Ποιας χώρας είμαι πολίτης; Εγώ, εσύ, αυτός… Ποιας χώρας; Στην τσέπη μας υπάρχουν μερικές ταυτότητες, μερικά διαβατήρια. Κάποτε βγάζεις από την τσέπη το ένα. Κάποτε το άλλο. Ποιας χώρας είμαι πολίτης; Η «τδβκ» δεν είναι χώρα; Γιατί τη γράφετε συνεχώς ως χώρα; Η χώρα μου δεν είναι η «τδβκ»! Είναι η Κύπρος! Στην τσέπη μου υπάρχει η ταυτότητα της «τδβκ» την οποία φέρω αναγκαστικά. Ναι, αναγκαστικά! Ίσως να μπορώ να ζήσω εδώ και χωρίς αυτή την ταυτότητα, όμως δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Να αρχίσω από τα πιο απλά. Για παράδειγμα, δεν θα μπορώ να εκδώσω εφημερίδα. Δεν θα μπορώ να εγγραφώ στον φόρο. Δεν θα μπορώ να καταθέτω κοινωνικές ασφαλίσεις. Δεν θα μπορώ να νοικιάσω σπίτι. Δεν θα μπορώ να πληρώσω τους λογαριασμούς του ηλεκτρισμού και του νερού. Και το παράξενο είναι πως δεν θα μπορώ να περνώ και στον νότο. Όταν συνελήφθην το 2000, η Αστυνομία είχε κατασχέσει την ταυτότητά μου. Έμεινε να κρατείται στις κάσες της αστυνομίας επί τρία χρόνια. Και ακριβώς εκείνο το διάστημα είχαν ανοίξει τα οδοφράγματα. Και το Παγκόσμιο Φόρουμ Θρησκειών θα μου απένειμε ένα βραβείο ειρήνης στη Μονή του Κύκκου που βρίσκεται στη Λευκωσία. Εκείνη την ημέρα πέρασα στον νότο δείχνοντας την τιμητική δημοσιογραφική μου ταυτότητα. Όμως, την επόμενη μέρα απαγόρευσαν την διέλευσή μου με αυτή τη δημοσιογραφική ταυτότητα οι αρχές της «τδβκ» που είδαν αυτή την κατάσταση. Έτσι, έμεινα ξεκρέμαστος. Δεν νοιάστηκαν καθόλου οι πολιτικοί στον βορρά και οι δημοσιογραφικές οργανώσεις. Όμως, τα πολιτικά κόμματα στον νότο και οι δημοσιογράφοι διοργάνωσαν ένα μεγάλο συλλαλητήριο στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας για να με στηρίξουν. Απηύθυναν έκκληση να μού επιστραφεί η ταυτότητά μου και διαμαρτυρήθηκαν γι’ αυτή την κατάσταση. Μια μέρα μετά από αυτό το συλλαλητήριο, μού τηλεφώνησαν από τον αστυνομικό σταθμό. «Έλα να πάρεις την ταυτότητά σου», μού είπαν.
Ποιας χώρας είμαι πολίτης; Μού έδωσαν το Βραβείο του Πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ευχαριστώ για αυτό τους αγαπητούς Μαυρίδη και Παπαδάκη. Όμως, για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω σε τι ωφελεί αυτό το έγγραφο που έχω στα χέρια μου. Δεν έχει σημασία. Με δίκασαν και με καταδίκασαν σε φυλάκιση στην Άγκυρα ως έναν Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο. Ύστερα με κάλεσαν να τους παραδοθώ εντός δέκα ημερών, γνωστοποιώντας μου ότι είχε οριστικοποιηθεί η μονοετής φυλάκισή μου. Άρχισε μια συζήτηση στην κοινότητα. Αν δεν παραδοθώ, οι αξιωματούχοι μας θα με παραδώσουν ή δεν θα με παραδώσουν στην Τουρκία; Οι αξιωματούχοι μας στον βορρά δεν έκαναν απολύτως καμία δήλωση. Πέρασαν μέρες. Η κοινότητα κόχλαζε. Ο τόπος έγινε ανάστατος. Γιατί ύστερα ήρθε μια σύντομη είδηση από το εθνικό μας πρακτορείο ειδήσεων ΤΑΚ; «Πηγές του υπουργείου εξωτερικών» είπαν ότι η Τουρκία δεν υπέβαλε αίτημα έκδοσής μου. Ποιοι είναι; Δεν υπάρχει όνομα! Ύστερα διερωτήθηκα ξανά ποιας χώρας είμαι πολίτης. Κοίταξα στον νότο. Λήφθηκε απόφαση με ομοφωνία στην κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων. Για στήριξη και αλληλεγγύη μαζί μου. Υπέγραψαν αυτή την απόφαση όλα τα κόμματα, αριστερά και δεξιά. Ο Κώστας Μαυρίδης μετέφερε το θέμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και το ΑΚΕΛ ετοιμάζεται να αναλάβει πρωτοβουλία στις Βρυξέλλες. Οι Οικολόγοι με επισκέφθηκαν και η ΕΔΕΚ έβγαλε ανακοίνωση. Και τέλος, κινητοποιήθηκε και ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης και έστειλε επιστολή στους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, δεν βγαίνει άχνα από τις αρμόδιες αρχές στον βορρά. Στον δε νότο οι φωνές είναι πολλές. Πείτε μου τότε. Ποιας χώρας είμαι πολίτης; Ποιου κράτους; Ποια ταυτότητα που έχω στην τσέπη έχει αξία και ποια δεν έχει; Να ντρέπονται όσοι μας κατάντησαν σε αυτό το χάλι ως κοινότητα. Σφετερίστηκαν τα εδάφη των Ελληνοκυπρίων. Τα έφαγαν, τα καταβρόχθισαν. Και μάς άφησαν ξεκρέμαστους στον κόσμο. Απομονωμένους από τον κόσμο. Αν δεν ήμασταν πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας τι θα κάναμε;
Ποιας χώρας είμαι πολίτης; Της Κύπρου. Η δημοκρατία μου είναι η Κυπριακή Δημοκρατία!
