Η επιστολή του Νίκου Αναστασιάδη προς την Αννίτα Δημητρίου δεν είναι απλώς μια διαφωνία επί του Κυπριακού, είναι κυρίως η έκφραση μιας απέλπιδας απόπειρας επιστροφής στο πολιτικό προσκήνιο, με το βλέμμα στραμμένο όχι στην λύση, αλλά στην αναζήτηση ρόλου. Το θλιβερό δεν είναι μόνο η εμμονή στην πολιτική επιβίωση, είναι πως για να κερδηθεί λίγος ακόμη χρόνος στην επικαιρότητα, επιστρατεύεται το εύκολο αλλά και πιο επικίνδυνο χαρτί: ο εθνικιστικός παροξυσμός, που τις τελευταίες μέρες τροφοδοτείται ήδη από την πλευρά των κυβερνώντων.
Ο άνθρωπος που το 2004 τόλμησε, με κόστος, να υποστηρίξει την λύση του Κυπριακού, εμφανίζεται σήμερα να υπαγορεύει αφηγήματα που βαδίζουν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Αν, λοιπόν, η σημερινή ηγεσία του Δημοκρατικού Συναγερμού πρέπει να επιλέξει ποιο αφήγημα να ακολουθήσει, η ερώτηση είναι αναπόφευκτη: το αφήγημα Αναστασιάδη του 2004, το αφήγημα του Αβέρωφ το 2004, το αφήγημα Αναστασιάδη μετά το Κραν Μοντανά ή το προχθεσινό αφήγημα του Αβέρωφ Νεοφύτου; Ή μήπως το κάλεσμα Αναστασιάδη για ενότητα; Κι αν αυτά συγκρούονται, τότε ποιο είναι το εθνικό καλό;
Η επιστολή παρουσιάζει κι άλλο πρόβλημα: την πολιτική και γνωστή στον τέως, έμφυλη αλαζονεία. Όταν ένας πρώην ηγέτης απευθύνεται στην πρώτη γυναίκα πρόεδρο του κόμματος με ύφος «εγώ κορού ξέρω, εσύ χρυσή μου άκου», αυτό δεν είναι μόνο πολιτικός πατροναρισμός, είναι και προσβολή στους θεσμούς. Η ηγεσία δεν είναι θέση εκτέλεσης οδηγιών προκατόχων, είναι θέση χάραξης πορείας.
Ως εκ τούτου, η στάση της Πινδάρου να μην εμπλακεί στην υπερβολή που ακολούθησε την αντικατοχική εκδήλωση του Δήμου Αμμοχώστου λόγω της ομιλίας του Ανδρέα Καζαμία, στην οποία αντέδρασαν μόνο οι ακραίοι, ήταν πράξη πολιτικής ψυχραιμίας. Δηλαδή ο κ. Αναστασιάδης θέλει να κλείσουν τα οδοφράγματα; Δηλαδή συμφωνεί με τους χειρισμούς της Κυβέρνησης για την Αμμόχωστο; Όπως τον Καρούσο που ετριβιτζιάζετουν διότι δεν πρόλαβε να φύγει πριν το ΕΛΑΜ; Για όνομα! αν κάτι χρειάζεται σήμερα ο ΔΗΣΥ, δεν είναι να αναλώνεται σε αντανακλαστικές κορόνες, αλλά να διατηρεί σταθερή, καθαρή γραμμή: υπέρ του διαλόγου, κατά του δηλητηρίου.
Στην πολιτική ζωή και τον δημόσιο λόγο, η συνέπεια είναι σπάνιο και πολύτιμο αγαθό. Η τρέχουσα ηγεσία δεν έχει την πολυτέλεια να αλλάζει αφήγημα ανάλογα με το κοινό και το τάιμινγκ. Αν το 2004 το θάρρος ήταν να πεις «ναι» σε μια δύσκολη λύση, το θάρρος σήμερα είναι να πεις «όχι» στη στροφή προς το εύκολο μίσος, που το 2025 έχει αποδειχθεί πως δεν εξυπηρετεί τις διαπραγματεύσεις, προχθές το είπε και ο Κόλιν Στιούαρτ.
Η Αννίτα Δημητρίου έχει μπροστά της μια επιλογή: να ακούει τους απόηχους ενός παρελθόντος που επιμένει να την πατρονάρει ή να χαράξει τη δική της πορεία. Να ηγηθεί. Η Ιστορία γράφεται από εκείνους που αντέχουν στην πίεση και δεν υπηρετούν τα… «πεπραγμένα».
