Στο πως ο πόλεμος διαλύει τον κοινωνικό ιστό, μεταδίδει τραύματα από γενιά σε γενιά και τα στα όσα αφήνει πίσω του ανθρώπους που μαθαίνουν να ζουν με τον φόβο, ακόμη κι όταν επιστρέφει η ειρήνη, αναφέρθηκε η κοινωνιολόγος και εγκληματολόγος Δήμητρα Τσίτση.
Μιλώντας στο ραδιόφωνο του «Π» και στην εκπομπή «Δεύτερη Ματιά» με αφορμή τις παραδόσεις των ομήρων που κρατούνταν στην Γάζα, η κ. Τίτση σημείωσε ότι «Ένας πόλεμος αφήνει πάντα τρομερά κατάλοιπα: ψυχολογικά, κοινωνικά, ψυχιατρικά. Δεν αφορά μόνο τους αιχμαλώτους και τις οικογένειές τους, αλλά ολόκληρη την κοινωνία»
Η ίδια τόνισε ότι «ο πόλεμος αποσυνθέτει πλήρως τον κοινωνικό ιστό». Οι οικογένειες, οι συγγενικές σχέσεις, οι φιλίες διαλύονται, ενώ η καθημερινότητα κυριαρχείται από τον αγώνα της επιβίωσης. «Οι άνθρωποι ξυπνούν κάθε μέρα με σειρήνες, χωρίς να ξέρουν αν θα ζήσουν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους. Αυτό δεν σβήνει με την υπογραφή μιας εκεχειρίας», είπε χαρακτηριστικά.
Η κοινωνιολόγος εξήγησε ότι πίσω από κάθε ατομική ιστορία κρύβεται μια πολιτική διάσταση, «όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να την αποκρύψουν». Ο πόλεμος, είπε, δημιουργεί «μια γενιά τραυματισμένων υποκειμένων» που κουβαλούν τη συλλογική μνήμη της βίας.
Ανέφερε ότι, αυτό το φαινόμενο το περιγράφει η κοινωνιολογία ως μεταβίβαση τραύματος:
«Η μία γενιά μεταδίδει στην επόμενη την αίσθηση της αδικίας και της σύγκρουσης. Ακόμα και χρόνια αργότερα, το τραύμα μένει ζωντανό μέσα στο κοινωνικό σώμα».
Ακούστε ολόκληρο το ηχητικό:
«Μόνο εμείς που ζήσαμε αυτά τα γεγονότα μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο»
«Για μας οι μνήμες δεν ξυπνούν. Αυτές τις μνήμες τις ζούμε καθημερινά», ανέφερε στην «Δεύτερη Ματιά» ο πρόεδρος του Συνδέσμου Αιχμαλώτων Πολέμου, Βάσος Χρίστου, σχολιάζοντας τις εικόνες που μεταδίδονται από τη Γάζα με τις παραδόσεις των ομήρων.
«Μόνο εμείς που ζήσαμε αυτά τα γεγονότα μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο. Δυστυχώς, κανένας άλλος δεν μας καταλαβαίνει», σημείωσε.
Πενήντα ένα χρόνια μετά τον «προδομένο πόλεμο» του 1974, όπως τον αποκαλεί, οι μνήμες της αιχμαλωσίας παραμένουν ζωντανές και επώδυνες:
«Ο πόλεμος είναι σκληρός, αλλά η πιο φρικτή εμπειρία είναι να πιαστείς αιχμάλωτος στα χέρια του αντιπάλου».
Αναφερόμενος στους ομήρους του πολέμου Ισραήλ–Χαμάς, ο κ. Χρίστου είπε πως, σε σύγκριση με την κυπριακή εμπειρία, «εκεί η αιχμαλωσία ήταν μακροχρόνια, δύο χρόνια, ενώ σε εμάς η μεγαλύτερη διάρκεια ήταν δύο ή τρεις μήνες». Ωστόσο, πρόσθεσε, «αιχμαλωσία σημαίνει αιχμαλωσία, δεν ξεπερνιέται ποτέ».
Ακούστε ολόκληρο το ηχητικό:
