμος, μάχεται απέναντι σε ένα σάπιο και διαπλεκόμενο σύστημα. Ενδύεται τον μανδύα του αμείλικτου διώκτη και με την εμπάθεια που τον χαρακτηρίζει αδιαφορεί αν σπιλώνει υπολήψεις και διασύρει πρόσωπα. H εικόνα του προείχε. Λειτουργούσε με ιδιοτέλεια γιατί ήταν προφανής ο σκοπός του ότι, σε κάποιο στάδιο, θα επιχειρούσε να εξαργυρώσει τη δημοφιλία του στην πολιτική κονίστρα. Προετοίμαζε μεθοδικά το άλμα του, για αυτό και δημιούργησε υποστηρικτική στο πρόσωπό του ομάδα (την ομάδα στήριξης του Γενικού Εισαγγελέα). Το πιο αξιοπερίεργο στη διαδρομή του Ο. Μιχαηλίδη και που σοβαρά με προβληματίζει είναι ότι: ένα μεγάλο, ίσως και το μεγαλύτερο, τμήμα της κοινωνίας παροχέτευσε την οργή και την απογοήτευσή του για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος στο κανάλι του κάθε λαϊκιστή που υπόσχεται αξιοκρατία και δικαιοσύνη. Θα ανέμενε κάποιος ότι η συσσωρευμένη εμπειρία από την πολύπαθη ιστορία αυτού του τόπου θα μας καθιστούσε περισσότερο υποψιασμένους και οπλισμένους με μεγαλύτερη σοφία, ώστε να αναγνωρίζουμε πίσω από τις γραμμές τα κίνητρα των κάθε μορφής λαϊκιστών. Τον Οδυσσέα, τον Φειδία….
