«Παρακολουθώ με μεγάλη απογοήτευση την αποστασιοποίηση του Δημοκρατικού Συναγερμού από τα πεπραγμένα της δεκαετούς διακυβέρνησης Αναστασιάδη-ΔΗΣΥ.
Μια αποστασιοποίηση που δεν σχετίζεται μόνο με τα όσα αφορούν τη διάσωση του χρεοκοπημένου κράτους και τα όσα σημαντικά επιτεύγματα συνέβαλαν στην αναγέννηση της Κυπριακής Δημοκρατίας». Η πρώτη παράγραφος της επιστολής του τέως ΠτΔ, Νίκου Αναστασιάδη, προς την πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Αννίτα Δημητρίου.
Δεν τον έφταναν όλα αυτά, είχε και τη φαεινή ιδέα, αναίδεια θα έλεγα, να παραπονεθεί και για το Κυπριακό με βαρύτατους χαρακτηρισμούς.
«Με λύπη διαπιστώνω ότι η αποστασιοποίηση αφορά και τη διαχείριση του μεγάλου εθνικού θέματος, με υιοθέτηση των εξ ακοής μαρτύρων που για λόγους δικούς τους είναι πάντοτε πρόθυμοι να υιοθετούν, χάριν δήθεν του εθνικού “καλού”, τα αφηγήματα της Τουρκίας. Για το τελευταίο και προς αποκατάσταση της αλήθειας σας αποστέλλω τεκμηριωμένο άρθρο, με βάση τα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών, με την ελπίδα να αντιληφθείτε ποιοι οι λόγοι του ναυαγίου της πιο ελπιδοφόρας προσπάθειας επίλυσης του Κυπριακού στο Κραν Μοντανά». Μετά τον «Συκοφάντη», φαίνεται ότι ο τέως έχει πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο του συγγραφέα βιβλίων και άρθρων.
Πραγματικά απίστευτος ο τέως ΠτΔ. Την ευκαιρία, που «τίναξε» στον αέρα, την αποκαλεί ως την πιο ελπιδοφόρα, δηλαδή μας θυμίζει το τι χάθηκε.
Αναφορικά με το πρώτο μέρος της επιστολής δεν μπορώ να αντιληφθώ τα επιτεύγματα της διακυβέρνησής του. Πέραν της εξόδου από τη χρεοκοπία, κάτι το οποίο επετεύχθη επειδή ακολουθήσαμε τις υποδείξεις της Τρόικα και τη λειτουργία του ΓεΣΥ, δεν μπορώ να βρω άλλα επιτεύγματα. Πώς μπορείς να μιλάς για επιτεύγματα όταν σιγά-σιγά όλες οι συμβάσεις μεγάλων έργων έχουν τερματιστεί; Εκτός και αν εννοεί το πρόγραμμα πολιτογράφησης. Σε αυτό, αν το δεις υπό το πρίσμα της ευρηματικότητας και της μαγκιάς, είναι όντως επίτευγμα. Θέλει θάρρος ή καλύτερα θράσος να συγκεντρώσεις τόσους ανά τον κόσμο απατεώνες και να τους καταστήσεις, επί πληρωμή, Ευρωπαίους πολίτες και Κύπριους αδελφούς. Θέλει θάρρος ή θράσος να γράφεις στα παλαιότερα των υποδημάτων σου τις υποδείξεις των Βρυξελλών. Τέλος θέλει περισσό θράσος για να μιλάς για στοχοποίηση της Κύπρου από την Ευρώπη και για τουρκικό δάκτυλο, μετά το video του Αl Jazeera.
Στο εθνικό θέμα, αναφορικά με τις εξ ακοής μαρτυρίες δεν μπορώ να διαφωνήσω με τον κύριο τέως Πρόεδρο. Η μαρτυρία του Ιωάννη Κασουλίδη, ότι άκουσε τον τέως να μιλά για δύο κράτη, ήταν όντως εξ ακοής. Εξ ακοής ήταν και η μαρτυρία του Αβέρωφ Νεοφύτου, του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄ και των μελών του δ.σ. του Εμπορικού Επιμελητηρίου Αμμοχώστου. Μήπως όλοι αυτοί ασπάζονται τα τουρκικά αφηγήματα;
Η επιστολή Αναστασιάδη προς τον ΔΗΣΥ εστάλη λόγω του μη σχολιασμού της Πινδάρου για την ομιλία Ανδρέα Καζαμία στην εκδήλωση για την Αμμόχωστο στη Δερύνεια. Μα επιτέλους κύριε τέως ΠτΔ, ο κύριος Καζαμίας δεν αναφέρθηκε, ή καλύτερα οι αιχμές και τα υπονοούμενα αφορούσαν, πρωτίστως, εσάς και, κατά δεύτερο λόγο, τον νυν Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη, συνεπώς γιατί να απαντήσει ή να σχολιάσει η παράταξη; Εσείς γιατί δεν απαντήσατε ευθέως στον κύριο Καζαμία; Γιατί ο ΔΗΣΥ να απαντήσει για εσάς; Γιατί ο ΔΗΣΥ να συνταυτιστεί με τον πολιτικό ο οποίος δεν σεβάστηκε καμία απολύτως από τις αρχές και αξίες της παράταξης; Το επιχείρημα ότι θα έπρεπε να υπερασπιστεί τον επίτιμο Πρόεδρο του κόμματος το αντιστρέφω. Δεν θα έπρεπε, μετά τη 10ετη διακυβέρνησή σας και κυρίως μετά το Κραν Μοντανά, να μην είστε επίτιμος πρόεδρος, ούτε καν μέλος;
Είναι -νομίζω- κοινώς παραδεκτό ότι από καταβολής της Κυπριακής Δημοκρατίας ο Πρόεδρος με τη χειρότερη υστεροφημία, μετά ασφαλώς τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, θα είναι ο τέως ΠτΔ Νίκος Αναστασιάδης.
Το μεγάλο όμως ερώτημα είναι το γιατί ένας πολιτικός με αξιοζήλευτα ηγετικά προσόντα κατάντησε σε τέτοιο σημείο.
Δυστυχώς, παρ' όλες τις πολιτικές του ικανότητες, ο τέως Πρόεδρος είχε να πολεμήσει τον εαυτό του και νικήθηκε. Πολλές φορές νίκησε τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει τις εμμονές του και την υπεροψία του. Πάντα θεωρούσε τους άλλους χαμηλότερης νοημοσύνης από τη δική του.
Το χειρότερο δε για τον τέως είναι ότι είχε τις μεγαλύτερες ευκαιρίες στην πολιτική του καριέρα και δεν τις εκμεταλλεύτηκε. Δίπλα στον Γλαύκο Κληρίδη, για τόσα χρόνια, δεν έμαθε τίποτα.
Αντί να επιτίθεται σε όλους που τον επικρίνουν, καλό θα ήταν να κάνει την αυτοκριτική του με τη μέθοδο της σύγκρισης. Ο Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος προερχόταν από τον ίδιο πολιτικό χώρο με τον τέως, κυβέρνησε τον τόπο για μια δεκαετία και έφυγε κύριος από την πολιτική και σεβάσμιος από τη ζωή. Η υστεροφημία του Γλαύκου Κληρίδη αξιοζήλευτη, η δε του τέως προβλέπεται καταθλιπτική. Ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν σταθερός στις θέσεις του στο εθνικό θέμα, ενώ από την άλλη ο τέως, από την ηρωική του στάση το 2004, κατέληξε στο καταστροφικό Κραν Μοντανά. Μια στάση στο Σχέδιο Ανάν που μετά ο ίδιος δήλωσε ότι τη μετάνιωσε. Όταν ένας πολιτικός δηλώνει μέα κούλπα για την πιο σωστή στάση της πολιτικής του πορείας, τότε αυτοαναιρείται.
Επανερχόμενος στην επιστολή Αναστασιάδη προς την πρόεδρο του ΔΗΣΥ Αννίτα Δημητρίου, πολλοί ισχυρίζονται ότι οι σπασμωδικές κινήσεις του τέως Προέδρου είναι μια απέλπιδα προσπάθεια για την υστεροφημία του. Δυστυχώς όμως, ξεχνά τον ορισμό της υστεροφημίας. Ξεχνά ότι η υστεροφημία, η φήμη μετά θάνατον, είναι το τι πιστεύουν οι άλλοι για την πορεία σου στη ζωή, στην προκειμένη περίπτωση, την πολιτική ζωή. Για έναν πολιτικό ηγέτη είναι η αξιολόγηση των πράξεών του, των λαθών και παραλείψεων. Δηλαδή, το βασικότερο είναι το γεγονός ότι η υστεροφημία δεν εξαρτάται από εσένα αλλά από τους άλλους. Η καλή ή η κακή φήμη δεν δημιουργείται με κινήσεις στο τέλος της εμπλοκής σου με τα κοινά. Η υστεροφημία αρχίζει να γράφεται από το πρώτο βήμα στην πολιτική. Ό,τι γράφεται δεν ξεγράφεται. Ό,τι έγινε δεν ξεγίνεται, γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.
Συνεπώς η επιστολή του τέως Προέδρου προς τον ΔΗΣΥ είναι το επιστέγασμα των ατυχέστατών του παρεμβάσεων με στόχο να διασώσει μια ήδη διαμορφωμένη υστεροφημία.
Το μέγα ερώτημα: Όση στήριξη και να δώσει στον τέως το κόμμα του, μπορεί τεκμηριωμένα να αναιρέσει αυτά που του καταλογίζουν; Μια τέτοια απόπειρα θα ήταν καταστροφική για την παράταξη γιατί δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα γενόμενα είναι μη γενόμενα. Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν δικαιούται να έχει παράπονο από το κόμμα του αλλά το αντίθετο. Δεν έφερε σε δύσκολη θέση η παράταξη τον τέως αλλά ακριβώς το αντίθετο. Μέχρι και η σιωπή από μέρους της ηγεσίας είναι σφάλμα. Θα έπρεπε να πάρει απάντηση ο τέως και να του λεχθεί επίσημα πόση απογοήτευση νιώθει για αυτόν η παράταξη. Μια παράταξη που την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον.
Όπως ο Ανδρέας Καζαμίας, απευθυνόμενος στον νυν ΠτΔ, είπε πολύ σωστά ότι «είμαστε θυμωμένοι και απογοητευμένοι», το ίδιο θα έλεγε και στον τέως Πρόεδρο η συντριπτική πλειονότητα των μελών και φίλων του ΔΗΣΥ. Είμαστε «θυμωμένοι και απογοητευμένοι γιατί δώσατε, με τις πράξεις σας, στον καθέναν το δικαίωμα να αποκαλεί, δικαιολογημένα, την περήφανη παράταξη του Γλαύκου Κληρίδη κόμμα της διαφθοράς και της διχοτόμησης. «Είμαστε θυμωμένοι και απογοητευμένοι» γιατί καπηλευθήκατε το όνομα του πατέρα της παράταξης. Είμαστε «θυμωμένοι και απογοητευμένοι» γιατί είχατε το θράσος να αποκαλέσετε τη θυγατέρα του ιδρυτή της παράταξης «αχθοφόρο πολιτικού ονόματος». Είμαστε «θυμωμένοι και απογοητευμένοι» γιατί ακόμα, με τις ενέργειές σας, συνεχίζετε να προκαλείτε τεράστια ζημιά στην παράταξη, που έκανε δυστυχώς το τεράστιο και τραγικό λάθος να σας αναδείξει στο ύπατο αξίωμα, κάτι που ουδέποτε εκτιμήσατε. Αντίθετα, γράψατε την παράταξη και τον απλό κόσμο της στα παλαιότερα των υποδημάτων σας.
Αν θα έπρεπε να χαρακτηριστεί, με μια φράση, η επιστολή του τέως Προέδρου προς την Αννίτα Δημητρίου, τότε αναμφίβολα η λαϊκή ρήση «Απόν αντρέπεται ο κόσμος εν δικός του» είναι η πλέον ενδεδειγμένη.
