Ο ψυχίατρος Γιώργος Μικελλίδης είναι από τους πιο ενεργητικούς με τη συμμετοχή του στα λεγόμενα σόσιαλ-μίντια. Κι όχι μόνο. Και στα ΜΜΕ πρωτοστατεί στο να παρέμβει και να διαφωτίσει με την άποψη του πολλά από τα κοινά μας προβλήματα κυρίως αυτά που έχουν να κάνουν με τον ψυχικό μας κόσμο. Με το τελευταίο του κείμενο αγγίζει ένα θέμα το οποίο αφορά άπαντες, αλλά δεν μπορώ να ξέρω πόσοι δίνουν σημασία στις εύστοχες παρατηρήσεις του ψυχίατρου.
Ή αν αντέχουν να εμβαθύνουν στο νόημα της αλήθειας των παρατηρήσεών του…Η αντίστροφη μέτρηση προς τα Χριστούγεννα έχει αρχίσει πριν από έναν μήνα! Η αναμονή της γιορτής σιγοψήνει τα συναισθήματα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Με τους τίτλους του, στο πρόσφατο κείμενό του, ο ψυχίατρος ακουμπά στην ουσία των πραγμάτων: «Δεν αγοράζουμε πράγματα – αγοράζουμε συναισθήματα». Το unboxing ως ψυχολογικό τελετουργικό δεν είναι πρόσφατο. Ακόμα και του θείου βρέφους πήραν δώρα οι μάγοι για να τιμήσουν τους γονείς που το έφεραν στον κόσμο…(Δεν είναι της ώρας αυτή συζήτηση!). Απευθυνόμενος στον αναγνώστη ο ψυχίατρος του λέει: «Έχεις παρατηρήσει πόση χαρά νιώθεις όταν ανοίγεις ένα καινούργιο κουτί; Είτε πρόκειται για ένα κινητό, ένα ρολόι ή ακόμη και ένα απλό πακέτο από το διαδίκτυο, το «unboxing» έχει γίνει σχεδόν τελετουργία. Γιατί όμως; Η απάντηση βρίσκεται στον εγκέφαλό μας.
Κάθε φορά που περιμένουμε κάτι καινούριο, ενεργοποιείται το σύστημα ανταμοιβής – απελευθερώνεται ντοπαμίνη. Δεν είναι η ίδια η αγορά που μας ευχαριστεί, αλλά η προσμονή και η στιγμή της αποκάλυψης. Οι εταιρείες το γνωρίζουν καλά αυτό. Γι’ αυτό επενδύουν σε όμορφες συσκευασίες, προσεγμένες λεπτομέρειες και «εμπειρίες unboxing» που αγγίζουν τις αισθήσεις. Μέχρι και τα βίντεο unboxing στο YouTube έχουν γίνει μια μορφή ψυχαγωγίας με εκατομμύρια προβολές. Όμως, η χαρά αυτή διαρκεί λίγο. Μόλις το προϊόν γίνει «μέρος της καθημερινότητας», η ντοπαμίνη πέφτει, και τότε ψάχνουμε το επόμενο «κουτί» να ανοίξουμε… Ίσως λοιπόν δεν αγοράζουμε πάντα για να αποκτήσουμε κάτι, αλλά για να νιώσουμε κάτι. Και αν η αληθινή απόλαυση δεν βρίσκεται στο άνοιγμα του κουτιού, αλλά στο άνοιγμα της συνείδησης;» Εγώ συμφωνώ με το γιατρό. Αλλά, ποιος είμαι εγώ; Και πολλοί άλλοι, ίσως, κατανοούν αυτά που σμιλεύει ο Γιώργος Μικελλίδης αλλά…(υπάρχει ένα αλλά!) το οποίο μας καθορίζει σχεδόν ολοκληρωτικά. Η ανάγκη μας να νιώσουμε χαρά, κυριολεκτικά έχει αφεθεί στη δυναστεία των συναισθημάτων. Η νόηση δεν είναι για τους πολλούς… Κι αυτό το ξέρουν καλύτερα από όλους οι εταιρείες που πουλάνε πρόσκαιρη χαρά. Πρόσκαιρη, γιατί πρέπει να αγοράζεται ξανά και ξανά!...
