Με λόγια ευγνωμοσύνης απάντησε ο Πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Κύπρο, Abdallah Attari, στην ανοιχτή επιστολή της Κύπριας συγγραφέα παιδικών βιβλίων και συζύγου του κυπρίου Επιτρόπου Αλιείας στην ΕΕ, Κώστα Καδή, Μαρίνας Μιχαηλίδου-Καδή, η οποία εξέφρασε δημόσια την αλληλεγγύη της προς τον παλαιστινιακό λαό.
Σε δημόσια ανάρτησή του, ο κ. Attari ανέφερε ότι τα λόγια της ήρθαν «μέσα στις πιο σκοτεινές μέρες για τον λαό μου σαν μια ζεστή ακτίνα φωτός», σημειώνοντας πως το κείμενό της στέκεται «στη σωστή πλευρά της ιστορίας, εκεί όπου οι καρδιές αρνούνται να σιωπήσουν μπροστά στο άδικο και οι ψυχές επιλέγουν να σταθούν δίπλα στους αδύναμους, ακόμη κι όταν αυτό κοστίζει».
Ο Παλαιστίνιος διπλωμάτης υπογράμμισε ότι για τους Παλαιστίνιους η φωνή της δεν είναι απλώς μια πράξη αλληλεγγύης, αλλά «ανάσα δύναμης» και «απόδειξη ότι η ανθρωπιά δεν έχει σύνορα, δεν έχει φυλή, δεν έχει θρησκεία». «Από εσάς αντλούμε κουράγιο να συνεχίσουμε, να σταθούμε όρθιοι απέναντι σε μια πραγματικότητα που θέλει να μας γονατίσει», πρόσθεσε.
Κλείνοντας, ο κ. Attari περιέγραψε τη στήριξη της κας Καδή ως «χέρι απλωμένο σε αδελφό που πνίγεται» και «ματιά που λέει “δεν είσαι μόνος” », υπογραμμίζοντας ότι «αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ».
Η ανάρτηση της Μαρίνας Καδή, που μοιράστηκε ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναφερόταν στον πόνο του παλαιστινιακού λαού, στις συνέπειες της σύγκρουσης στη Γάζα και στη σημασία της μη σιωπής απέναντι στην αδικία, αντλώντας και από προσωπικές της εμπειρίες ως Κύπρια που γεννήθηκε σε μια μοιρασμένη πατρίδα.
Ακολουθούν αυτούσιες οι αναρτήσεις:
Ανοιχτή επιστολή προς τον Πρέσβη του Κράτους της Παλαιστίνης στην Κύπρο, κ. Abdallah Attari
--- --- ---
Αξιότιμε κύριε Πρέσβη,
Με απέραντη θλίψη παρακολουθώ τα τελευταία δύο σχεδόν χρόνια τις εξελίξεις στη Γάζα. Σήμερα, λίγο πριν ξεκινήσει η ολοκληρωτική κατάληψη της Γάζας από τον Ισραηλινό στρατό, ένιωσα την ανάγκη να απευθύνω δύο λόγια σε σας. Ως μητέρα και ως άτομο που γράφει ιστορίες για μικρά παιδιά – ιστορίες για την ειρήνη και την αλληλεγγύη – δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ζούμε σε μια εποχή όπου το να αντιστέκεται κανείς στον πόλεμο και τη γενοκτονία, είναi κάτι αμφιλεγόμενο ή κάτι που πρέπει να αποκρύψει.
Ως λαός που έχει υποφέρει μέσα στους αιώνες, γνωρίζουμε τι σημαίνει πόλεμος, τι σημαίνει προσφυγιά, τι σημαίνει να προσπαθείς για καλύτερες μέρες που αργούν να φανούν. Ίσως, ως θέμα επιβίωσης, μάθαμε καμιά φορά να σιωπούμε μπροστά στην αδικία. Η σιωπή όμως δεν είναι χρυσός. Είναι σκουριά που τρώει την ψυχή μας. Γεννήθηκα σε μια μοιρασμένη πατρίδα. Η μητέρα μου, με καταγωγή από την Αμμόχωστο, έζησε στην πρώτη γραμμή, ως διευθύνουσα νοσηλεύτρια, τις τραγικές μέρες τους Πραξικοπήματος και το δράμα της Τουρκικής εισβολής.
Παρόλα αυτά, ποτέ δεν μου μίλησε με μίσος για κανέναν, όπως ούτε ο πατέρας μου, και τους είμαι απέραντα ευγνώμων γι’ αυτό.Στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης είχα την τύχη να συναντήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου (πριν ανοίξουν τα οδοφράγματα) Τουρκοκύπριους φοιτητές και να συνειδητοποιήσω πόσα πολλά μας συνδέουν. Γιατί ο πόνος δεν έχει εθνικότητα, ούτε θρησκεία.Όλοι αναγνωρίζουμε τον πόνο που προκάλεσε η επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023, την οποία καταδικάσαμε με αποτροπιασμό. Είδαμε όμως τον πόνο αυτό να μετατρέπεται σε δίψα για εκδίκηση τόσο μεγάλη, που εξανέμισε κάθε λογική.
Γιατί όσο μεγάλος και είναι ο πόνος, δεν δικαιολογεί τον αδιάκριτο βομβαρδισμό αμάχων, τον θάνατο χιλιάδων παιδιών, τη λιμοκτονία. Δεν δικαιολογεί τον βομβαρδισμό σχολείων, νοσοκομείων, προσφυγικών καταυλισμών και άλλων υποδομών ζωτικής σημασίας. Δεν δικαιολογεί την καταστροφή καλλιεργούμενης γης, την καταστροφή της βλάστησης, την ισοπέδωση της Γάζας.Στο Πανεπιστήμιο, θυμάμαι, διαβάζαμε για επιστήμονες που προσπαθούσαν μέσα από κοινωνικά πειράματα να εξηγήσουν πώς η διεθνής κοινότητα παρέμεινε για πολύ καιρό σιωπηλή μπροστά στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων. Και τώρα, βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια μας.
Ένα πείραμα ολοζώντανο.Γιατί τι νόημα έχει να τιμούμε εθνικές επετείους, να διαβάζουμε στα παιδιά ιστορίες για την ειρήνη, να τους μιλούμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν σιωπούμε μπροστά σε αυτή την τραγωδία που συμβαίνει σήμερα, τόσο κοντά σε μας, στη Γάζα;Πιστεύω, κ. Attari, ότι ο κόσμος της Κύπρου, αναγνωρίζει το δράμα που βιώνει ο Παλαιστινιακός λαός και στέκεται δίπλα του. Έστω κι αν καμιά φορά παραμένει σιωπηλός…
Κι όταν ακούτε φωνές να μιλούν για «οικονομικά συμφέροντα» και «αναπτύξεις», βάζοντας το οικονομικό κέρδος πάνω από το ανθρώπινο δράμα, να ξέρετε πως δεν εκφράζουν την πλειοψηφία της Κυπριακής κοινωνίας. Λυπάμαι βαθιά για όσα βιώνει ο λαός σας και αν σας αφήσαμε να νιώσετε μόνοι. Δεν είστε. Καταδικάζουμε τον πόλεμο και τη γενοκτονία. Είμαστε υπέρ της ειρήνης. Για την Κύπρο, την Παλαιστίνη, και όλα τα μέρη της γης.
Marina Michailidou-Kadi
Μέσα στις πιο σκοτεινές μέρες για τον λαό μου, τα λόγια σας ήρθαν σαν μια ζεστή ακτίνα φωτός. Το κείμενό σας στέκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας — εκεί όπου οι καρδιές αρνούνται να σιωπήσουν μπροστά στο άδικο και οι ψυχές επιλέγουν να σταθούν δίπλα στους αδύναμους, ακόμη κι όταν αυτό κοστίζει.
Για εμάς, τους Παλαιστίνιους, η φωνή σας δεν είναι μόνο μια πράξη αλληλεγγύης· είναι ανάσα δύναμης, είναι απόδειξη ότι η ανθρωπιά δεν έχει σύνορα, δεν έχει φυλή, δεν έχει θρησκεία. Από εσάς αντλούμε κουράγιο να συνεχίσουμε, να σταθούμε όρθιοι απέναντι σε μια πραγματικότητα που θέλει να μας γονατίσει.
Η συμπαράστασή σας είναι πολύτιμη· είναι σαν χέρι απλωμένο σε αδελφό που πνίγεται, σαν ματιά που λέει «δεν είσαι μόνος». Και αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Marina Michaelidou-Kadi Με ευγνωμοσύνη από τα βάθη της καρδιάς μου،
Abdallah Attari
