Πολύ μπερδεμένα συναισθήματα είχα προψές μπροστά στην οθόνη του κρατικού μας καναλιού… Ήταν η ώρα οκτώ παρά τέταρτο και ξεκινούσε ο ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ της Ομόνοιας Λευκωσίας και της Δυναμό Κιέβου. Η Ομόνοια με άσπρες στολές και οι ουκρανική ομάδα με μπλε. Ξεκινώντας το παιχνίδι άρχισαν και οι σκέψεις να δυναμιτίζουν τα συναισθήματα. Έτσι ξεκινά κάθε είδους στρεσογόνος διάθεση. Πρώτα γίνεται μια σκέψη και μετά το ερέθισμα περικυκλώνει και ντοπάρει τα συναισθήματα.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη; Τι γίνεται εδώ πέρα στο ΓΣΠ της Λευκωσίας 27 Νοεμβρίου 2025; Πού βρέθηκαν οι Ουκρανοί να παίζουν ποδόσφαιρο στην ημικατεχόμενη Κύπρο, και μάλιστα στο βασικό γήπεδο της μόνης μοιρασμένης πρωτεύουσας στον πλανήτη; Η Δυναμό Κιέβου είναι μια νεανική ομάδα. Το Κίεβο, τα σπίτια και οι περιουσίες τους καθημερινά δέχονται δεκάδες βόμβες και ντρον, οπλισμένα με εκρηκτικά. Οι γονείς τους που είναι; Είναι ζωντανοί, τους παρακολουθούν από την τηλεόραση, ή είναι κρυμμένοι στα τόσα μέτρα βάθος των καταφυγίων στο Κίεβο; Πώς να…πασάρει και να κάνει (μια σοβαρή, ποδοσφαιρικά μιλώντας πάντα), η επιθετική τριάδα της Δυναμό αν εκείνη τη στιγμή το μυαλό τους είναι στις οικογένειες ή στους αδελφούς τους στο μέτωπο του Ντονμπάς και τόσων άλλων ανοικτών μετώπων που υπογραμμίζουν τη σχεδόν σίγουρη ήττα της Ουκρανίας από τον ρωσικό στρατό;
Κι έρχεται το πέναλτι υπέρ της Ομόνοιας όπου ο μελαψός Σεμέδο σημαδεύει σωστά κι ανοίγει το σκορ υπέρ της Ομόνοιας Κύπρου… Δικαιολογημένοι οι πανηγυρισμοί των πρασίνων, αλλά οι Ουκρανοί επιμένουν ακόμα να προσπαθούν. Τι θέλουν; Τι επιδιώκουν; Η πατρίδα τους είναι κατεστραμμένη και θα χρειαστούν δεκαετίες να ανορθωθεί. Μήπως δεν είναι σωστό και ηθικό αυτοί να παίζουν ποδόσφαιρο όταν την στιγμή συνομήλικοί τους βρίσκονται στα χαρακώματα λαβωμένοι, ίσως νεκροί και άθαφτοι, και σίγουρα κανένας τους μάλλον δεν ενδιαφέρεται για το σκορ στη Λευκωσία, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Ζαπορίζια;
Ο παραλογισμός της ζωής, όπου αυτή η ζωή είναι (κάποια μικρά ή μεγάλα) διαστήματα κατάπαυσης του πυρός ονομαζόμενα και ως ειρήνη.Μετά το 2-0 σκέφτηκα εν ριπή συλλογισμού, πως ίσως κάποιοι παίκτες της Δυναμό να έχουν αγνοούμενους συγγενείς… Θα παίζαν οι κυπριακές ομάδες σε ποδοσφαιρικά παιχνίδια την ίδια περίοδο που οι Τούρκοι ήταν ακόμα έξω από την Αμμόχωστο, και τα πλοία της Τουρκίας μετέφεραν εκατοντάδες Έλληνες Κύπριους αιχμαλώτους στα Άδανα;
Σκέψεις και συναισθήματα ανακατεύτηκαν. Τα δικά τους και τα δικά μας, ένα μείγμα απροσδιόριστο... Ο κόσμος πάντα ήταν αλλοπρόσαλλος, γι' αυτό και δεν θα αλλάξει ποτέ. Δεν είναι πεσιμιστικό να το παραδεχόμαστε αυτό; Όχι! Είναι ένας ρεαλισμός που ίσως κάποτε αν γίνει αποδεκτός μπορεί να γεννήσει μια κάποια αισιοδοξία…
