Στις Συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου και στο κυπριακό Σύνταγμα, υπήρχε σαφής πρόνοια για τη σημαία και τον θυρεό της νεοσύστατης δικοινοτικής Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά τίποτα για τον εθνικό ύμνο. Στην ουσία υπήρξε μια σιωπηρή ανοχή ή ελευθερία ως προς τον ύμνο που θα επέλεγαν οι δύο κοινότητες. Ουδέποτε ετέθη θέμα εθνικού ύμνου από την άλλη πλευρά, αν και υπήρχε ο εθνικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας που γράφτηκε, κατόπιν εντολής του Μακαρίου τον Φεβρουάριο του 1962 πριν την επίσημη επίσκεψή του στην Άγκυρα, από τον Σόλωνα Μιχαηλίδη και ήταν διάρκειας 55 δευτερολέπτων. Ένας ύμνος που έμεινε στα συρτάρια και επίσημα δεν ανακρούστηκε ποτέ.
Ανεξάρτητα αν η Κύπρος είναι ένα ανεξάρτητο κράτος, ο ελληνικός εθνικός ύμνος καθιερώθηκε επίσημα ως ο εθνικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου τον Νοέμβριο του 1966, κάτι που σίγουρα ήταν, για τη δική μας πλευρά, ό,τι καλύτερο, αλλά δεν είχε καμία σχέση με τη δικοινοτικότητα του κράτους μας. Η άλλη πλευρά αντέδρασε όταν το ΡΙΚ μετέδιδε τον ελληνικό εθνικό ύμνο ως κρατικό κανάλι. Το ότι η κίνηση αυτή αποτελούσε μια παραδοξότητα, ένα κράτος να έχει ως εθνικό ύμνο αυτόν άλλου κράτους, φαίνεται και από την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου στην οποία υπήρχε πρόνοια για να μη δημοσιευθεί στην επίσημη εφημερίδα της κυβερνήσεως η απόφαση αυτή. Με απλά λόγια, κρυφίως ή στα «μουλλωχτά», καθιερώσαμε τον εθνικό ύμνο.
Συνεπώς τυπικά, πολύ σωστά στον αγώνα καλαθόσφαιρας Ελλάδας - Κύπρου ανακρούστηκε ο ελληνικός εθνικός ύμνος, αφού είναι ο εθνικός ύμνος και των δυο ομάδων. Το θέμα δεν θα είχε συνέχεια αν εμείς οι εξυπνόβλακες δεν το είχαμε αναγάγει σε μείζον θέμα. Θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο αυτό το γεγονός αν ορισμένοι δεν προσπαθούσαν να το εκμεταλλευτούν.
Μετά το θέμα που προέκυψε με τον εθνικό ύμνο, τον τελευταίο καιρό βιώνουμε μια εθνικιστική έξαρση. Ο εθνικιστικός παροξυσμός κυριαρχεί παντού. Οι πατριωτικές κορώνες και τα πιστοποιητικά πατριωτών και ανθελλήνων, στην ημερησία διάταξη. Η φουστανέλα έγινε το περιζήτητο ένδυμα. Αδιαφορούμε για τη μισή χαμένη πατρίδα και ρίχνουμε ατάκες που μόνο σε καφενέδες μπορείς να ακούσεις. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, πρώτος έσυρε τον χορό της ασυναρτησίας. «Δυο ομάδες ένας ύμνος», μας είπε επίσημα, αγνοώντας τη σοφή ρήση, «μάθε να κρύβεις τη βλακεία σου». Μα, επιτέλους, πώς είναι δυνατόν, κύριε Λετυμπιώτη, δύο χώρες να έχουν κοινό εθνικό ύμνο; Υπάρχουν βέβαια και άλλες μεμονωμένες περιπτώσεις κρατών της Κοινοπολιτείας που έχουν υιοθετήσει τον εθνικό ύμνο της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά αυτές έχουν ως βασιλιά τον εκάστοτε Βρετανό μονάρχη. Από ό,τι τουλάχιστον γνωρίζω, στην Ελλάδα έπεσε η Βασιλεία, στην δε Κύπρο, εκτός από «Εθνάρχη», μονάρχη δεν είχαμε ποτέ.
Αν κύριε εκπρόσωπε, τεθεί επίσημα από την άλλη πλευρά το θέμα του εθνικού ύμνου, ποιος στα ΗΕ ή στις Βρυξέλλες θα δικαιολογήσει αυτήν την παραδοξότητα; Θα μου πείτε ότι και στον βορρά τον τουρκικό ύμνο χρησιμοποιούν. Αν θέλουμε να εξισωθούμε με τις ενέργειες ενός ψευδοκράτους, τότε καμία ένσταση. Ας το παραδεχτείτε επιτέλους. Το θέμα του εθνικού ύμνου βολεύει την προσέγγιση του ΕΛΑΜ και τις απορριπτικές σας στρατηγικές. Όλα αυτά περί ελληνικότητας και εθνικά ιδεώδη είναι φτηνά προσχήματα.
Οι πιο πολλοί βέβαια τώρα αγάπησαν τον ύμνο και τα ελληνικά ιδεώδη. Επειδή οι καταβολές μου είναι τέτοιες,της ενωτικής παράταξης, θυμάμαι πολλούς από τους νεοφώτιστους Ελληναράδες που κάποτε ύβριζαν καθετί το ελληνικό. Θυμάμαι αυτούς που, συστρατευμένοι με τον Εθνάρχη, προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν την κυπριακή συνείδηση. Θυμήθηκαν την Ελλάδα μόνο όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο ομοϊδεάτης τους, που στο τέλος αποδείχθηκε ό,τι χειρότερο για τον Ελληνισμό.
Οι περιστασιακοί φουστανελάδες έρχονται σήμερα να παραδίδουν μαθήματα εθνικού ύμνου και ελληνικής σημαίας σε αυτούς που είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα ριζωμένη στην καρδιά τους καθετί το ελληνικό. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Ελληνισμός σε αυτήν τη μαρτυρική γη θα διατηρηθεί μόνο αν αντιμετωπίσουμε τις πραγματικότητες με σύνεση και ρεαλισμό. Όλοι σήμερα αυτοβαφτίστηκαν εθνικόφρονες, αδιαφορώντας για το ότι εθνικά βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού.
«Εθνικόφρονας είναι αυτός που σκέφτεται εθνικά αλλά είναι και σώφρων», έλεγε ο Γλαύκος Κληρίδης. Οι πλείστοι από αυτούς της άποψης, «δυο χώρες ένας ύμνος», όχι μόνο δεν είναι σώφρονες, αλλά ούτε εθνικά σκεπτόμενοι. Χρησιμοποιούν τον ιερό εθνικό ύμνο του Ελληνισμού για να δημιουργήσουν πρόβλημα στη νέα προοπτική για λύση και επανένωση. Όπως τον Φεβρουάριο του 2017, με το ενωτικό δημοψήφισμα, έτσι και σήμερα βρήκαν τον εθνικό ύμνο για να εκτονώσουν το απορριπτισμό τους.
Όποιος ακολουθεί τη λογική και τον ρεαλισμό είναι φιλότουρκος, μειοδότης και ανθέλληνας. Δυστυχώς σήμερα, κυρίως λόγω των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών, μόνο η πολιτική βλακεία επικρατεί. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι σε λίγους μήνες, όταν κλείσουν οι κάλπες, θα επιστρέψουμε στη λογική. Δυστυχώς, αυτή η επιβλαβής εθνικιστική παράνοια θα συνεχιστεί και μετά τις βουλευτικές γιατί θα αρχίσουν οι διεργασίες των προεδρικών του 2028 με το ίδιο και χειρότερο ανισόρροπο πολιτικό κλίμα να κυριαρχεί. Άλλωστε, πάντα έτσι ήμασταν. Η πολιτική ασυναρτησία δεν είναι λόγω των εκλογών, αλλά αυτή είναι η καθημερινότητά μας.
Σε κομματικό επίπεδο έγιναν όλοι υπέρμαχοι της ελληνικότητάς μας. Δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουμε την ελληνική εθνικότητα αλλά παράλληλα και την κυπριακή ιθαγένεια. Δεν αντιλαμβάνονται ότι για να διατηρήσουμε την ελληνικότητά μας σε αυτήν τη μαρτυρική γη θα πρέπει να μοιραστούμε την ιθαγένειά μας με την άλλη κοινότητα.
Η συγκυρία του εθνικού ύμνου με τον προεκλογικό των βουλευτικών εκλογών βόλεψε πολλούς. Όλοι προσπαθούν να περιορίσουν τις ροές προς το ΕΛΑΜ με το να μιμούνται θέσεις ΕΛΑΜ. Ο ΔΗΣΥ πρώτος και καλύτερος στην υιοθέτηση ακραίων θέσεων. Όπου νάναι θα ακούμε δηλώσεις όπως, «Η Κύπρος είναι Ελληνική» ή ακόμα το, «Ελλάς Κύπρος Ένωσης». Μη έχοντας σοβαρά νέα λάθη να κάνουμε, γιατί τα κάναμε όλα στο παρελθόν, γυρίζουμε στα παλιά. Το ΕΛΑΜ πλέον καθορίζει τον ρυθμό και οι χάνοι της πολιτικής χορεύουν σε ρυθμούς ΕΛΑΜ. Βέβαια, χάνοι όντες, δεν αντιλαμβάνονται ότι έτσι δεν μειώνονται οι ροές αλλά αυξάνονται. Γιατί κάποιος, που ασπάζεται πλέον τέτοιες θέσεις, να μην ακολουθήσει το αυθεντικό και να περιοριστεί στις απομιμήσεις;
Επανερχόμενος στην παιδαριώδη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, προφανώς εκτελώντας εντολές του ΠτΔ Νίκου Χριστοδουλίδη, «Δυο ομάδες ένας ύμνος», να θυμάται ότι με αυτές τις απαράδεκτες θέσεις οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια ολοταχώς στο «Δύο ύμνοι δύο κράτη στην Κύπρο».
Τον δε εθνικό ύμνο που υπερασπίζεστε θα μπορείτε να το κάνετε χωρίς καμία κριτική γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία θα γίνει και επίσημα το ελληνοκυπριακό κράτος του νότου όπου θα μπορούμε να καταργήσουμε αν θέλουμε και την κυπριακή σημαία. Δυστυχώς, κύριοι, η πατριδοκαπηλία και ο ψευδοπατριωτισμός δεν είναι πλέον φαινόμενο αλλά επιδημία.
