Όποιος ισχυριστεί ότι ο ΠτΔ, Νίκος Χριστοδουλίδης, στα μέσα της θητείας του πάει καλά από απόψεως δημοτικότητας και αποδοχής από τον λαό, είτε είναι εκτός πραγματικότητας είτε έχει αλλότρια συμφέροντα. Δεν νομίζω να υπήρξε ξανά στην Κύπρο τέτοιο προηγούμενο Προέδρου ο οποίος να αμφισβητείται τόσο έντονα από όλο σχεδόν το φάσμα του λαού.
Ποιος όμως φταίει για αυτήν την τραγική κατάσταση του Προέδρου;
Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ένας παράγοντας που παίζει μεγάλο ρόλο, στην απαξίωση ενός ηγέτη, είναι η σκληρή αντιπολίτευση. Στην περίπτωση όμως του Νίκου Χριστοδουλίδη αυτό δεν ισχύει. Όχι μόνο η αντιπολίτευση δεν είναι σκληρή, αλλά σε σημαντικά θέματα είναι ανύπαρκτη. Στην Κύπρο σήμερα οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις δεν κρίνουν την κυβέρνηση και τον Πρόεδρο αντικειμενικά, στη βάση των πεπραγμένων τους, αλλά με γνώμονα τις ισορροπίες ενόψει των βουλευτικών εκλογών του 2026. Είναι αυστηροί στα μικρά και ήπιοι στα μεγάλα. Σε σοβαρά εθνικά θέματα ασκούν ήπια ή καθόλου κριτική για να μην έρθουν σε ρήξη με δυνάμεις που θα τους κάνουν ζημιά στις κομματικές ψήφους.
Συνεπώς, σήμερα έχουμε έναν Πρόεδρο χωρίς αντιπολίτευση, ή για να είμαστε σωστοί, έναν Πρόεδρο ο οποίος «αντιπολιτεύεται» τον εαυτόν του. Αν και παράδοξο, αυτό συμβαίνει. Βέβαια, ο ίδιος ισχυρίζεται ότι η αντιπολίτευση είναι σκληρή και άδικη μαζί του. Στο άδικη, σε πολλά θέματα θα συμφωνήσω, στο σκληρή όμως όχι. Στο κυριότερο θέμα, στο Κυπριακό, αυτοί που διαφωνούν μαζί του, δηλαδή τα δυο μεγάλα κόμματα ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, τηρούν μια υποκριτική στάση. Ο ΔΗΣΥ, λόγω του μπαμπούλα που λέγεται ΕΛΑΜ σιωπά, το δε ΑΚΕΛ τηρεί μια ερμαφρόδιτη στάση για να μην γκρεμίσει εντελώς τις γέφυρες με τους απορριπτικούς του Κέντρου.
Το ότι αντιπολιτεύεται ο ίδιος τον εαυτό του είναι αυταπόδεικτο. Μόλις ανακοινωθεί ένα επίτευγμα της διακυβέρνησης γίνεται κάτι, μικρό μεν αλλά κτυπητό, που δεν αφήνει το σοβαρό επίτευγμα να επενεργήσει καταλυτικά στη δημοτικότητά του. Για παράδειγμα, μετά την επιτυχία του να αρχίσει η εκταμίευση των ζημιών των κουρεμένων καταθετών και των κατόχων αξιογράφων, ήρθε το φιάσκο με τη δήθεν μεσολάβηση στον πόλεμο Ισραήλ-Ιράν και τίναξε τα πάντα στον αέρα. Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι συμπτώσεις, αλλά η δημοτικότητά του Προέδρου μοιάζει με το γεφύρι της Άρτας. «Ολημερίς το κτίζανε την νύκτα γκρεμιζόταν».
Σε άρθρο μου στις 12 Ιανουαρίου του 2025 στην εφημερίδα «Πολίτης» με τίτλο «Η δημοτικότητα του Προέδρου Χριστοδουλίδη», έλεγα ότι η δημοτικότητα του Προέδρου στο τέλος θα ανακάμψει λόγω των τότε σωστών κινήσεών του στο Κυπριακό και λόγω της σωστής εξωτερικής πολιτικής. Έγραφα συγκεκριμένα: «Το ότι η δημοτικότητα του Προέδρου θα ανακάμψει είναι δεδομένο, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει τις σωστές του κινήσεις στο Κυπριακό και στον πόλεμο κατά της διαφθοράς. Στο πρώτο, στο εθνικό θέμα, ο δρόμος είναι μονόδρομος για να αποσείσει από πάνω του τις δικές του ευθύνες για την κατάντια του Κυπριακού. Στα θέματα της διαφθοράς είναι το αναμενόμενο γιατί ο ίδιος είναι εκ πεποιθήσεως έντιμος. Στην πολιτική δεν είναι τίποτα στατικό. Αντίθετα, η ρευστότητα χαρακτηρίζει τα πάντα. Οι πρόσφατες κινήσεις του στην εξωτερική πολιτική, στο Κυπριακό και η απαλλαγή του από το «βαρίδι» που λέγεται τέως ΠτΔ, θα έχει άμεσο θετικό αντίκτυπο στη δημοτικότητά του».
Και σήμερα επιμένω ότι στο τέλος θα ανακάμψει. Το τραγικό όμως είναι οι λόγοι που θα συμβάλουν στην ανάκαμψη. Εδώ ομολογώ ότι έκανα λάθος εκτίμηση. Η αποδοχή του Προέδρου θα αυξηθεί λόγω των κακών χειρισμών του στο Κυπριακό και λόγω της κακής εξωτερικής πολιτικής. Οι δυνάμεις του απορριπτισμού θα τον στηρίξουν στην καταστροφική πορεία που επέλεξε, με αποτέλεσμα οι πιθανότητες επανεκλογής του να είναι αυξημένες σε σημείο που θα είναι το φαβορί.
Η στροφή του προς τις απορριπτικές δυνάμεις είναι κάθε άλλο παρα εμφανής. Δυστυχώς για αυτούς που πίστεψαν, ή για να ακριβολογώ που τους έπεισε ότι άφησε πίσω του τις απορριπτικές του αγκυλώσεις, με τίποτα πλέον δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Μας έλεγε για τολμηρά βήματα στο Κυπριακό και τα μόνα βήματα που κάνει είναι για να μην υπάρχει θετικό κλίμα μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Το θέμα της δίωξης των σφετεριστών, σε αυτήν τη χρονική στιγμή, η καταγγελία της Τουρκίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η δυστοκία του να δεχθεί τα ΜΟΕ, αυτό αποδεικνύει. Ακόμα, η απαράδεκτη ρητορική του στις επικρίσεις που δέχεται για τις διώξεις των σφετεριστών, ότι δηλαδή όσοι τον επικρίνουν υιοθετούν τουρκικές θέσεις, δείχνει έναν άνθρωπο που έχει πλέον ξεφύγει. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, που εγώ τουλάχιστον γνώρισα, δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό Πρόεδρο. Η μετάλλαξη είναι εμφανέστατη.
Το να διεκδικεί ένας Πρόεδρος την επανεκλογή του δεν είναι μόνο αναμενόμενο αλλά και θεμιτό. Όμως, άλλο το λογικό και θεμιτό και άλλο η ψύχωση. Η μανία του για επανεκλογή έχει καταντήσει στόχος και τρόπος ζωής. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος της βιασύνης του να ανακοινώνει πράγματα που δεν υφίστανται, να δεσμεύεται για θέματα που είναι ανέφικτα και, το χειρότερο, να ασκεί εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση. Συμπεριφέρεται ως και εάν βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν τις προεδρικές εκλογές.
Από την άλλη βέβαια, για να μην μηδενίζουμε τα πάντα και να μην κάνουμε ατυχείς συγκρίσεις, ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν είναι Νίκος Αναστασιάδης. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν πρόκειται να τορπιλίσει μια προοπτική λύσης λόγω προσωπικών συμφερόντων, εξαρτήσεων ή άλλων ιδιοτελών σκοπών. Δυστυχώς αποδεικνύεται πιστός στη μη λύση, ή για να είμαστε δίκαιοι, πιστός σε μια κατ’ αυτόν δίκαιη και σωστή λύση αλλά εκ των πραγμάτων ανέφικτη. Για αυτόν το ρεαλπολιτίκ δεν είναι στην ατζέντα της πολιτικής του. Υιοθετεί τις καταστροφικές τακτικές Τάσσου Παπαδόπουλου και σε ορισμένες περιπτώσεις κινείται σε ρυθμούς Σπύρου Κυπριανού. Δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθεί την πολιτική ισότητα, λόγω πεποιθήσεως, αλλά από την άλλη, ούτε πρόκειται ποτέ να πέσει στο επίπεδο του τέως, προτείνοντας λύση δυο κρατών.
Διαφωνώ κάθετα μαζί του στο Κυπριακό, αλλά βέβαια δεν θα πέσω στο δικό του επίπεδο να τον αποκαλέσω μειοδότη. Έντιμος και πατριώτης, σίγουρα είναι. Το αν όμως είναι χρήσιμος, αυτήν τη δεδομένη στιγμή, και όχι επικίνδυνος λόγω των θέσεών του στο εθνικό θέμα, αν και πιστεύω το δεύτερο, θα φανεί πολύ σύντομα. Στην εξωτερική πολιτική, αν και οι κινήσεις του για καθαρό δυτικό προσανατολισμό ήταν οι σωστές, αποδεικνύεται εμμονικός με την Τουρκία. Η πολιτική του μηδενικού αθροίσματος, ο μεγαλοϊδεατισμός και ο στόχος να επιβάλει με κάθε τρόπο κόστος στην Τουρκία, προσπαθώντας να την απομονώσει, αποδεικνύεται η αχίλλειος πτέρνα του.
Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε. Δεν είμαι κακόπιστος επικριτής σου. Αντίθετα, σε εκτιμώ σαν άνθρωπο και πολιτικό. Δεν εκτιμώ όμως καθόλου τις κινήσεις σου στο Κυπριακό. Τις πρακτικές που ανέσυρες από το σκονισμένο μπαούλο του Τάσσου Παπαδόπουλου, θα πρέπει να τις αφήσεις κατά μέρος. Δεν κτίζεται μέλλον με σκονισμένες και αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος. Τα παιδιά μας, ασφαλέστατα και τα δικά σου παιδιά, δικαιούνται καλύτερο μέλλον από αυτό που προδιαγράφουν οι κινήσεις και πολιτικές σου.
