«Όταν αναφερόμαστε στον καρκίνο, δεν μιλάμε πια για επάρατη νόσο, ούτε εκείνη την αρρώστια που δεν τολμούμε να την ονοματίσουμε», μας είχε λεχθεί από εκπρόσωπο Συνδέσμου Καρκινοπαθών στα πλαίσια ενός ρεπορτάζ προ ετών. Πράγματι, πλέον η ιατρική επιστήμη έχει κάνει άλματα και, ναι, ο καρκίνος είναι ιάσιμος, συνεπώς δεν μπορεί να καταδικαστεί a priori ένας ασθενής οποιασδήποτε μορφής καρκίνου κολλώντας του την ταμπέλα του ασθενή μιας επάρατης (καταραμένης, αναθεματισμένης) αρρώστιας. Όπως ούτε ένα άτομο που ζει με τον ιό HIV να χαρακτηρίζεται «τούτος που έχει AIDS» τη στιγμή που αν λαμβάνει τη θεραπεία του μπορεί να ζήσει μια απολύτως φυσιολογική ζωή απολαμβάνοντας τη σεξουαλική του ζωή, ακόμη και τη χαρά της γέννησης ενός υγιούς μωρού.
Η έντονη κριτική που ασκήθηκε σε ΜΜΕ για τον τρόπο προβολής, σε τίτλους μάλιστα, της πρόσφατης δολοφονίας της 26χρονης Σοφίας Ζήνωνος από τον πρώην σύντροφό της, ο οποίος εν συνεχεία αυτοκτόνησε, δημιουργώντας ακούσια -ή και εκούσια ενδεχομένως- ελαφρυντικά στον δράστη, επαναφέρει στο προσκήνιο την ανάγκη οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ, που αποτελούν αναπόσπαστό κομμάτι της κοινωνίας, πλην όμως έχουν τη δύναμη να την επηρεάσουν, να αντιληφθούν τη σημασία των λέξεων που χρησιμοποιούν ή τη δύναμη των εκφράσεων που επιλέγουν. Όπως επισημαίνουν εκπρόσωποι αρχών, φορέων και συνδέσμων- κάποιοι έχουν εκδώσει και οδηγούς για τα ΜΜΕ- των οποίων την εμπειρογνωμοσύνη ζητήσαμε σε μια προσπάθεια επιμόρφωσης όλων, δημοσιογράφων και πολιτών, η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
Η γλώσσα, η λανθάνουσα γλώσσα, η οποία ενδεχομένως να λέγει την αλήθεια για τις αντιλήψεις και προκαταλήψεις αυτών που τη χρησιμοποιούν, για να πάψει να είναι και τεκμηριωμένα λανθάνουσα, και άρα να απαλειφθεί, θα πρέπει να δώσει την ευκαιρία στους αποδέκτες της, αυτούς που στιγματίζει, να ακουστούν. Όπως εξηγεί, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της Οργάνωσης Παραπληγικών Κύπρου Δ. Λαμπριανίδης, ορισμοί όπως «άτομα με ειδικές ικανότητες» ή «ήρωες της ζωής» που εφηύρε η γλώσσα της συμπόνιας «είναι περιττά και κάποιες φορές προσβλητικά, έστω άθελά μας».
Ως διαμορφωτές στάσεων και αντιλήψεων τα ΜΜΕ μπορούν, αναμφίβολα, να συμβάλουν στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας αποδοχής για όλους. Ή αντίθετα να δημιουργήσουν πρόσφορο έδαφος για διαιώνιση των προκαταλήψεων αλλά και δημιουργίας νέων. Αυτό θέλουμε; Όπως προκύπτει από τις σημερινές παρεμβάσεις (από τους εκπροσώπους αρχών, φορέων και συνδέσμων που επιλέξαμε ενδεικτικά), το στίγμα γεννιέται από στάσεις και συμπεριφορές και μόνο μέσα από την αλλαγή αυτών μπορεί να απαλειφθεί, διότι «δεν διοικεί το άρωμα της γυναίκας», «οι γυναίκες δολοφονήθηκαν επειδή ακριβώς ήταν γυναίκες, και όχι επειδή αγαπήθηκαν πολύ», «δεν υπάρχει ο όρος σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων, υπάρχει μόνο σεξουαλική κακοποίηση», «λαθραίοι δεν είναι οι άνθρωποι, λαθραία είναι τα αντικείμενα», και «δεν μιλάμε για Παρέλαση Περηφάνιας «αλλά για πορεία η οποία γίνεται κάθε χρόνο για να τονίσει την ανάγκη προστασίας αυτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την υιοθεσία νομοθεσιών που προστατεύουν τα ΛΟΑΤΙ άτομα». Μήπως ένας λόγος για το στίγμα γύρω από το σεξ και τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή μεταδιδόμενες ασθένειες ή θέματα που περιστρέφονται γύρω από τη σεξουαλική υγεία και δικαιώματα απουσιάζουν από τη θεματολογία των ΜΜΕ ή δεν προβάλλονται επαρκώς, όπως διαχρονικά απουσιάζουν από την πολιτική ατζέντα;
Δεν διοικεί το άρωμα των γυναικών!
«Άρωμα γυναίκας στα ψηφοδέλτια, στη Βουλή, στο Υπουργικό, στα διοικητικά συμβούλια, στις διευθυντικές θέσεις», τονίζουν οι τίτλοι ειδήσεων πολλών ΜΜΕ όταν διοριστούν ή ψηφιστούν γυναίκες. Πλην όμως, οι γυναίκες δεν μυρίζουν όλες το ίδιο και δεν είναι το άρωμά τους που θα διοικήσει, αλλά οι διαφορετικές απόψεις, οι διαφορετικές εμπειρίες, οι διαφορετικές ικανότητες. Όπως ούτε τα ρούχα τους, και σίγουρα ούτε τα μακριά ή κοντά τους πόδια θα διοικήσουν. Ερωτήσεις των ΜΜΕ του τύπου ‘πώς οι γυναίκες που διοικούν μπορούν να συνδυάσουν την οικογενειακή τους ζωή με την συμμετοχή τους τα κοινά;’ είναι επίσης στερεοτυπικές. Ας αφήσουμε πίσω σεξιστικές αντιλήψεις και να προωθήσουμε την ισότητα. Στο κάτω- κάτω, ας μην θεωρήσουμε πως όλοι οι άνδρες στα κέντρα λήψης των αποφάσεων μυρίζουν άσχημα, άλλα ούτε και ότι είναι λάθος πρότυπα για τα παιδιά τους. Την ίδια ώρα, οι τίτλοι ειδήσεων πολλές φορές μιλούν για σκλάβες του σεξ αντί να δίνουν την πραγματική διάσταση, ότι πρόκειται δηλ. για σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών. Παράδειγμα, η ιστορία της Νάντιας Μουράτ. Θύμα εμπορίας σεξουαλικής εκμετάλλευσης και ο τίτλος ειδήσεων μιλούσε για σκλάβα του σεξ, αφού η είδηση μεταφράστηκε στην ελληνική και με πρόσχημα πως η ίδια ονόμασε τον εαυτό της με αυτό τον τρόπο. Τα ίδια τα θύματα μπορούν να δώσουν όποιο τίτλο θέλουν σε αυτό που έζησαν- έχουν άλλωστε κάθε δικαίωμα να το πράξουν. Τα ΜΜΕ όμως θα πρέπει να πλαισιώσουν αυτή τη μορφή βίας με τέτοιο τρόπο ώστε να αποφύγουν την επαναθυματοποίηση, χρησιμοποιώντας νομικούς ορισμούς, την ίδια ώρα που τα άτομα αυτά να έχουν πρόσβαση στα δικαιώματά τους. Όσον αφορά τις φωτογραφίες που συνοδεύουν τέτοια κείμενα, τύπου poll dancing ή γυναίκες αλυσοδεμένες, δεν δίνουν την πραγματική διάσταση, ούτε ενημερώνουν. Ουδέτερες φωτογραφίες που δεν επαναθυματοποιούν ή προωθούν λάθος εντυπώσεις είναι ιδιαίτερα επιθυμητές».
Τζόζη Χριστοδούλου
Σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών, ανεξάρτητη εμπειρογνώμονας για θέματα ισότητας φύλου
Μην υποβαθμίζετε τη σημασία εγκλημάτων
«Είναι σημαντικό στις ανταποκρίσεις δημοσιογράφων να μην χρησιμοποιούνται όροι που αφορούν αποκλειστικά εγκλήματα κατά ενηλίκων σε σχέση με αδικήματα έναντι ανηλίκων, γιατί αυτό υποβαθμίζει τη σημασία του εγκλήματος και την επιρροή που έχει μια τέτοια πράξη έναντι παιδιών. Δεν υπάρχει ο όρος σεξουαλική «παρενόχληση» ανηλίκων. Υπάρχει μόνο σεξουαλική κακοποίηση ή εκμετάλλευση ως καταγράφεται στη νομοθεσία για τη σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση παιδιών. Η «παρενόχληση» είναι αδίκημα έναντι ενηλίκων όπου διαχωρίζονται τα αδικήματα ανάλογα της πράξης και διαβαθμίζονται σε συμπεριφορά, η οποία καθορίζεται ως παρενόχληση και συμπεριφορά, η οποία κατηγοριοποιείται ως κακοποίηση. Κι αυτό γιατί δεν μπορεί να γνωρίζουμε πως μια πράξη «ανούσια» θα επηρεάσει την υγιή ανάπτυξη ενός παιδιού. Για παράδειγμα, η προβολή πορνογραφικού υλικού σε έναν ενήλικα θα μπορούσε να ήταν παρενόχληση, ενώ σε ένα παιδί θεωρείται κακοποίηση και τιμωρείται με έως 10 χρόνια ποινή φυλάκιση. Επίσης, σημαντικό είναι να μην χρησιμοποιούνται όροι ή περιγραφές οι οποίες να παραπέμπουν σε ύπαρξη «συναίνεσης» του παιδιού σε σεξουαλική πράξη με ενήλικα. Ένα παιδί κάτω των 17 ετών δεν μπορεί, βάσει της νομοθεσίας, να συναινέσει σε σεξουαλική πράξη με ενήλικα με τον οποίο έχει πέραν των τριών ετών διαφοράς ηλικίας. Και η «συναίνεση» αποκλείεται ρητά από τη νομοθεσία ως υπεράσπιση, καθώς ένας κατηγορούμενος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το παιδί δέχθηκε τη συνεύρεση. Η χρήση τέτοιων όρων ή η περιγραφή περιστάσεων που παραπέμπουν σε συναίνεση δημιουργούν τη λανθασμένη εικόνα ότι είναι δυνατή η εκμαίευση τέτοιας συναίνεσης. Τέλος, πρέπει να αντιληφθούμε ότι στη νομοθεσία του 2014 η «σεξουαλική κακοποίηση παιδιού» καθορίζεται ως οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη έναντι παιδιού. Επαφίεται στα δικαστήρια να κρίνουν, ανάλογα με τα συγκεκριμένα περιστατικά κάθε υπόθεσης, τι ποινή αναλογεί σε καταδικασθέντα βάσει των συγκεκριμένων του πράξεων. Για αυτό όταν ακούμε π.χ. 7 χρόνια για σεξουαλική κακοποίηση, πριν κρίνουμε πρέπει να γνωρίζουμε και βάσει ποιων γεγονότων επιβλήθηκε. Εάν τα 7 χρόνια ήταν π.χ. για χάιδεμα ή φιλί, τότε η ποινή πιθανότατα να είναι επαρκής. Εάν, όμως, ήταν για ολοκληρωμένη σεξουαλική πράξη ή υπήρχαν και συνθήκες εκμετάλλευσης σχέσης ή ευάλωτης θέσης παιδιού ή βίας, τότε δεν μπορεί να θεωρηθεί επαρκής».
Αναστασία Παπαδοπούλου
Πρόεδρος Συμβουλίου Φωνής
Η βία δεν ωραιοποιείται
«Αυτό που με εξοργίζει πιο πολύ στα ΜΜΕ είναι η ωραιοποίηση της βίας κατά των γυναικών. Αντί τα ΜΜΕ να κάνουν λόγο για γυναικοκτονία, ρομαντικοποιούν τις δολοφονίες με τίτλους ειδήσεων που μιλούν για «οικογενειακή τραγωδία», «έγκλημα πάθους», ή πως «το χέρι του θύτη το όπλισε η ζήλια και η αγάπη». Μεταφέρουν επίσης και άλλες υπόνοιες που ενοχοποιούν ή προσδίδουν συμμετοχή στην αποτρόπαια πράξη από το θύμα, ανακατασκευάζοντας την πραγματικότητα. Τέτοιοι τίτλοι ειδήσεων δυσχεραίνουν το έργο όλων εμάς που έχουμε υποχρέωση να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Να κατονομάσουμε δηλαδή, ως κοινωνία, ότι όλες αυτές οι γυναίκες δολοφονήθηκαν επειδή ακριβώς ήταν γυναίκες, και όχι επειδή «αγαπήθηκαν πολύ» ή «προκάλεσαν» τον σύντροφό τους. Τα ΜΜΕ έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην κανονικοποίηση της βίας κατά των γυναικών και στην ενίσχυση της βαθιά ριζωμένης αντίληψης ότι η γυναίκα είναι ιδιοκτησία κάποιου, αντίληψη η οποία αναπαράγει τη βία».
Σουζάνα Παύλου
Διευθύντρια MIGS, πρόεδρος Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια
Το στίγμα γεννιέται από στάσεις
«Η Αρχή Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων Κύπρου, ως το ανώτατο σώμα χάραξης πολιτικής στον τομέα των εξαρτησιογόνων ουσιών, νόμιμων και παράνομων, καθώς και της παθολογικής ενασχόλησης με τα τυχερά παιχνίδια, προσπαθεί να αναβαθμίσει τη συνεργασία της με τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας με στόχο να αναφέρονται με ακρίβεια και αντικειμενικότητα το θέμα των εξαρτήσεων και να συμβάλλουν καθοριστικά στην καταπολέμηση του στίγματος που βιώνουν τα άτομα με εξάρτηση. Το στίγμα επηρεάζει όχι μόνο τους ανθρώπους που ζουν με εξάρτηση αλλά και τις οικογένειες και τους οικείους τους και είναι πολλές φορές ο κύριος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αυτοί δεν ζητούν βοήθεια και θεραπεία. Το στίγμα γεννιέται από στάσεις και συμπεριφορές και μόνο μέσα από την αλλαγή αυτών μπορεί να απαλειφθεί. Για παράδειγμα, η γλώσσα που χρησιμοποιούμε και η χρήση οπτικού υλικού είναι ζωτικής σημασίας. Ο όρος ναρκομανής με τη συνοδεία φωτογραφιών που απεικονίζουν σύριγγες έχει αρχίσει να σπανίζει, εντούτοις, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εμφανίζεται πια! Είναι σημαντικό να αποφεύγεται ο εντυπωσιασμός και η πρόκληση συναισθημάτων φόβου, πανικού ή ανησυχίας όταν γίνονται αναφορές στο θέμα της ουσιοεξάρτησης. Με γνώμονα τα πιο πάνω, η ΑΑΕΚ έχει προχωρήσει στην αναβάθμιση του Οδηγού Καλής Πρακτικής για ΜΜΕ (διαθέσιμος στην ιστοσελίδα: www.naac.org.cy)».
Δρ Χρύσανθος Γεωργίου
Πρόεδρος Αρχής Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων Κύπρου
«Λαθραίοι δεν είναι οι άνθρωποι, λαθραία είναι τα αντικείμενα»
«Δημοσιεύματα που αναφέρονται μόνο σε αριθμούς και δημοσιονομικά κόστη που προκύπτουν από την υποχρέωση για προστασία των προσφύγων ή δημοσιεύματα που ταυτίζουν τους πρόσφυγες με ‘παράνομους’ μετανάστες ή τους χαρακτηρίζουν ‘τζιχάντιστες/πιθανοί τρομοκράτες’ ή ως απειλή για το δημογραφικό χαρακτήρα του νησιού, προκαλούν τον φόβο και σε καμιά περίπτωση δεν ευνοούν τις συνθήκες για τη δημιουργία ενός φιλόξενου περιβάλλοντος - προϋπόθεση για την ομαλή ένταξη των προσφύγων. Επιπλέον, δεν αναζητούν λύσεις σε ένα υπαρκτό ζήτημα το οποίο πρέπει να τύχει της καλύτερης δυνατής διαχείρισης. Τέτοιου είδους μονοδιάστατα δημοσιεύματα αγνοούν τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τους αριθμούς – τον πατέρα, τη μητέρα, το παιδί, που δεν είχε άλλη επιλογή από τη φυγή. Όπως επίσης χάνονται ιστορίες επιτυχίας προσφύγων και μεταναστών καθώς και πράξεις αλληλεγγύης και γενναιοδωρίας προς τους πρόσφυγες από άτομα και φορείς. Επειδή η γλώσσα κόκαλα δεν έχει αλλά κόκαλα τσακίζει, η χρήση των σωστών και δόκιμων όρων είναι σημαντική. Για παράδειγμα, η χρήση του όρου ‘λαθρομετανάστης’ ή ‘παράνομος μετανάστης’ είναι ανακριβής καθώς αγνοεί τις διεθνείς νομικές υποχρεώσεις κάθε κράτους απέναντι σε όλα τα πρόσωπα που βρίσκονται υπό τη δικαιοδοσία τους και τα οποία έχουν δικαιώματα, ανεξάρτητα από το καθεστώς νομιμότητάς τους. Είναι επίσης ξεπερασμένος και βλαβερός, επειδή αφαιρεί την ανθρώπινη υπόσταση, τους στερεί την έμφυτη αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Όπως εύστοχα το έχει θέσει η συγγραφέας Ελένη Ακρίτα, «λαθραίοι δεν είναι οι άνθρωποι, λαθραία είναι τα αντικείμενα». Όταν απάνθρωποι όροι γίνονται αποδεκτοί ως νόρμες, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε αποδέκτες περιφρόνησης και μπορεί να απειληθεί ακόμη και το δικαίωμά τους στη ζωή. Ο όρος ‘Χωρίς χαρτιά’ ή ‘παράτυπος’ είναι αναγνωρισμένος από διεθνείς οργανισμούς. Επίσης, θα πρέπει να γίνεται διάκριση μεταξύ του όρου 'πρόσφυγας' και 'μετανάστης'. Παρόλο που ολοένα και πιο συχνά χρησιμοποιούνται εναλλάξ, τόσο από τα ΜΜΕ όσο και στη δημόσια συζήτηση, υπάρχει σημαντική νομική διαφορά μεταξύ των δύο όρων και η σύγχυσή τους μπορεί να οδηγήσει σε προβλήματα για τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο, καθώς και παρανοήσεις στις συζητήσεις για το άσυλο και τη μετανάστευση. Δεν υπάρχει τίποτε παράνομο στην προσπάθεια αναζήτησης ασύλου – αντιθέτως, πρόκειται για οικουμενικό ανθρώπινο δικαίωμα. Η ταύτιση προσφύγων με μετανάστες, πόσω μάλλον με ‘παράνομους’, μπορεί ακόμα να οδηγήσει στην αποδυνάμωση της υποστήριξης της κοινής γνώμης απέναντι στους πρόσφυγες, καθώς επίσης και απέναντι στον θεσμό του ασύλου, ειδικά σε μια περίοδο όπου οι πρόσφυγες χρειάζονται περισσότερη προστασία από ποτέ».
Αιμιλία Στροβιλίδου
Λειτουργός Τύπου UNHCR
Άτομο vs διαφορετικότητα
«Συχνά ακούμε να αναφέρονται σε ανάπηρους, αλλά πιο σπάνια σε άτομα με αναπηρίες. Ο ανάπηρος είναι πρώτα άτομο με αναπηρία, άτομο, άνθρωπος με ίδια δικαιώματα όπως ο κάθε άνθρωπος με ή χωρίς κάποια διαφορετικότητα. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οφείλουμε να απευθυνόμαστε στους συνανθρώπους μας με όρους που να προστατεύουν την αξιοπρέπειά τους και την ανθρώπινή τους υπόσταση. Ο ανάπηρος είναι πρώτα άτομο, άνθρωπος, και είναι δευτερεύον η διαφορετικότητά του, έστω και αν αυτή τον μετατρέπει σε φορέα περισσότερων δικαιωμάτων από ένα άτομο χωρίς αναπηρίες ή διαφορετικότητα. Άτομο με δικαιώματα, ικανότητες και δυνατότητες που κάθε ανεπτυγμένη κοινωνία οφείλει να προστατέψει και να αξιοποιήσει. Ορισμοί όπως ‘άτομα με ειδικές ικανότητες’ ή ‘ήρωες της ζωής’ είναι περιττοί και κάποιες φορές προσβλητικοί, έστω άθελα μας. Να βλέπουμε τον άνθρωπο και μετά τη διαφορετικότητα και να προσέχουμε να εκτιμούμε τον άνθρωπο πίσω από τη διαφορετικότητα. Η αναπηρία συχνά σε αναγκάζει να αξιοποιήσεις σε μεγαλύτερο βαθμό τις δυνατότητές σου σαν άνθρωπος, τις ανθρώπινες δυνατότητες. Επίσης, η συνήθεια κάποιων να χαρακτηρίζουν 'ανάπηρους στο μυαλό' κάποιους 'υγιείς' ανθρώπους οι οποίοι συμπεριφέρονται με λάθος τρόπο, είναι πιθανό να προσβάλει άτομα με νοητική αναπηρία. Για αυτό προσοχή στη χρήση τέτοιων χαρακτηρισμών. Στο τέλος είμαστε όλοι άνθρωποι με όνομα, για αυτό ας προσπαθήσουμε να χρησιμοποιούμε μόνο αυτό»!
Δημήτρης Λαμπριανίδης
Πρόεδρος Οργάνωσης Παραπληγικών Κύπρου
Άνθρωποι πίσω από το ακρώνυμο ΛΟΑΤΙ
«Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Αυτή η έκφραση είναι ιδανική για να περιγράψει πολλές φορές πόσο μπορούν να πληγώσουν οι λέξεις τους ανθρώπους και ειδικά μιας ευάλωτης ομάδας, όπως είναι τα ΛΟΑΤΙ άτομα. Τις πλείστες φορές, τα MME χρησιμοποιούν λανθασμένες ορολογίες για να περιγράψουν τη ΛΟΑΤΙ κοινότητα, γεγονός που επιτρέπει στην κοινωνία να σχηματίζει στερεότυπα και ανακριβείς αντιλήψεις.
- Σεξουαλικός προσανατολισμός (Σ.Π.) vs ταυτότητα φύλου: Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ορισμός ο οποίος αφορά άτομα που εκφράζουν ρομαντική ή σεξουαλική έλξη σε άτομα του αντίθετου ή ιδίου φύλου, ενώ όταν μιλάμε για Σ.Π. δεν μιλάμε για σεξουαλικές προτιμήσεις ή επιλογές. Η ταυτότητα φύλου αφορά το πώς κάποιος άνθρωπος, ατομικά και εσωτερικά, αντιλαμβάνεται, βιώνει και προσδιορίζει το κοινωνικό του φύλο, έτσι αν δεν ταυτίζεται με το φύλο που του αποδόθηκε, τότε αυτοπροσδιορίζεται ως τρανς / τρανστζέντερ.
- Βιολογικά χαρακτηριστικά φύλου: Αυτή η ορολογία αφορά τα Ίντερσεξ άτομα. Τα Ίντερσεξ άτομα, τα οποία εμπίπτουν σε ένα ποικιλόμορφο φάσμα χαρακτηριστικών φύλου που περιλαμβάνουν διαφοροποιήσεις των εξωτερικών γεννητικών οργάνων, των εσωτερικών αναπαραγωγικών οργάνων, των χρωμοσωμάτων ή των ορμονών που σχετίζονται με το φύλο. Τα Ίντερσεξ άτομα δυστυχώς υποβάλλονται σε «διορθωτικές» παρεμβατικές επεμβάσεις σε μικρές ηλικίες χωρίς την συγκατάθεσή τους, ώστε να εμπίπτουν στο δίπολο βιολογικό φύλο, που στην κοινωνία μας προσδιορίζεται ως μόνο αρσενικό και θηλυκό.
- Παρέλαση Υπερηφάνειας: Στην Πορεία Υπερηφάνειας, πορευόμαστε για να εκφράσουμε και να επισημάνουμε την παραβίαση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΙ ατόμων. Στην Κύπρο του 2019 δυστυχώς υπάρχουν τεράστια κενά στη νομοθεσία για την προστασία των ΛΟΑΤΙ ατόμων. Δεν μιλάμε για παρέλαση αλλά για πορεία η οποία γίνεται κάθε χρόνο για να τονίσει την ανάγκη προστασίας αυτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την υιοθεσία νομοθεσιών που προστατεύουν τα ΛΟΑΤΙ άτομα.
- Ακρώνυμο ΛΟΑΤΙ- Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλες/οι, Τρανς/Τρανστζέντερ, Ίντερσεξ. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ σημαντικό τα media να αντιληφθούν τη σωστή χρήση των διαφορετικών ορολογιών και την ιδιαιτερότητα του ακρώνυμου ΛΟΑΤΙ, ώστε να μην στιγματίσει τη ζωή κάποιας ομάδας ανθρώπων».
Μόνικα Παναγή
Πρόεδρος Accept –ΛΟΑΤΙ Κύπρου
Πού είναι η σεξουαλική υγεία;
«Θέματα που περιστρέφονται γύρω από τη σεξουαλική υγεία και δικαιώματα απουσιάζουν από τη θεματολογία των ΜΜΕ ή δεν προβάλλονται επαρκώς, όπως διαχρονικά απουσιάζουν από την πολιτική ατζέντα. Η πληροφόρηση, αλλά και η πρόσβαση σε υπηρεσίες, παραμένει ελλιπής και περιορισμένη. Προτρέπω τα ΜΜΕ να αφιερώσουν τον χρόνο και να βάλουν στη δική τους ατζέντα, αναδεικνύοντας το θέμα, της σεξουαλικής υγείας. Θεωρώ ότι θα ήταν ενδιαφέρον να διερευνήσουν έναν τομέα της υγείας που μοιάζει να μην έχει ‘εξερευνηθεί’ από τα ΜΜΕ πάρα μόνο όταν προκύπτει με κάποια αφορμή. Ας γίνει η αφορμή ο λόγος για να αναδειχθεί ένας τομέας που παρουσιάζει πολλές ελλείψεις και που δεν διαθέτει καν δεδομένα, όπως για παράδειγμα μεταξύ άλλων για τις σεξουαλικώς μεταδιδόμενες λοιμώξεις, τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και τις αμβλώσεις».
Μαρία Επαμεινώνδα
Εκτελεστική διευθύντρια Κυπριακού Συνδέσμου Οικογενειακού Προγραμματισμού, αντιπρόεδρος Λόμπι Γυναικών
Αλλάζοντας τις λέξεις, αλλάζουν και οι αντιλήψεις
«Οι λέξεις που επιλέγουμε είναι σημαντικές. Συχνά δημιουργούν λανθασμένες αντιλήψεις, άθελά μας. Αλλάζοντας τις λέξεις, αλλάζουν και οι αντιλήψεις. Για παράδειγμα, όταν μιλάμε για τους ανθρώπους που ζουν με τον HIV και αναφερόμαστε σε αυτούς ως ‘φορείς του AIDS’, υπονοούμε άθελά μας ότι ‘φέρουν’ μια θανατηφόρα ασθένεια και αποτελούν κίνδυνο. Ενώ στην πραγματικότητα ένας άνθρωπος που ζει με τον HIV δεν σημαίνει ότι έχει AIDS. Το AIDS είναι το τελευταίο στάδιο της HIV λοίμωξης, το οποίο σήμερα αποτρέπεται αποτελεσματικά με φαρμακευτική αγωγή. Επιπλέον, σήμερα γνωρίζουμε -πέραν πάσης αμφιβολίας- ότι ένας οροθετικός στον HIV άνθρωπος, που η φαρμακευτική αγωγή έχει καταστείλει τον ιό στο αίμα του σε μη-ανιχνεύσιμα επίπεδα, δεν μπορεί να μεταδώσει τον ιό με απροφύλακτη σεξουαλική επαφή, μπορεί να γεννήσει αρνητικά στον HIV μωρά, και δεν αποτελεί κανένα κίνδυνο. Άρα ο όρος ‘φορέας του AIDS’ είναι αδόκιμος, εντελώς λανθασμένος και άκρως στιγματιστικός».
Χρίστος Κρασίδης
Ακτιβιστής, υπεύθυνος Επικοινωνίας της Κίνησης Συμπαράστασης για το AIDS
