Ποιος είσαι;
Ονομάζομαι Κυριάκος Κωστή, γεννήθηκα στης 7 Ιουλίου του 1995 στη πόλη Λάρνακα όπου και διαμένω. Από πολύ μικρή ηλικία ξεχώριζα στο σχολείο για το πάθος που είχα για την τέχνη και τη δημιουργία. Από πάντα θυμάμαι των εαυτό μου να ζωγραφίζει. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια πολύ υποστηρικτική σχετικά με το τι θα ήθελα να ακολουθήσω για σπουδές. Στα 19 μου έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα περνώντας στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών ΑΠΘ. Από το 2015 έως το 2020, ολοκλήρωσα με Άριστα ένα πενταετές πρόγραμμα σπουδών που συνδύαζε θεωρητική και πρακτική εκπαίδευση στις εικαστικές και εφαρμοσμένες τέχνες. Στο πλαίσιο αυτών των σπουδών, απέκτησα γνώσεις ζωγραφικής, γλυπτικής, χαρακτικής, πολυμέσων, φωτογραφίας και άλλων μορφών τέχνης, καθώς και θεωρητική κατάρτιση στην ιστορία και τη θεωρία της τέχνης.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, συμμετείχα σε ερευνητικά προγράμματα, συνεργασίες με πολιτιστικούς φορείς, καθώς και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Με την ολοκλήρωση των σπουδών μου, απέκτησα πτυχίο Εικαστικών Τεχνών με τίτλο ισότιμο μεταπτυχιακού (Integrated Master).
Έπειτα, επέστρεψα στην πατρίδα μου, την Κύπρο, όπου εργάστηκα σε ιδιωτικές σχολές ζωγραφικής, μέχρι που πήρα την απόφαση να ανοίξω το δικό μου εργαστήριο. Σήμερα, εργάζομαι εκεί σχεδόν καθημερινά, ενώ παράλληλα διδάσκω τέχνη σε παιδιά στο Ανοικτό Σχολείο του Δήμου Λάρνακας.
Τι κάνεις;
Ζωγραφίζω με μαύρο στυλό διαρκείας σε χαρτί καλής ποιότητας, δημιουργώντας μια γέφυρα ανάμεσα στην αθωότητα και τον χρόνο, όπου τα γυμνά σώματα δεν είναι εκτεθειμένα, αλλά ειλικρινή, ντυμένα με ρυτίδες οι οποίες θυμίζουν δαντέλα. Το μελάνι γράφει την ιστορία του, έχοντας κατά νου ότι ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Το σώμα γίνεται χάρτης μνήμης, και το μελάνι μια υπενθύμιση πως η παιδικότητα δεν χάνεται, αλλά ζει μέσα μας, ακόμα κι όταν ο χρόνος γράφει επάνω μας τις δικές του ιστορίες.
Τι θέλεις;
"Τα έργα μου δεν είναι άψυχα. Κουβαλούν φωνές βουβές, μιλούν μέσα από τις γραμμές και τις σκιές τους. Κάθε χαραγμένη ρυτίδα, κάθε σταγόνα μελανιού είναι μια ιστορία που δεν φωνάζει, αλλά αντηχεί στην ψυχή. Γιατί η τέχνη δεν είναι σιωπηλή—είναι ένας ψίθυρος που περιμένει κάποιον να τον ακούσει." Ακούτε; αυτό θέλω!
