Ο τίτλος μού άρεσε. Θες γιατί με εκφράζει, θες γιατί είναι επίκαιρος όσο ποτέ, πάντως οι καλοκαιρινές διακοπές αρκετούς τους εξαναγκάζουν να μπουν σε μια διαδικασία που ανησυχούν πως με το τέλος τους δεν θα τους βρει ξεκούραστους ούτε με γεμάτες μπαταρίες. Δυο ψυχίατροι, που ρώτησα, έδωσαν πανομοιότυπες απαντήσεις… «Οι καλοκαιρινές διακοπές για πολλούς συμπολίτες μας είναι σαν ένα ναρκοπέδιο. Τα ζευγάρια και γενικά οι οικογένειες είναι υποχρεωμένες να συνυπάρξουν και να συμφιλιωθούν με το γεγονός της αλληλοανοχής. Ένα εκπληκτικό άρθρο έγραψε ο Πέτρος Φαραντάκης στο antifono.gr που πολύ θα ήθελα να αναδημοσιεύσω ολόκληρο. Λόγω χώρου όμως, θα επιλέξω τις πιο…εκκωφαντικές αλήθειες του. Κατ’ εμένα βέβαια και παίρνω την ευθύνη για αυτό. Μόνο και μόνο ο τίτλος είναι προβοκατόρικος με την πρώτη ματιά. «’Άσε μας, ρε φίλε, να ξεκουραστούμε!» Επιλέγω λοιπόν μια παράγραφο και αμαρτία ουκ έχω. Σημειώνει ο Π.Φ.: «Οι καλοκαιρινές διακοπές μοιάζουν να έχουν υποκαταστήσει τη σιωπηλή ανάγκη του ανθρώπου για ύπαρξη από μια εξωτερική ανάγκη για απόδραση. Ο σύγχρονος άνθρωπος, εξαντλημένος από το άγχος του να είναι αποδοτικός, στρέφεται στις διακοπές όπως ο διψασμένος στην όαση. Αλλά συχνά δεν αναζητά ξεκούραση. Αναζητά νόημα και το αναζητά με τους όρους της απόσπασης: αλλάζοντας το οπτικό πεδίο, τις παρέες, τα τοπία. Δεν τολμά να σταθεί απέναντι στο ερώτημα που τον ακολουθεί σιωπηλά: ποιος είμαι όταν όλα παύουν; Ο Κίρκεγκορ έλεγε ότι το άγχος είναι η ζάλη της ελευθερίας. Αυτό το άγχος εμφανίζεται συχνά μέσα στις διακοπές ̇ όχι επειδή δεν έχουμε τι να κάνουμε αλλά επειδή, για πρώτη φορά μετά από καιρό, δεν μας επιβάλλεται τι να κάνουμε. Σε αυτό το πλαίσιο, οι σχέσεις που μας συνοδεύουν δοκιμάζονται. Η φιλία, όταν δεν στηρίζεται στην αλήθεια αλλά στην ανάγκη ή τη συνήθεια, δεν αντέχει τη διαρκή παρουσία του άλλου. Ο ένας γίνεται βάρος για τον άλλον, όχι επειδή υπάρχει κακία αλλά γιατί η κοινή ζωή χωρίς βαθύτερο θεμέλιο φθείρει. Οι διακοπές δεν μας προσφέρουν απλώς χρόνο ελευθερίας. Μας προσφέρουν την ευκαιρία να δούμε τι θα κάνουμε με την ελευθερία μας καθαυτή. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση πως ένα ταξίδι μάς σώζει. Όπως γράφει ο Κίρκεγκορ, η περιπλάνηση στον χώρο δεν είναι απόδραση από την απόγνωση. Η πραγματική κίνηση δεν είναι γεωγραφική αλλά υπαρξιακή».
ΣΗΜ: Έτσι κι εγώ θα εξαφανιστώ από τη στήλη για μια βδομάδα. Η υπαρξιακή ελευθερία με… καλεί.
