Καθημερινά στην Κύπρο, σε εκκλησίες, σε σχολεία, σε συλλόγους, σε στρατόπεδα, ακούγεται ο Εθνικός μας Ύμνος. Ίσως είμαστε η χώρα με τις περισσότερες ανακρούσεις του Εθνικού Ύμνου εβδομαδιαίως σε παγκόσμιο επίπεδο μετά την Τουρκία. Η Τουρκία είναι αξεπέραστη. Στην Τουρκία ακόμα και στη λαϊκή αγορά να πας να αγοράσεις μελιτζάνες, είναι δυνατό να χρειαστεί να ψάλλεις τον Εθνικό Ύμνο γιατί έτυχε να περνά απ' εκεί η πατριωτική μπάντα του AKP ή η χορωδία των Κεμαλιστων.
Στην Τουρκία βέβαια και σε περιοχές που κατέχει ο τουρκικός στρατός έχουν ακόμα μια συνήθεια. Γεμίζουν τους τόπους με τουρκικές σημαίες, τοποθετούν συνθήματα πάνω από δρόμους, γράφουν σε βράχους και βουνά για να μας πουν πόσο περήφανοι είναι που είναι Τούρκοι. Επιπλέον, έχουν γεμίσει τις πλατείες και τα καντούνια με προτομές του Κεμάλ Ατατούρκ και κτίζουν σε κάθε γειτονιά τζαμιά για να δοξάζουν τον Μωάμεθ. Σε αυτό συμμετέχουν και οι Τουρκοκύπριοι με επικεφαλής τον Τατάρ. Μια σημαία, η τουρκική. Ένας Εθνικός Ύμνος, ο τουρκικός. Ένα Έθνος, το τουρκικό! Μια μητέρα πατρίδα, η Τουρκία. Στο πλαίσιο αυτό, «η βόρεια Κύπρος είναι κομμάτι της Τουρκίας και του τουρκικού έθνους», με τον Τατάρ να κορδώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι δίπλα από τον Ταγίπ Ερντογάν σε κάθε εκδήλωση, σε κάθε περίπτωση και κυρίως κατά τη διάρκεια παρελάσεων.
Το πρότυπο
Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι η σύγκρισή μας με την Τουρκία είναι αναπόφευκτη. Η Τουρκία στην Κύπρο εξελίσσεται στο απόλυτο πρότυπό μας. Παλιότερα όλοι οι Ε/Κ εθνικιστές θαύμαζαν τον Ντενκτάς. Ήταν ο άνθρωπος που προστάτευσε και προώθησε τα συμφέροντα των Τ/κ στην Κύπρο, έλεγαν, ενώ εμείς σκοτωνόμασταν μεταξύ μας. Το έλεγαν -μάλλον υπό μορφή αυτοκριτικής κάτι μακαριακοί και γριβικοί που συναντήθηκαν μετά το 1974- στέλνοντάς μας το μήνυμα ότι «κάτι μάθαμε». Σήμερα το φαινόμενο επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Τον τελευταίο καιρό, όλοι οι πατριώτες της Κύπρου παίρνουν γραμμή από τον Τατάρ. Σχεδόν επαναλαμβάνουν τα λόγια του. Όλοι θέλουν να μοιάσουν στον Τατάρ, ιδιαίτερα οι Ελαμίτες, οι οποίοι ξεσαλώνουν στα γήπεδα κραυγάζοντας Ελλάς-Κύπρος - Ένωση. Ο Τατάρ θεωρεί ότι «η Κύπρος είναι τουρκική». Το σύνθημα στην ε/κ πλευρά της περιόδου 1967 -1973 επανέρχεται με μεγάλη ένταση και φαντάζει πλέον ως το νέο όραμα επίλυσης του Κυπριακού με έναν συμβιβασμό να αιωρείται. Αν δεν πετάξουμε τους Τούρκους στη θάλασσα, αν δεν υπάρξει ένωση, ας γίνει διχοτόμηση. Ό,τι ακριβώς έλεγαν οι Τούρκοι την ίδια περίοδο φωνάζοντας ταξίμ.
Ο πρόεδρος του ΕΛΑΜ, ο κ. Χρίστου, δεν ξέρουμε αν αυτό είναι τυχαίο, τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότερο μοιάζει με τον Τατάρ. Δεν μιλούν την ίδια γλώσσα αλλά έχουν άλλα κοινά, πιο ουσιαστικά. Έχουν περίπου την ίδια σωματοδομή: Κοντοί, φαλακροί, με προτεταγμένη κοιλίτσα εκ της καλοπεράσεως, με το ίδιο νουν... μεσ’ το κοκκονόσυκον, και ως εκ τούτου με την ίδια ρητορική για τις μητέρες πατρίδες. Πέραν όλων των άλλων μιλάμε για δυο πολιτικά ορφανά που αρνούνται να ενηλικιωθούν, που αρνούνται να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις, αλλά κινούνται, παρότι έχουν μεγαλώσει και έχουν γίνει και οι δύο κοτζάμ γαδάροι, γύρω από τον ποδόγυρο της μάμας τους.
Ο Εθνικός Ύμνος
Με αφορμή την πρόσφατη αναμέτρηση Κύπρου -Ελλάδας στην καλαθόσφαιρα, η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου έδωσε την ευκαιρία και σε πολλούς Ελληνοκύπριους να δείξουν τον τεράστιο πολιτικό νου που διαθέτουν. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο κύριος Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης, κατά τη διάρκεια του αγώνα μπάσκετ έγραψε κεκατουρημένος, προφανώς εκ της υπερτάτου συγκινήσεως:
«Δύο ομάδες, Ένας Εθνικός Ύμνος, 6.000 φίλαθλοι! Στο κλειστό «Σπύρος Κυπριανού», η αναμέτρηση Κύπρου - Ελλάδας για το #EuroBasket2025 ξεκίνησε με μια εικόνα που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη. Η ανάκρουση του κοινού Εθνικού Ύμνου, μια στιγμή που ξεπερνά τον αθλητισμό και μετατρέπεται σε σύμβολο ενότητας και αδελφοσύνης. 6.000 φίλαθλοι όρθιοι, συνθέτουν μια ατμόσφαιρα συγκίνησης και υπερηφάνειας. Με φόντο τις σημαίες Κύπρου και Ελλάδας, αναδεικνύεται η βαθιά ιστορική και πολιτισμική μας σχέση».
Ουάοοοοου! Δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που δυο εθνικές ομάδες της Κύπρου και της Ελλάδας αγωνίζονται μεταξύ τους, είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στον στίβο και τώρα και στο μπάσκετ. Προς τι αυτή η πατριωτική εθνική έξαρση σε μια μάλιστα διεθνή συνάντηση, της οποίας πρώτιστος στόχος μάλλον δεν θα έπρεπε να ήταν να φωνάζουμε ως κομπλεξικά «είμαστε κι εμείς Έλληνες», αλλά να προτάξουμε την ανεξάρτητη υπό κατοχή Κυπριακή Δημοκρατία που αγωνίζεται να επανενωθεί;
Για να μην παρεξηγηθούμε από τους γνωστούς -αγνώστους ανόητους, ας πούμε και αυτό: Και βεβαίως είμαστε Έλληνες. Είμαστε η μεγαλύτερη εκ των δύο κοινοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας και, ναι, με βάση το Σύνταγμά μας, όταν ως Ε/Κ εορτάζουμε, έχουμε απόλυτο δικαίωμα να χρησιμοποιούμε και την Ελληνική Σημαία και τον Εθνικό Ύμνο των Ελλήνων. Χρειαζόμαστε όμως και έναν Εθνικό Ύμνο που να ενώνει ολόκληρη τη χώρα. Σκεφτήκατε αν στην Εθνική ομάδα της Κύπρου αγωνιζόταν ένας Τ/Κ μπασκετμπολίστας;
Ψιλά γράμματα για τους δήθεν εθνικά φρονούντες στο πρότυπο του Ερσίν Τατάρ. Γιατί να σκεφτούν ότι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς δεν είναι σωστό να στέλνουμε λανθασμένα μηνύματα και να προκαλούμε σύγχυση και ότι προέχει να διαφυλάξουμε την Κυπριακή Δημοκρατία η οποία βρίσκεται υπό κατοχή, με την κρατική της υπόσταση να τίθεται υπό πολιτική αμφισβήτηση;
Αυτό το ελάχιστο δυστυχώς δεν μπόρεσε να χωρέσει στο τεράστιο μυαλό του κυβερνητικού μας εκπροσώπου Κωνσταντίνου Λετυμπιώτη, αλλά δεν ήταν ο μόνος.
Ακολούθησε με στεντόρεια φωνή και η πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής κ. Αννίτα Δημητρίου. Η οποία μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αποτελούν τους θεματοφύλακες του Κυπριακού Κράτους. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν έπαιξε τον ρόλο Τατάρ που ήθελε να παίξει, αφού ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, δεν του έκανε τη χάρη να έρθει στην Κύπρο για να ακούσουν μαζί ως εκπρόσωποι ενός Έθνους, τον έναν και μοναδικό Εθνικό μας Ύμνο, «τον καλύτερο Εθνικό Ύμνο στον κόσμο», όπως μας είπε ο δημοσιογράφος του «Άλφα» που περιέγραφε τον αγώνα. Μάλλον του Μητσοτάκη του κόβει λίγο παραπάνω.
Οπότε, ανέλαβε η Αννίτα με ένα ανεπανάληπτο κάρφωμα -ποστ όπως αυτά του Αντετοκούμπο στο Facebook: »Συγκλονιστικές, ανεπανάληπτες στιγμές απόψε στο παρκέ. Στην ιστορική συνάντηση, για το EuroBasket, της Εθνικής Κύπρου με την Εθνική Ελλάδος. Σε κάθε καλάθι, σε κάθε ριμπάουντ, σε κάθε τρίποντο, η καρδιά κτυπάει ελληνικά. Είναι κάτι περισσότερο από ένας αγώνας. Είναι ιστορία, είναι εθνική υπερηφάνεια, είναι το 'εμείς'. Είναι ο κοινός Εθνικός μας Ύμνος. Μια στιγμή που δείχνει πως ο αθλητισμός μπορεί να γίνει φορέας της κοινής εθνικής μας πορείας, γεμάτη αξίες, δύναμη και ελπίδα».
Ουααααοοοοοου (δις). Συγκλονιστική τοποθέτηση, μείναμε ωστόσο με την απορία. Πώς η καρδιά κτυπάει ελληνικά; Κτυπάει διαφορετικά η καρδιά ημών των Ελλήνων από τους υπόλοιπους λαούς; Είναι θέμα DNA; Μπήκαμε στον πειρασμό και πήραμε στο τηλέφωνο το διάσημο Κύπριο καρδιοχειρουργό του American Heard, Μαρίνο Σωτηρίου, να ρωτήσουμε:
- Γιατρέ, πώς κτυπά η καρδιά όταν κτυπά ελληνικά;
- Κυρία μου, με δουλεύετε;
- Όχι γιατρέ, επιμένω να μου πείτε πώς η καρδιά κτυπά ελληνικά.
Μου έκλεισε το τηλέφωνο μάλλον νευριασμένος με εκείνο το κυπριακό αρχαιοπρεπές «λάμνε μαυρογύρευκε». Εν ολίγοις, μείναμε με την απορία. Ωστόσο, δεν θα τολμούσαμε ποτέ να αμφισβητήσουμε την τοποθέτηση της κυρίας Αννίτας Δημητρίου ότι η ελληνική καρδιά κτυπά διαφορετικά.
Πληροφορίες, από καρδιολόγο που πρόσκειται στο ΕΛΑΜ, αναφέρουν ότι η ελληνική καρδιά έχει τον γνωστό σπαρτιατικό ήχο, όπως φωνάζουν και οι Παφίτες στα γήπεδα του στυλ Αααα- Ουυυ. Σε αντίθεση με την τουρκική καρδιά που όταν κτυπά θυμίζει τσακκιλομηχανή. Όλα κι όλα!
Η Ελβετία
Ας κλείσουμε με κάτι καθόλου πατριωτικό που δεν αρμόζει να λεχθεί και είμαστε σίγουροι ότι και οι Ελαμίτες αδελφοί και τα αντίστοιχα ογλάνια του Τατάρ θα μας βρίσουν. Η Ελβετία είναι μια χώρα με 26 καντόνια (επαρχίες), 4 κοινότητες και 3 θρησκείες. Η Ελβετία είναι πολυγλωσσική χώρα με τέσσερις εθνικές γλώσσες: γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά και ρομανικά. Η πολιτική εκπροσώπηση προσπαθεί να αντικατοπτρίζει αυτή την ποικιλία, ιδιαίτερα στο Ομοσπονδιακό Συμβούλιο (το 7μελές «συλλογικό προεδρείο» που κυβερνά τη χώρα). Αυτή η χώρα βέβαια έχει ένα σοβαρό μειονέκτημα. Έχει μόνον έναν εθνικό ύμνο. Οι άνθρωποι εκεί πρέπει να είναι πολύ προβληματικοί και ηλίθιοι. Πώς μπορεί ένας εθνικός ύμνος να καλύπτει Γερμανούς, Γάλλους και Ιταλούς οι οποίοι έχουν συγκρουστεί άπειρες φορές μεταξύ τους; Σκεφτήκατε τώρα η Πρόεδρος της Ελβετικής Συνομοσπονδίας για το έτος 2025, η γερμανικής καταγωγής κυρία Karin Keller‑Sutter, η οποία ανέλαβε καθήκοντα την 1η Ιανουαρίου 2025, να έβγαινε και αντί να μιλά για την υπέροχη χώρα της, να μιλά για την ένωση της Ελβετίας με τη Γερμανία. Να αναφέρουμε ότι η γερμανική κοινότητα της Ελβετίας είναι και η μεγαλύτερη με ποσοστό 63%, οπότε ένας καλός ελαμίτης θα μπορούσε να μας εξηγήσει ότι αυτό και δίκαιο είναι και σωστό.
Ο Καποδίστριας
Οι Ελληνάρες βεβαίως δεν γνωρίζουν κάτι πολύ βασικό. Ότι το κράτος της Ελβετίας και την τεράστιά του ευημερία, εγγυήθηκε από πολύ παλιά ένας λεβέντης Έλληνας, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος το 1814 έφτασε στη Ζυρίχη για να διευθετήσει το ζήτημα της Ελβετίας και να γράψει το Συνταγμα της χώρας. Ο Καποδίστριας πέτυχε να εξομαλυνθούν τα αντιμαχόμενα συμφέροντα των πλούσιων καντονιών και των φτωχών και να συνδιαλλαγούν οι αριστοκράτες με τους δημοκρατικούς, ώστε να συγκροτηθεί μια γενική συνέλευση, η οποία επρόκειτο να θέσει τα όρια και τα δικαιώματα ισοπολιτείας κάθε καντονιού. Υπήρξε ο συντάκτης του πρώτου Συντάγματος της Ελβετίας, το οποίο ήταν ένα πρότυπο Σύνταγμα ομοσπονδιακής οργανώσεως.
Η Ελβετία, χάρις στον Καποδίστρια, πέτυχε να κατοχυρώσει την ουδετερότητα, την ανεξαρτησία και το απαραβίαστο των συνόρων της, με αποφάσεις που ελήφθησαν στα συνέδρια της Βιέννης και των Παρισίων (αποφάσεις που ισχύουν μέχρι σήμερα).
Η επιτυχία του Καποδίστρια ήταν τόσο εμφανής, ώστε οι ίδιοι οι Ελβετοί, αναγνωρίζοντας έμπρακτα την προσφορά του Κερκυραίου διπλωμάτη προς το έθνος τους, τον ανακήρυξαν επίτιμο πολίτη και του έστησαν ανδριάντες στην πόλη της Λωζάννης και στα καντόνια του Βω και της Γενεύης.
Τώρα θα μου πείτε, άλλο Ελβετία άλλο Κύπρος. Η Ελβετία προχώρησε. Εμείς μείναμε στις απαρχές του 19ου αιώνα. Πολιτικά, κι εμείς και οι Τούρκοι εκεί ζούμε, με παρελάσεις, με πατριωτικές πορδές και άλλα ταρατατατάμ - ταρατατζούμ.
