Θυμώνουμε, το θεωρούμε ανόητο, όμως είμαστε και υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Οι χαράσσοντες την τουρκική στρατηγική κατάφεραν να επεκτείνουν στον χρόνο τα γεγονότα που πέτυχαν το 1974. Κέρδισαν περισσότερο χρόνο με το τελευταίο εύρημά τους. Ποιο ήταν το τελευταίο εύρημά τους; Τα δύο ίσα κυρίαρχα κράτη! Ουσιαστικά όχι μόνο δεν το αποδέχονται και οι ίδιοι αυτό, αλλά ξέρουν πως ούτε ο κόσμος θα το αποδεχτεί. Σκοπός είναι η χρονική παράταση. Η χρονική διάρκεια. Ιδού, κέρδισαν ακόμα πέντε χρόνια. Πέρασαν 51 χρόνια. Πάτησαν τα 51 τους τα παιδιά που γεννήθηκαν το 1974. Γέρασαν. Απόκτησαν παιδιά. Όπως οι ίδιοι γεννήθηκαν σε μια μισή πατρίδα, έτσι και τα παιδιά τους γεννήθηκαν σε μια μισή πατρίδα. Όσο περνάει ο χρόνος το πρόβλημα φθίνει και σαν να πετιέται σε ένα αμπάρι. Υποδαυλίζει την έλλειψη ελπίδας για λύση. Το πρόβλημα μεταβιβάζεται από τη μια γενιά στην άλλη. Επειδή όλοι διαμόρφωσαν τη ζωή τους σύμφωνα με το υφιστάμενο στάτους κβο, δεν είναι εύκολο να το εγκαταλείψουν και να ριχθούν σε μια νέα ζωή. Καθώς τα σκέφτομαι αυτά, θυμάμαι κάποια πράγματα που μας διηγήθηκε ο Μπουλέντ Σιεμιλέρ. Ο Μπουλέντ Σιεμιλέρ ήταν ο Κύπριος πρίγκιπας του Τουργκούτ Οζάλ. Όπου πήγαινε ο Οζάλ, τον έπαιρνε και εκείνον. Πήγαν να συναντηθούν με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, λέει. Στη συνάντηση ήταν παρών και ο επικεφαλής διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Ο Οζάλ ρώτησε τον Πρόεδρο: «Αν αποσυρθούμε από την Κύπρο, ποιο θα είναι το αντάλλαγμα γι’ αυτό;» Μετά από αυτή την ερώτηση πετάχτηκε όρθιος ο διοικητής του ΝΑΤΟ και είπε: «Κύριε Οζάλ, αν έχετε πρόθεση να αποσυρθείτε από την Κύπρο, πείτε μας το εκ των προτέρων. Να στείλουμε κάποιον άλλο στη θέση σας»! Ιδού, αυτό είναι το κυπριακό πρόβλημα. Η Τουρκία. Η Ελλάδα. Η Βρετανία. Ο στρατός του ΝΑΤΟ! Αυτό το κλειδί είναι στα δικά τους χέρια! Το ξέρουν αυτό και τα Ηνωμένα Έθνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλοι είναι κομμάτι του ίδιου συστήματος. Άλλωστε, δεν πιέζουν για λύση επειδή γνωρίζουν πως η κατοχή εδώ είναι κατοχή του ΝΑΤΟ. Από καιρού εις καιρόν εμφανίζονται λέγοντας «είμαστε υπέρ της λύσης» και σίγουρα μας κοροϊδεύουν. Είναι και αυτά το αλατοπίπερο της υπόθεσης. Ο σκοπός του «Show must go on»…
Ευχαριστώ τον Χριστοδουλίδη επειδή διέρρευσε στον Τύπο αυτά που είπε ο Ερσίν Τατάρ. Τι είπε ο Τατάρ; «Δεν είμαι αρμόδιος εγώ. Ο τουρκικός στρατός επιβλέπει τα οδοφράγματα». Μήπως δεν το ξέρουμε και εμείς ότι οι στρατηγοί τα επιβλέπουν; Μήπως είναι κάτι νέο αυτό; Όμως, άλλο είναι να το ακούς από τον Τατάρ. Τι ειλικρινής παραδοχή! Θυμώσατε με τον Τατάρ; Αντί να θυμώνετε, χειροκροτήστε τον επειδή είπε την αλήθεια! Αυτή η παραδοχή είναι τόσο πολύτιμη όσο και η παραδοχή ενός άνδρα ότι τον απατά η γυναίκα του. Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που ακούσαμε μια τέτοια παραδοχή. Και ο Ραούφ Ντενκτάς μήπως δεν είχε πει πριν χρόνια ότι «εγώ εδώ εφαρμόζω τις αποφάσεις της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης»; Μάλιστα είχε πει και κάτι παραπάνω: «Δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές εδώ υποψήφιος τον οποίο δεν υποστηρίζει η Άγκυρα»! Δηλαδή, όλα αυτά μήπως δεν είναι παραδοχή μιας κατοχής; Τι είχε πει και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ: «Αν η Τουρκία μού πει κάθισε κάθομαι, αν μου πει σήκω σηκώνομαι»!
Αυτά τα ξέρουμε εμείς, δεν τα ξέρουν πάρα πολλοί ανάμεσά μας; Ή κάνουν πως δεν τα ξέρουν; Μεταχειρίζονται αυτό το κράτος φάντασμα ως ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Θεωρούν υπεύθυνη την εδώ διοίκηση μαριονέτα και όχι την Τουρκία για κάθε δουλειά που γίνεται και για κάθε απόφαση που λαμβάνεται. Σαν να έχουμε πολιτικούς που δεν θα κάνουν κάτι που η Άγκυρα θα τους πει «κάντε το»! Δεν είδαμε τέτοιους μέχρι σήμερα. Και όταν κοιτάζουμε την πολιτική μας σκηνή, δεν νομίζω ότι θα δούμε και από εδώ και μπρος. Ανταγωνίζονται οι Τατάρ και Έρχουρμαν, όμως και οι δύο είναι υποτελείς. Ο Μουσταφά Ακιντζί ήταν η τελευταία ευκαιρία για την κοινότητα. Και ξοδεύτηκε ακριβώς την ώρα που άρχισε να αντιστέκεται κατά της Άγκυρας.
Δουλεύει ρολόι το σχέδιο εκείνων που χαράσσουν την τουρκική στρατηγική. Χάσαμε πέντε χρόνια. Μήπως αμφιβάλλετε ότι θα χάσαμε ακόμα πέντε;
