Το θλιβερότερο των ημερών, πέρα από την προεκλογική τοξικότητα η οποία καλλιεργήθηκε τεχνηέντως, η οποία θύμισε άλλες εποχές και πρακτικές και η οποία όχι μόνο υποτιμά βάναυσα τη νοημοσύνη του κόσμου αλλά και θα μας μείνει αμανάτι για πολύ καιρό από 'δώ και πέρα, είναι η αποτυχία μας να διαχειριστούμε όπως θα έπρεπε την υπόθεση του σεισμού στην Τουρκία και ειδικά την πτυχή που μας αφορά. Και μας αφορά άμεσα.
Δεν νομίζω -και σίγουρα ελπίζω να μην είναι έτσι τα πράγματα- ότι σκόπιμα τηρήθηκαν κάποιες αδιανόητες αποστάσεις στην αντίδραση της πολιτείας. Καταθέτω όμως την ειλικρινή μου απορία για το πώς θα είχε αντιδράσει στην περίπτωση που τα νεκρά παιδιά ήταν παιδιά Ελληνοκυπρίων. Και είμαι βέβαιος ότι συμφωνούμε πως, αν μη τι άλλο, η αντίδρασή της θα ήταν όχι απλώς πολύ, αλλά εντελώς διαφορετική.
Τι είναι λοιπόν η Κυπριακή Δημοκρατία; Είναι ένα κράτος του οποίου η κυβέρνηση είναι ο νόμιμος εκπρόσωπος όλων των πολιτών του; Εάν ναι, και ελπίζω να συμφωνούμε και σε αυτό, τότε δεν θα έπρεπε, πέρα από την ανθρωπιστική διάσταση του θέματος, να επιλέξει να απεμπολήσει μέσα μάλιστα από δικούς της χειρισμούς την ιδιότητα αυτή.
Αυτά τα παιδιά ήταν Κύπριοι. Και δεν θέλω να σκέφτομαι καν ότι θα μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι κάποια ίσως είχαν γονιό ή γονείς εκ Τουρκίας και για αυτό δεν μπήκαμε στη διαδικασία να αναγνωρίσουμε ως κράτος τα αυτονόητα. Δεν νομίζω ότι σε κάποια φάση των συνομιλιών για το Κυπριακό -οι οποίες ούτως ή άλλως προεκλογικά και μόνο νεκραναστήθηκαν ως προοπτική για να πουληθούν λίγο πριν την κάλπη- η άλλη πλευρά θα ερχόταν να μας πει, ξέρω ‘γω, ότι αναγνωρίσαμε τα παιδιά των εποίκων ως Κύπριους. Είναι γελοίο και εξωφρενικό να το σκεφτεί κανείς και μόνο.
Συνεπώς; Ποιο ήταν αυτό που έκανε το κράτος να χειριστεί το ζήτημα διαφορετικά μέχρι στιγμής; Και ποιο μήνυμα έστειλε αυτός ο χειρισμός και η απόσταση; Θα κηρυχθεί άραγε δημόσιο πένθος από ένα κράτος το οποίο λέει ότι εκπροσωπεί όλους τους κατοίκους της Κύπρου, ακόμα κι αν τους Τ/Κ τους επικαλείται μόνο όταν του συμφέρει; Θα υψωθούν μεσίστιες οι σημαίες; Ναι ή όχι; Τι θα γίνει στα σχολεία δεδομένου ειδικά ότι μιλάμε για παιδιά;
Με τίποτα δεν θέλω να φανώ άδικος. Παρόλο που ακόμα δεν κατάλαβα ποιο ίσχυε τελικά, τα μασημένα που μας είπε ο κ. Κασουλίδης για τους Ρουμάνους και τα αεροπλάνα ή η επίσημη εκδοχή μετά ότι η Τουρκία ξαναπάντησε μέσω του Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας ότι τελικά δεν χρειάζεται τη βοήθεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία πρώτα είχε απορρίψει και μετά αποδεχτεί, χωρίς να αποκλείεται να ισχύουν και τα δύο, εγώ θα σταθώ στο βασικό: η βοήθεια προσφέρθηκε. Και είχαμε κάθε υποχρέωση ακόμα κι αν δεν υπήρχαν Κύπριοι στα ερείπια και ναι, ακόμα κι αν η Τουρκία δεν ήθελε να την αποδεχτεί. Είναι θέμα δικό μας.
Υπήρξαν μηνύματα. Και πολύ σημαντικά. Και από τον Πρόεδρο και την πολιτική ηγεσία αλλά και από τον κόσμο περισσότερο, ο οποίος έψαξε τρόπους να βοηθήσει. Και πραγματικά αξίζει κανείς να καταγράψει αλλά να αφήσει ασχολίαστο, διότι δεν αξίζει καν τον χρόνο, το ελεεινό περιστατικό στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας, όπου τα όργανα του Τατάρ δεν άφηναν τον κόσμο με βοήθεια για κάποιες ώρες να μπει, λέγοντας ότι τάχα το σύστημα για τις ταυτότητες είχε πέσει.
Και ακόμα λιγότερο αξίζει να σταθεί κανείς στα όσα καταμαρτύρησε Τ/Κ συντεχνιακός για τον Τατάρ, ότι συγκεκριμένα, όταν του τηλεφώνησε και του είπε για το περιστατικό του Λήδρα Πάλλας, ο Τατάρ απάντησε, «ας τα στείλουν μέσω Ελλάδας», και τελικά άλλαξε στάση μετά το κράξιμο που έφαγε στα τ/κ ΜΚΔ. Από κάτι τέτοια φαίνεται κυρίως το ανάστημα των ανθρώπων.
Με τίποτα λοιπόν, δεν θέλω να υποτιμήσω και τα όσα έγιναν. Όμως σίγουρα δεν ήταν αρκετά. Και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι ειδικά σε σχέση με τα παιδιά αυτά, η όλη στάση μας δείχνει ότι έχουμε σε επίπεδο κρατικό μάλιστα συμβιβαστεί με την ιδέα πως, αν μη τι άλλο, δεν είναι ακριβώς όπως «τα δικά μας». Ότι κάτι με αυτά τα παιδιά διαφέρει. Ότι ζουν κάπου όπου σίγουρα δεν μας ενδιαφέρει και τόσο να επιμείνουμε, ότι είναι απλώς περιοχές της κοινής μας πατρίδας και της χώρας που εκπροσωπεί η Δημοκρατία, αλλά απλώς δεν ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο στις περιοχές αυτές.
Ελπίζω πως ακόμα και τώρα θα επικρατήσουν πιο σοφές σκέψεις. Και θα γίνουν ανάλογα σοφότερες ενέργειες. Σκέψεις και ενέργειες οι οποίες θα καταστήσουν κείμενα όπως αυτό και ανησυχίες όπως αυτές που εκφράζω σήμερα, ανοησίες και υπερβολές. Και τίποτα άλλο.
Σκέψεις και ενέργειες οι οποίες θα δείχνουν ότι δεν έχουμε ενδεχομένως σιωπηρά συμβιβαστεί με το «κάτι άλλο» της υπόλοιπης πατρίδας μας και τους «άλλους» οι οποίοι το κατοικούν και ως τέτοιοι δεν αντιμετωπίζονται πια με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει η πολιτεία τους «δικούς μας».
Σκέψεις και ενέργειες οι οποίες δεν θα μαρτυρούν ότι πλέον έχουμε συμβιβαστεί με την κατάσταση. Γιατί δυστυχώς, κάποιες φορές, τα μικρά και τα ανείπωτα είναι εκείνα που λένε όσα χρειάζεται να ειπωθούν.
Εύχομαι ειλικρινά να σφάλλω.
