Το τεράστιο πολιτικό ηθικό και οικονομικό κάζο που δέχθηκε ακόμη μια φορά η Κύπρος με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του μηχανισμού χρηματοδότησης CINEA να επιστραφούν στα ευρωπαϊκά ταμεία περίπου €67 εκατ. από τα €75 εκατ. που έχουν δοθεί ως χορηγία για να προχωρήσει η κατασκευή των υποδομών εισαγωγής και επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου στο Βασιλικό, αποτελεί μια ακόμη ένδειξη πως αυτό το κράτος είναι ανίκανο να φέρει εις πέρας μεγάλα έργα τα οποία αποφασίζει, αλλά στο τέλος αδυνατεί να υλοποιήσει.
Εδώ και δεκαετίες, αλλά κυρίως τα τελευταία χρόνια, οι εκάστοτε κυβερνώντες τρέφουν το δημόσιο αίσθημα με μεγάλες εξαγγελίες για έργα ζωτικής σημασίας. Μόνο δύο παραδείγματα να σημειώσουμε και να υπομνήσουμε εξαγγελία μεγάλων έργων που δημιούργησαν προσδοκίες. όπως το εξαγγελθέν και κακήν κακώς ακυρωθέν έργο στη μαρίνα της Λάρνακας, αλλά και το τερματικό του Βασιλικού, αναδεικνύεται η εγγενής αδυναμία του κράτους πέραν του σχεδιασμού της υλοποίησης έργων σημαντικής εμβέλειας.
Έχουμε καταντήσει σε αυτό το κράτος να είμαστε πρωταγωνιστές στις διακηρύξεις για «αναπτυξιακά έργα», να επιδεικνύουν οι πολιτικοί ταγοί μακέτες και να κόβουν κορδέλες έναρξης των έργων. αλλά στη χρονική εξέλιξη όλα να παραμένουν μια απλή θεωρία. Η απόφαση της ΕΕ να επιμείνει σε επιστροφή κονδυλίων τα οποία έπρεπε να είχαν χρηματοδοτήσει το έργο στο Βασιλικό δεν είναι απλώς μια δυσάρεστη συγκυρία. Αποτελεί το αποκορύφωμα ενός διαχρονικού προβλήματος το οποία είναι πρώτα και πάνω από όλα πολιτικό. Το Βασιλικό δεν είναι απλώς μια αστοχία, ούτε ως τέτοια την προσλαμβάνει η ΕΕ μέσω της CINEA. Δεν είναι ένα τεχνικό ζήτημα, ούτε συγκυριακό. Αλλά ακόμη και αν δεν εισέλθουμε σε λογικές σκανδάλου, αυτή η εξέλιξη βαραίνει τους προηγούμενους αλλά και τους σημερινούς κυβερνώντες. Τους προηγούμενους για τις αδιαφανείς διαδικασίες και τους σημερινούς για τη αναβλητικότητα στην επίδειξη πρωτοβουλιών εδώ και τουλάχιστον μια διετία. Η απαίτηση επιστροφής των €67 εκατ. δεν είναι ένα λογιστικό ζήτημα. Αποτελεί ένα σύμβολο αποτυχίας μιας ολόκληρης πολιτικής κουλτούρας η οποία αντιμετωπίζει εξαγγελθέντα αλλά απραγματοποίητα μεγάλα έργα, είτε ως πεδίο επικοινωνιακό είτε βεβαίως ως πεδίο λαμογιάς και διαφθοράς. Μπροστά σε αυτές της παθογένειας, ο στρατηγικός σχεδιασμός για τη χώρα είναι καταδικασμένος στο πυρ το εξώτερον.
Εκτός αν αλλάξει η νοοτροπία του κράτους, κάτι που δεν φαίνεται πως οι αρμοί της εξουσίας να έτοιμοι για κάτι τέτοιο.
