ΒΙΒΙΑΝ ΑΒΡΑΑΜΙΔΟΥ ΠΛΟΥΜΠΗ
Αυτό το γράμμα δεν γράφεται εύκολα.
Γιατί δεν απευθύνεται σε απόντες.
Απευθύνεται σε ανθρώπους που υπήρξαν παρόντες όσο λίγοι. Σε όσους πίστεψαν στην επανένωση της Κύπρου όταν αυτό δεν ήταν μόδα.
Σε όσους στάθηκαν δίπλα σε πρωτοβουλίες, συνομιλίες, διαλόγους, απογοητεύσεις και μικρές ελπίδες· όχι επειδή ήταν βέβαιοι για το αποτέλεσμα, αλλά επειδή πίστευαν ότι άξιζε η προσπάθεια.
Σε όσους κράτησαν όρθια μια ιδέα όταν όλα γύρω της έμοιαζαν να τη σπρώχνουν στο περιθώριο.
Πενήντα ένα χρόνια μετά, πολλοί από εσάς κάνατε ένα βήμα πίσω.
Είπατε «κουράστηκα».
Και δεν είναι κάτι που μπορούμε — ή έχουμε το δικαίωμα — να το αμφισβητήσουμε.
Η κούραση δεν είναι παραίτηση. Είναι το τίμημα της συνέπειας.
Ξέρουμε πόσο κοστίζει να πιστεύεις για τόσο πολύ.
Να εξηγείς ξανά και ξανά τα αυτονόητα.
Να υπερασπίζεσαι τη συνύπαρξη σε εποχές που ο διχασμός είναι πιο βολικός.
Να αντέχεις την ειρωνεία, την καχυποψία, την απογοήτευση, ακόμη και την εσωτερική μοναξιά.
Και ίσως γι’ αυτό σήμερα, μπροστά σε μια νέα επανεκκίνηση των συζητήσεων, η απουσία σας φαίνεται πιο έντονη από ποτέ. Όχι γιατί δεν υπάρχουν άλλοι. Αλλά γιατί δεν υπάρχει αντικατάσταση για όσους έδωσαν χρόνο, φωνή και ήθος σε αυτή την πορεία.
Οφείλουμε να το πούμε καθαρά:
Είμαστε όλοι υπόχρεοι απέναντί σας.
Γιατί εσείς κρατήσατε ανοιχτό τον δρόμο όταν θα μπορούσε εύκολα να είχε κλείσει.
Γιατί χάρη σε εσάς, η ιδέα της επανένωσης δεν έγινε μουσειακό έκθεμα, αλλά ζωντανό ερώτημα.
Γιατί χωρίς τον δικό σας αγώνα, πολλοί από εμάς δεν θα στεκόμασταν σήμερα καν όρθιοι.
Κι όμως, αυτό το γράμμα δεν γράφεται μόνο για να πει «ευχαριστώ».
Γράφεται και για να πει κάτι πιο δύσκολο:
Σας χρειαζόμαστε.
Όχι όπως παλιά. Όχι με τον ίδιο τρόπο.
Αλλά με εκείνη τη γνώση που μόνο η διαδρομή δίνει.
Με εκείνη τη φωνή που δεν φωνάζει, αλλά ακούγεται.
Με εκείνη την παρουσία που δεν χρειάζεται να αποδεικνύει τίποτα.
Η εποχή δεν αντέχει άλλη σιωπή των ανθρώπων που ξέρουν.
Και το μέλλον της Κύπρου δεν χτίζεται μόνο με νέες λέξεις, αλλά με μνήμη, συνέχεια και ευθύνη.
Αν κουραστήκατε, το καταλαβαίνουμε.
Αν πονέσατε, το σεβόμαστε.
Αλλά αν αποσυρθείτε εντελώς, το κενό δεν θα καλυφθεί.
Γιατί κάποιοι δρόμοι δεν ανοίγονται ξανά από την αρχή.
Συνεχίζονται, μόνο αν κάποιοι παραμείνουν εκεί, έστω και λίγο πιο πίσω, για να θυμίζουν προς τα πού πηγαίνουμε.
