Ανέκαθεν μου φαινόταν παράξενη η απόφαση κάποιων ανθρώπων να φύγουν αυτές τις μέρες. Κι όταν λέω να φύγουν, δεν εννοώ να ταξιδέψουν αλλά να φύγουν πραγματικά, να περάσουν στον «άλλον κόσμο». Ίσως γιατί πάντα πίστευα –και εξακολουθώ να πιστεύω– πως οι άνθρωποι αποφασίζουν οι ίδιοι το «ώς εδώ» τους. Όταν τα παιδιά ήταν μικρά και άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις για τον θάνατο, βρήκα και μια Γαλλίδα συγγραφέα, που στήριζε ακριβώς αυτή την πεποίθηση, πως πεθαίνεις μόνο όταν το θέλεις εσύ, και έτσι ανακουφιστήκαμε όλοι. Ξέρω κάποιους μακαρίτες που περίμεναν να αδειάσει το δωμάτιο και, εκείνη τη στιγμή που δεν υπήρχε κανείς δίπλα τους, πήραν την τελευταία τους ανάσα. Και κάποιους άλλους που πρώτα τα τακτοποίησαν όλα και μετά «έφυγαν». Και για αυτούς που διερωτάσαι γιατί να φύγουν, ίσως κάποιον σοβαρό λόγο είχαν. Κι όταν αυτό συμβαίνει παραμονές γιορτών, όταν ο χρόνος αλλάζει σε λίγες μέρες, δεν μπορείς να μην σκεφτείς πως δεν μπορεί, κάποια μορφή επιλογής υπάρχει εκεί. Γιατί να φύγεις το 2025 και όχι το 2026; Γιατί τώρα;
Επιδέχεται ερμηνειών. Ίσως να μην ήθελες να ταλαιπωρήσεις κανέναν. Ίσως να μην άντεχες την ιδέα ότι θα γίνεις βάρος. Ίσως πάλι να ήθελες μια δραματική έξοδο, μια τελευταία πράξη που να έχει το δικό της νόημα. Ή, πιο απλά, να μην άντεχες άλλο γιορτινό τραπέζι, τις συζητήσεις που έχουν γίνει πια τόσο βαριές όσο ο μπουφές των Χριστουγέννων μετά τις νηστείες. Γιατί τι είναι οι γιορτές, αν το καλοσκεφτείς, πέρα από φαγητό, ποτό και τις κουβέντες που σου ξεφεύγουν;
Και ο φίλος μου ο Λάκης ήταν αυτός ο τύπος, που δεν χωρούσε πια σε τέτοιες μέρες. Κοινωνικός, χαρούμενος, γεμάτος ζωή αλλά όχι διατεθειμένος να αντέξει άλλη μια συζήτηση για εκλογές, για το Κυπριακό, για τη διαφθορά. Σε μια εποχή που οι μισοί αυτολογοκρίνονται από φόβο μην φάνε καμιά αδέσποτη ή τη χιονοστιβάδα μίσους στα σόσιαλ και οι άλλοι μισοί θέλουν να σωπάσουν τους απέναντι και πιστεύουν πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος αν ρίξουμε στη θάλασσα τους ξένους, ο Λάκης απλώς… σταμάτησε να τρώει. Την ώρα που όλοι γύρω αρχίσαμε τη μάσα και την πάρλα, έκανε τη δικιά του αθόρυβη επανάσταση, όπως ήταν ακριβώς κι ο ίδιος, ταπεινός, αθόρυβος κι επαναστάτης. Έκλεισε το στόμα του για μέρες και χθες την έκανε… Η πιο καθαρή δήλωση αναχώρησης.
Τέτοιος ήταν ο Λάκης. Η απουσία του θα βαραίνει αυτές τις μέρες, όμως θα μας παρηγορεί η βεβαιότητα πως από κάπου θα μας κοιτά με εκείνο το γνώριμο, πονηρό του χαμόγελο. Να μας θυμίζει πως η ζωή δεν είναι μόνο θόρυβος…
