Με τη συμφωνία της ΑΤΑ, επαναβεβαιώθηκε η αίσθηση που έχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας πως είναι αόρατοι για τους θεσμούς. Σε αυτήν την περίπτωση, η πλειοψηφία των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και οι θεσμοί που μένουν εκτεθειμένοι είναι όσοι μίλησαν εκ μέρους τους: οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αλλά και το κράτος που όφειλε να τους υπερασπιστεί. Αυτό βέβαια, πρόσθεσε ακόμα ένα καρφί στο ρήγμα που καταγράφει αυτή τη στιγμή στην κοινωνία και τροφοδοτεί περαιτέρω τη δυσαρέσκεια, την απαξίωση και τη ματαίωση όσων αισθάνονται πως έχουν τοποθετηθεί στο περιθώριο. Αυτή η απαξίωση, στο τέλος θα στοιχίσει περισσότερο στη χώρα και μάλιστα πολύ περισσότερα από τις όποιες επιβαρύνσεις στα δημόσια οικονομικά. Θα τα βρίσκουμε μπροστά μας σε κάθε εκλογές.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η επιλογή είναι να προστατευτούν οι προνομιούχοι σε βάρος των μη προνομιούχων. Η πιο τρανταχτή περίπτωση ήταν το 2012, στο πλαίσιο του μνημονίου, όταν η τρόικα είχε προτείνει κλιμακωτή μείωση στους μισθούς, με τους υψηλόμισθους να πληρώνουν περισσότερα και προς έκπληξή της, η Κυπριακή Δημοκρατία την απέρριψε επιμένοντας η αποκοπή να είναι στο ίδιο ποσοστό για όλους! Το ίδιο έγινε, αντίστροφα αυτή τη φορά, με τη συμφωνία για την ΑΤΑ. Οι πολιτικοί αξιωματούχοι, οι ανώτατοι διευθυντές του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα θα λαμβάνουν καλές αυξήσεις κάθε φορά που θα φουσκώνει ο πληθωρισμός και η ακρίβεια, ενώ το περίπου 60%-65% των εργαζομένων, δεν θα λαμβάνει ούτε σεντ. Η αναπροσαρμογή του κατώτατου με βάση την ΑΤΑ, είναι απλά ένα φύλλο συκής. Είναι λοιπόν αυτή η εικόνα που να δικαιολογεί το πανηγυρικό της υπογραφής της συμφωνίας για την ΑΤΑ στο Προεδρικό;
Είναι μάλλον μια κλασική επιβεβαίωση των ανισοτήτων μέσα στην κοινωνία. Πως αυτή η χώρα ανήκει λίγο περισσότερο σε κάποιους και λίγο λιγότερο σε κάποιους άλλους. Και αυτά κάτω από την επίφαση της αναλογικότητας. Το ίδιο συνέβη και με τις αποζημιώσεις που πλήρωσε φέτος το κράτος στους κουρεμένους καταθέτες. Αντί να ξεκινήσει από τους ευάλωτους και τους μικροκαταθέτες και να τους αποζημιώσει πλήρως, έδωσε το ίδιο ποσοστό σε όλους τους καταθέτες και κατόχους αξιογράφων της Λαϊκής Τράπεζας, με αποτέλεσμα κάποιοι να λάβουν μέχρι και 100 χιλιάδες! Η ίδια λογική ισχύει και με τις συντάξεις και τις αποκοπές του 12% σε όσους ακόμη και υποχρεωτικά οδηγούνται στη συνταξιοδότηση με απόλυση. Η πρόταση για την όποια κατάργηση είχε αφετηρία τα χρόνια υπηρεσίας και όχι τις ανάγκες και πάλι με την επίφαση της αναλογικότητας.
Μια λογική που τελικά εστιάζει στις απαιτήσεις των προνομιούχων και παραβλέπει τις ανάγκες των ευάλωτων. Μια λογική που προϋποθέτει λεφτόδεντρο για να είναι ορθολογική. Που δεν τολμά να μιλήσει για την πραγματικότητα των περιορισμένων πόρων και την υποχρέωση να κατανεμηθούν εκεί που υπάρχουν ανάγκες. Που δεν τολμά να εξηγήσει πως το «ΑΤΑ για όλους» προϋποθέτει αυτή να είναι κλιμακωτή. Πως στην πραγματικότητα, η πίτα είναι η ίδια και πως θα πρέπει να τη μοιραστούν περισσότεροι. Πως οι υψηλόμισθοι δεν πρέπει να λαμβάνουν πλήρη ΑΤΑ και πως οι χαμηλοσυνταξιούχοι θα πρέπει να πριμοδοτηθούν με περισσότερα αν τα εισοδήματά τους δεν ξεπερνούν τον ελάχιστο μισθό. Πως η μαεστρία της πολιτικής διαχείρισης δεν είναι να δώσεις απλά περισσότερα και να αποκρύψεις πως από κάπου αλλού θα τα στερηθούν, αλλά να τα μοιράσεις σύμφωνα με τις ανάγκες και χωρίς να θέτεις σε κίνδυνο τα δημόσια οικονομικά. Προσωπικά, δεν εντόπισα αυτά στα στοιχεία της συμφωνίας που έχουμε μπροστά μας.
Ακόμη και αν δεχτούμε πως τώρα λεφτά υπάρχουν, τι θα γίνει αν με μικρότερη ανάπτυξη ή/και περισσότερες υποχρεώσεις π.χ. κλιματική καταστροφή, το κράτος υποχρεωθεί να ξοδέψει περισσότερα; Πώς η αύξηση του κρατικού μισθολογίου με την ΑΤΑ θα επηρεάσει τα ρευστά διαθέσιμα του κράτους που πρέπει να πάνε σε αναγκαίες υποδομές; Και πώς η σιωπηλή αποδοχή των παραδοσιακών κομμάτων προς τη συμφωνία τροφοδοτεί τον λαϊκισμό; Ο χρόνος, και μάλιστα πολύ σύντομα, θα δείξει το πραγματικό κόστος των συμφωνιών τύπου ΑΤΑ.
