Τα όσα ακούστηκαν τις προηγούμενες μέρες στη Βουλή, αλλά και σε άλλες δημόσιες παρεμβάσεις, για τα τεράστια προβλήματα στέγασης των φοιτητών στην Κύπρο, δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη. Αντίθετα, θα έπρεπε να προκαλούν οργή και αποφασιστικότητα για δράση.
Η πραγματικότητα είναι απλή εδώ και χρόνια καθώς οι φοιτητές βιώνουν την απόλυτη αδυναμία εξεύρεσης προσιτής στέγης, και το κράτος δείχνει αμήχανο να δώσει λύσεις ουσίας.
Στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής ακούστηκαν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Φοιτητές που πηγαινοέρχονται από πόλη σε πόλη λόγω αδυναμίας να βρουν κατάλυμα. Ολόκληρα τμήματα που βλέπουν τις ακαδημαϊκές τους προοπτικές να σκιάζονται από το άλυτο ζήτημα της στέγασης. Γονείς που στενάζουν κάτω από το βάρος ενοικίων τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά εισοδήματα μιας κυπριακής οικογένειας. Οι εκκρεμότητες στα σχολεία, οι καθυστερήσεις και η έλλειψη προγραμματισμού στη φοιτητική μέριμνα συνθέτουν μια εικόνα που δεν μας τιμά ως χώρα.
Αυτά δεν πρέπει πια να μας ξαφνιάζουν. Πρέπει να μας ταρακουνούν αφού πρόκειται για μία αγορά που έχει ξεφύγει από κάθε λογική. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Τα ενοίκια συνεχίζουν την ασταμάτητη ανοδική τους πορεία. Στη Λεμεσό, τα στούντιο φτάνουν τα 1.250 ευρώ, τιμές που ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και το κόστος σπουδών στο εξωτερικό. Πρόκειται για μια στρέβλωση της αγοράς που οδηγεί τους φοιτητές και τις οικογένειές τους σε απόγνωση, και δημιουργεί ένα αίσθημα αδικίας και εγκατάλειψης.
Η στεγαστική πολιτική δεν μπορεί να περιορίζεται σε εξαγγελίες, ούτε να αντιμετωπίζεται με ψυχρά μαθηματικά. Χρειάζεται στόχευση, όραμα και κοινωνική ευθύνη. Χρειάζεται ένα πλάνο που θα καλύπτει ουσιαστικές ανάγκες, με προτεραιότητα τη στέγαση των φοιτητών.
Το έχω πει στο παρελθόν και το επαναλαμβάνω: τα πανεπιστήμια οφείλουν να επωμιστούν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Ανάλογα με τον αριθμό των φοιτητών τους, πρέπει να διαθέτουν ένα ουσιαστικό ποσοστό εξασφαλισμένης στέγασης, με ελεγχόμενο και προσιτό ενοίκιο. Δεν μπορεί να αυξάνουν συνεχώς τον αριθμό εισακτέων χωρίς να διασφαλίζουν τα στοιχειώδη για τη διαβίωση τους.
Η πολιτεία από την πλευρά της οφείλει να δημιουργήσει ένα σαφές και δεσμευτικό πλαίσιο. Με κίνητρα, αλλά και με υποχρεώσεις, για να εξασφαλιστεί ότι οι φοιτητές δεν θα καταλήγουν στο έλεος μιας ανεξέλεγκτης αγοράς. Πραγματικά κίνητρα που θα αυξήσουν την προσφορά διαμερισμάτων προς ενοικίαση.
Η Κύπρος κατά καιρούς και ορθά επιδιώκει να φέρει πίσω επιστήμονες του εξωτερικού. Όμως, πώς θα γυρίσει ο επιστήμονας όταν ως φοιτητής δεν μπόρεσε καν να βρει σπίτι σε προσιτή τιμή; Πώς θα μείνει ο νέος στην Κύπρο, όταν το κόστος φοίτησης και διαμονής εδώ συγκρίνεται και συχνά ισοφαρίζει–με το αντίστοιχο του εξωτερικού;
Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε ιδανικές συνθήκες για να παραμείνουν οι φοιτητές μας στην Κύπρο, πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Η στέγαση είναι δικαίωμα, όχι πολυτέλεια. Και η στέγαση των φοιτητών πρέπει να γίνει προτεραιότητα εθνικής σημασίας.
Του Πόλυ Κουρουσίδη
Μέλος Πολιτικού Γραφείου ΔΗ.ΣΥ
Πρόεδρος Συνδέσμου Επιστημόνων Εκτιμητών Ακινήτων
