Οι πολιτικοί αλλά και η πολιτική παιδεία που επικρατεί σε έναν τόπο πολλές φορές κρίνονται από τη συμπεριφορά, τις πράξεις ή τις παραλείψεις της Πολιτείας και των πολιτικών που την απαρτίζουν, σε περιόδους κρίσεων. Είτε πρόκειται για πολιτικές εντάσεις ή αναταραχές είτε για φυσικές καταστροφές, ο τρόπος συμπεριφοράς των πολιτικών όχι μόνο καταδεικνύει άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα των αλλά, και το σημαντικότερο, πολιτικές αντιλήψεις και θέσεις που για επικοινωνιακούς λόγους προσπαθούν να κρύψουν. Οι μεγάλες αλήθειες λοιπόν σε τέτοιες καταστάσεις αποκαλύπτονται συνήθως από λεπτομέρειες.
Η φονική πυρκαγιά στην ορεινή Λεμεσού ήταν ένα από τα γεγονότα που έδειξε το πόσο κατώτεροι των περιστάσεων είναι οι πολιτικοί μας. Αρχίζοντας από τους πολιτικούς, τους αναρμόδιους σε φυσικές καταστροφές, η εικόνα που εξέπεμψαν ήταν επιεικώς τραγική. Βουλευτές, αρχηγοί κομμάτων, μη αρμόδιοι υπουργοί και κάθε λογής πολιτικάντηδες της δεκάρας παρέλασαν από το κέντρο συντονισμού της μεγάλης πυρκαγιάς.
Η λέξη που είμαι αναγκασμένος να χρησιμοποιήσω, βαρετή μεν αλλά ενδεικτική, είναι η λέξη «αναισθησία». Πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η «παρέλαση» όλης αυτής της πολιτικής σαβούρας από το κέντρο συντονισμού; Κέντρο διαχείρισης της μεγάλης καταστροφής ήταν, κύριοι, και όχι πολιτική πασαρέλα.
Εκτός του ΠτΔ, της πτΒ και των αρμόδιων υπουργών, τι δουλειά είχαν στον Ύψωνα όλοι αυτοί οι ενοχλητικοί; Ναι, κύριοι, ενοχλητική ήταν η παρουσία σας. Οι άνθρωποι συνεδρίαζαν για να βρουν τον καλύτερο τρόπο συντονισμού και είχαν από πάνω τους τον κάθε άσχετο και αναρμόδιο να ενοχλεί. Βέβαια ο πόλος έλξης όλων αυτών δεν ήταν η φυσική καταστροφή και η ορεινή Λεμεσού που καιγόταν, αλλά οι ανταποκριτές των ΜΜΕ, των καμερών και των δημοσιογράφων.
Απόδειξη αυτής της γελοιότητας ήταν η συνήθης εικόνα των «μαριονετών» πίσω από τον ΠτΔ, όταν έκανε δηλώσεις. Όπως τα κινούμενα σχέδια του καραγκιόζη, αρκετοί από αυτούς τους ασχέτους στεκόντουσαν πίσω από τον Πρόεδρο, κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι τους με μόνη έγνοια να είναι καλή η πόζα τους για τις κάμερες.
Η παρουσία του ΠτΔ, αρχικά σωστή, σοβαρός με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του την αγωνία του για να σταματήσει η πύρινη λαίλαπα να καταστρέφει κάθε τι που έβρισκε στο πέρασμά της, δυστυχώς όμως η μετέπειτα διαχείριση και οι δηλώσεις ανέτρεψαν τις αρχικές εντυπώσεις και μετέτρεψαν την όλη διαχείριση σε τραγική. Στο τέλος των δηλώσεών του, κατά την δεύτερη μέρα της κρίσης, πραγματικά εξέπληξε πολλούς. Στην πράξη αυτοαποκαλύφθηκε για τις πεποιθήσεις του και τις θέσεις του για το εθνικό θέμα. Ευχαρίστησε όλους που απέστειλαν βοήθεια ή που προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν, εκτός τους Τ/Κ. Καμιά αναφορά στην πρόταση του Τ/Κ ηγέτη για βοήθεια, κανένα ευχαριστώ για την άμεση κινητοποίηση των Τ/Κ να παράσχουν ό,τι βοήθεια μπορούν. Οι συγκινητικές πράξεις αλληλεγγύης και οι εκκλήσεις για βοήθεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από πλήθος Τουρκοκύπριων για νερό, τρόφιμα, φάρμακα, ακόμη και ζωοτροφές που τελικά μαζεύτηκαν στη Λεύκα, μετά από κάλεσμα του Orhun Karagözlü, τα οποία και μετέφερε με όχημα στο Όμοδος, δεν φάνηκαν αρκετές για να απευθύνει ο ΠτΔ ένα και μόνο ευχαριστώ.
Προσωπικά ένιωσα ντροπή. Βλέποντας και ακούγοντας τον Τουφάν Ερχιουρμάν, ένιωσα εκτίμηση για τη συμπεριφορά του και απογοήτευση για τη συμπεριφορά του δικού μας ηγέτη. Η δήλωση του υποψηφίου για τις επερχόμενες «εκλογές» στα κατεχόμενα έδωσε ένα χαστούκι αλλά και ένα μάθημα ανθρωπιάς στον δικό μας Πρόεδρο. Ναι, κύριε Χριστοδουλίδη, αυτή είναι η αλήθεια, όσο και αν είναι πικρή. Από το κέντρο συντονισμού στον Ύψωνα δήλωσε: «Είμαστε εδώ για το κοινό μας νησί». Έτσι είναι, κύριε Πρόεδρε. Οι Τ/Κ θεωρούν το νησί μας κοινή πατρίδα ενώ εμείς όχι. Για αυτούς, είτε καίγεται ο βορράς είτε ο νότος, καίγεται η Κύπρος. Για μας άλλο ο βορράς και άλλο ο νότος. Δυστυχώς μιλούμε για επανένωση ενώ στην πράξη θεωρούμε άλλη πατρίδα τον βορρά και άλλη τον νότο. Τα μαθήματα που έδιδε συνεχώς στο προκάτοχό σας ο Μουσταφά Ακιντζί δυστυχώς δεν μέτρησαν για σας.
Εκτός του Ερσίν Τατάρ και ο δήμαρχος της κατεχόμενης Λευκωσίας, Μεχμέτ Χαρμαντζί, εξέφρασε την ετοιμότητά του για βοήθεια, την οποία και πάλι δεν αποδεχθήκαμε. Λυπούμαι αλλά αποτελεί γελοιότητα η δικαιολογία του κυβερνητικού εκπροσώπου, Κωνσταντίνου Λετυμπιώτη: «Δεν ήταν άρνηση. Μέσω του διαπραγματευτή για το Κυπριακό, η κυβέρνηση ενημερώθηκε για την πρόθεση του Μεχμέτ Χαρμαντζί για το κατά πόσο υπήρχε ανάγκη για παροχή βοήθειας, αλλά υπήρχε επάρκεια σε επίγειες δυνάμεις. Οι ανάγκες ήταν κυρίως σε πτητικά μέσα». Βέβαια θα πρέπει να μας διαφωτίσετε, κύριε εκπρόσωπε, για το πώς με τέτοια επάρκεια κάηκαν 125 τετραγωνικά χιλιόμετρα, σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι, είχαμε σοβαρούς τραυματισμούς και τεράστιες υλικές ζημιές. Εκτός και αν η επάρκεια σε προσωπικό δεν αξιοποιήθηκε από τους ανεπαρκείς πολιτικούς προϊσταμένους. Υπάρχουν και οι παιδαριώδεις δικαιολογίες για τη μη αποδοχή της «ψευδοβοήθειας» από τα κατεχόμενα. Άλλοι λένε ότι ούτε αυτοί, σε παρόμοιες περιστάσεις, δέχθηκαν βοήθεια από εμάς και άλλοι, πιο ευρηματικοί, θέτουν τον κίνδυνο αναγνώρισης, αν δεχόμασταν τη βοήθεια. Εδώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται και το…, ή, για να αποφύγω τέτοιες εκφράσεις, «και τα παιδία παίζει». Επανερχόμενος στο ότι σε περιόδους κρίσης αποκαλύπτονται οι πεποιθήσεις και οι θέσεις των πολιτικών, η μη αποδοχή της βοήθειας από τον βορρά αποδεικνύει ότι ο ΠτΔ δεν πιστεύει ούτε στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης ούτε στην επαναπροσέγγιση. Είναι δυστυχώς συνειδητοποιημένος στη διαίρεση και στο στάτους κβο. Δεν νομίζω να υπήρχε καλύτερη πειστική εικόνα προς τη διεθνή κοινότητα για εμπιστοσύνη μεταξύ των δυο κοινοτήτων, Ε/Κ και Τ/Κ να μάχονται πλάι πλάι με τις φλόγες. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, κύριε Πρόεδρε, αλλά δεν την εκμεταλλευτήκατε για να πείσετε γιατί απλούστατα δεν πιστεύετε αυτά που διακηρύττετε. Τώρα εξηγείται η δυστοκία στην αποδοχή των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Όταν η καχυποψία για τις προθέσεις της άλλης πλευράς έχει καταντήσει δόγμα, η εμπιστοσύνη δεν οικοδομείται ούτε με νέα σημεία διέλευσης ούτε με φοτοβολταϊκά πάρκα ούτε με δήθεν τολμηρά βήματα. Δεν μπορείτε, κύριε Πρόεδρε, να αποκαλείτε τους Τ/Κ συμπατριώτες μας και να αρνείστε τη βοήθειά τους όταν καίγεται η Κύπρος. Ετυμολογικά η λέξη «συμπατριώτης» παραπέμπει σε πολίτες μιας κοινής πατρίδας. Αφού αποδεδειγμένα δεν το εννοείτε, απορώ γιατί τους αποκαλείτε συμπατριώτες.
Για βοήθεια μίλησαν οι «ψευδοπολίτες» της Κυπριακής Δημοκρατίας στον βορρά και όχι για «ψευδοβοήθεια». Για την κοινή πατρίδα ενδιαφέρθηκαν και όχι για τη μισή. Πάρε και εσύ, κύριε Πρόεδρε, το μάθημά σου από τον Τουφάν Ερχιουρμάν. «Είμαστε εδώ για το κοινό μας νησί». Νομίζω, το χρειάζεστε για να αντιληφθείτε επιτέλους ότι εδώ παίζεται η μισή πατρίδα και δεν είναι «παίξε=γέλασε».
