Eκείνοι που βλέπουν ότι ασκώ κριτική διαρκώς με ρωτούν συχνά τι προτείνω. «Δεν σου αρέσει αυτό, δεν σου αρέσει εκείνο, τότε πες εσύ», λένε. Υπάρχουν και αυτές οι «εκλογές» μας, ως γνωστόν. Κάποιοι είναι περίεργοι για την άποψή μου πάνω σε αυτό το θέμα. Την έγραψα πολλές φορές. Όλοι την ξέρουν, νομίζω. Όμως, υπάρχουν κάποιοι που δεν την ξέρουν. Όπως πάρα πολλoύς συγγραφείς, κάποτε πλακώνει και εμένα ένα παράξενο συναίσθημα. Νομίζω ότι όλοι το μαθαίνουν μόλις το γράψεις στην εφημερίδα. Δεν είναι έτσι. Όσοι διαβάζουν το διαβάζουν, όσοι δεν διαβάζουν δεν το διαβάζουν. Στις μέρες μας είναι πιο δύσκολο από παλιά να κάνεις κάποιον να διαβάσει άρθρα. Ειδικά στις έντυπες εφημερίδες. Κατά τη γνώμη μου, το διαδίκτυο και τα οπτικά Μέσα κατέστρεψαν τη δημοσιογραφία. Μήπως όσοι βλέπουν την είδηση μια μέρα προηγουμένως στις διαδικτυακές εφημερίδες θέλουν να τη διαβάσουν και στην εφημερίδα την επόμενη μέρα; Τέλος πάντων. Είναι ένα πολύ ευρύ θέμα. Επειδή ήρθα στο σήμερα ξεκινώντας από τότε που έφτιαχναν τη σελίδα με μολυβένια γράμματα, δεν εγκατέλειψα την έντυπη εφημερίδα. Δεν με εγκατέλειψε ποτέ εκείνη η μυρωδιά του μελανιού. Αν δεν πιάσω εφημερίδα στο χέρι δεν γίνεται. Είναι σαν τη μυρωδιά του ζεστού ψωμιού.
Τι άποψη να έχω για τις «εκλογές» μας; Δεν πιστεύω σε εκλογές σε ένα μέρος που βρίσκεται υπό κατοχή. Όμως, υπήρξαν φορές που ήμουν και υποψήφιος και που πήγα και στην κάλπη. Με ρώτησαν και οι Ελληνοκύπριοι φίλοι μου γιατί έθεσα υποψηφιότητα. Μήπως κατέρχεται υποψήφιος κάποιος σε ένα κράτος στο οποίο δεν πιστεύει, σε εκλογές στις οποίες δεν πιστεύει; Ναι, κατήλθα. Γιατί; Για να βγω σε εκείνο το βήμα της «βουλής», να πω ότι είμαστε υπό κατοχή. Το γράφω στην εφημερίδα, όμως άλλο είναι να το λες από εκείνο το βήμα. Τόσα χρόνια κανείς δεν το είπε αυτό εκεί. Πότε πήγα στην κάλπη; Όταν κατήλθε υποψήφιος ο Μουσταφά Ακιντζί. Στις προσεχείς εκλογές δεν βλέπω έναν τέτοιο υποψήφιο. Ο Ακιντζί είναι αλήθεια πως εξελέγη στοχεύοντας τη συναίνεση και όχι τη σύγκρουση, όμως στο τέλος είδε και εκείνος πως ήταν αναπόφευκτη η σύγκρουση.
Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος για να παρέμβει η Άγκυρα σε αυτές τις «εκλογές». Δεν υπάρχει κανένας υποψήφιος στην εκλογή του οποίου αντιτίθεται έντονα. Δεν βλέπει κανέναν τους ως κίνδυνο για την ίδια. Παρά ταύτα, φαίνεται ότι στηρίζει τον Τατάρ. Έτσι είναι πράγματι; Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, είναι ίσοι, λέει. Σύμφωνα με τον δρόμο, ο Τουφάν προηγείται με διαφορά. Αν η Άγκυρα δει πως δεν θα μπορεί να κερδίσει ο Τατάρ, τον οποίο στηρίζει, μπορεί να αλλάξει γνώμη και να κατευθυνθεί προς τον Τουφάν. Για να μην πουν ότι έχασε ο υποψήφιος τον οποίον υποστήριξε. Όμως, μπορεί να γίνει και το αντίθετο. Μπορεί να μεταφέρει την τελευταία στιγμή ψηφοφόρους με πλοία και αεροπλάνα από την Τουρκία. Αυτά είναι τα καμώματα των λεγόμενων εκλογών μας. Κατά τη διάρκεια αυτής της προεκλογικής εκστρατείας δεν λέχθηκε τίποτα εναντίον της Τουρκίας μέχρι αυτή τη στιγμή. Δεν έγινε καν κάποιο παράπονο. Έγιναν πολλές αναφορές στη σάπια τάξη πραγμάτων στην οποία ζούμε, στις στρεβλώσεις, στις ατασθαλίες κ.λπ., όμως για όλα αυτά οπωσδήποτε δεν θεωρήθηκε υπεύθυνη η Τουρκία. Οι υποψήφιοι προτίμησαν να συμπεριφερθούν σαν να μην έχει απολύτως καμία δουλειά εδώ η Τουρκία. Δηλαδή, κανένας τους δεν είπε πως «ο λόγος για όλα αυτά είναι η κατοχή».
Νομίζω ότι δεν υπάρχουν και πολλοί στον νότο που αντιλαμβάνονται την κατάσταση που υπάρχει εδώ. Γι’ αυτό υποβάλλουν πολύ παράξενες ερωτήσεις. Υπάρχουν κάποιοι που γράφουν και λένε ότι η δουλειά του Χριστοδουλίδη δεν θα είναι εύκολη με τον Τουφάν, όπως είναι με τον Τατάρ. Τα διαβάζω με έκπληξη αυτά. Τι διαθέτει στο χέρι του ο Τουφάν που θα στριμώξει τον Χριστοδουλίδη; Η Τουρκία ακόμα λέει δύο ίσα κυρίαρχα κράτη. Αν τώρα ο Τουφάν λέει ομοσπονδία τι αξία έχει; Μήπως μπορεί να καθήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να υποστηρίξει ομοσπονδιακή λύση, παρά τη βούληση της Τουρκίας; Αν την υποστηρίξει, θα είμαι ο πρώτος που θα τον χειροκροτήσει. Κομπάζει, ο Χριστοδουλίδης δεν θα μπορεί να φύγει από το τραπέζι, λέει! Τι σημαίνει αυτό; Ποιος φεύγει από το τραπέζι; Η ελληνοκυπριακή πλευρά προσπάθησε πολύ εδώ και πέντε χρόνια για να καθήσει στο τραπέζι. Και ακόμα δεν θεωρείται ότι έχει καθήσει. Από πού προέκυψε αυτή η υπόθεση της φυγής;
Δεν νομίζω πως θα υπάρξει κάποια αλλαγή και μετά από αυτές τις «εκλογές». Έχουν δίκαιο όσοι λένε ότι αυτές είναι οι καλές μας μέρες ακόμα. Μπορεί να γίνουν και χειρότερες!
