Πήγε και στη Γερμανία ο Χριστοδουλίδης και «ω του θαύματος» ζήτησε και από το Μερτς να του λύσει και το Κυπριακό. Από τους τίτλους διαβάζουμε πως έκανε «συγκεκριμένη πρόταση» για να διαδραματίσει η Γερμανία ρόλο στις προσπάθειες για επανέναρξη των συνομιλιών για επίλυση του Κυπριακού. Μέχρι στιγμής το έχει ζητήσει από την ΕΕ, το ζήτησε από τον Γκουτέρες, μας είπε πως τα γειτονικά κράτη ευνοούν μια λύση του Κυπριακού, το είπε σε πρέσβεις που συνάντησε στο Προεδρικό, το χώρεσε μέσα στα 33 δευτερόλεπτα όταν συζήτησε στο… πόδι με τον Αμερικανό Πρόεδρο Τραμπ στο Σαρμ Ελ Σέιχ στην Αίγυπτο, όπως τα λέει και με τον Μητσοτάκη, αναλόγως πόσο καλά παν οι εξελίξεις στα ενεργειακά. Είναι ο Πρόεδρος που μας είπε πως έχει λύσεις και για τη Γάζα και τη διαμεσολάβηση μέσω του Ιράν, έχει πρόταση για την Ανατολική Μεσόγειο. Εκείνο που δεν μας είπε ακόμη ο Πρόεδρος είναι τελικά πόσο έτοιμος είναι ο ίδιος για να λύσει το Κυπριακό.
Και είναι ωραίο να βλέπεις έναν Πρόεδρο να οργώνει τον πλανήτη, χωρίς να αφήνει χώρα που να μην επισκεφθεί και να πει τον πόνο μας για το Κυπριακό. Δείχνει μια κάποια διπλωματική κινητικότητα και ένα αρκετά καλό show, όπου έχει αποδείξει πως είναι μετρ σε αυτά. Αλλά είναι ακόμη πιο ωραίο να ξέρεις πως ο Πρόεδρός σου έχει συγκεκριμένο όραμα για τον τόπο σου. Και δυστυχώς μέχρι στιγμής μοιάζει περισσότερο να θέλει να γίνει παράγοντας των όποιων εξελίξεων στο εξωτερικό, παρά των εξελίξεων στην ίδιά του τη χώρα. Και ο Πρόεδρος γνωρίζει πολύ καλά πως εσωτερικά ξέρει πολύ καλά πως για να φτάσει στη λύση θα πρέπει να διαχειριστεί κόμματα που συγκυβερνούν, ακροατήρια που αντιδρούν σε οποιαδήποτε λύση, και έναν λαό που έχει κουραστεί και δεν θέλει να του πάει κόντρα γιατί δεν είναι μακριά το 2028.
Ένας ικανός Πρόεδρος, ο οποίος θέλει τη λύση του Κυπριακού, παλεύει για αυτήν κάθε μέρα. Όχι διπλωματικά. Εσωτερικά. Το Κυπριακό δεν λύνεται στα ταξίδια. Λύνεται στα σπίτια μας, στα σχολεία μας, στα κόμματα και στις αλήθειες που φοβόμαστε να πούμε. Φέρνει κοντά όλους τους Κύπριους και προσπαθεί να σπάσει αυτό το απόστημα του διαχωρισμού. Προσπαθεί να πείσει ξανά όσους πολίτες δεν αντιλαμβάνονται σε ποια χώρα ζουν και με ποιο καθεστώς, τι είναι αυτό που έχουμε ενώπιόν μας. Δεν χαϊδεύει τα άκρα, είτε αυτά είναι δεξιά είτε είναι αριστερά. Τα αφήνει να εκτεθούν για το πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό που ζητούν. Και αν είναι τόσο ικανός ή τρελός και δεν πιστεύει τίποτα απ’ όλα αυτά, πάμε να πάρουμε την πόλη.
Όλοι γύρω μας θέλουν λύση. Το ερώτημα είναι αν τη θέλει η δική μας πλευρά. Αν ο Πρόεδρος έχει τα κότσια να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να τραβήξει την Κύπρο μπροστά, όχι στη θεωρία, στις φωτογραφίες, αλλά στην πράξη. Στη λύση, στο μέλλον του τόπου μας. Και ίσως τελικά, από αυτό το μεγάλο ψέμα του Κυπριακού, που βολεύει πολιτικά, να ξεκινά το βασικό, δομικό πρόβλημα της πολιτικής. Και ίσως γι' αυτό και πλέον δεν τους εμπιστεύεται κανείς.
