Προσωπικά, επιλέγω συνήθως να προσπερνώ την ημέρα. Όχι γιατί πιστεύω ότι υπάρχει κάτι λανθασμένο στο να τη γιορτάζει κανείς, τουλάχιστον όταν γίνεται στη λογική της ουσίας αντί της ανοησίας, όπως εδώ σε μεγάλο βαθμό συνηθίζεται. Που και πάλι είναι μια επιλογή και ως τέτοια είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και της καθεμίας.
Επιλέγω να προσπερνώ την Ημέρα της Γυναίκας, έτσι που να έχω μια πρόσθετη ευκαιρία να ασχοληθώ με το θέμα αυτό το οποίο συχνά απασχόλησε τη Στήλη σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή, ακριβώς για να περάσω αυτό που εγώ τουλάχιστον πιστεύω.
Και αυτό είναι πως οι παγκόσμιες μέρες αυτές δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία ή χρησιμότητα όσο δεν συνοδεύονται από την ανάλογη δουλειά στα μυαλά όλων μας -ειδικά των ανδρών αν και όχι μόνο- για το τι πραγματικά είναι αυτό που επιδιώκεται και τι χρειάζεται προκειμένου να φτάσουμε εκεί.
Ωραίο σύνθημα η ισότητα. Λιγότερο ωραίο το «τιμούμε τις γυναίκες», για το δικό μου τουλάχιστον γούστο, διότι οι γυναίκες δεν μας ζήτησαν να τις τιμούμε, ούτε είμαστε σε θέση να τις τιμήσουμε.
Αφενός μεν, διότι είναι μια κουβέντα κενή περιεχομένου, αφετέρου δε διότι η απόδοση τιμής από μόνη της παραπέμπει σε θέση ισχύος και, πάλι στη δική μου υποκειμενική αντίληψη, αυτό δεν βοηθά.
Οι γυναίκες δεν θέλουν τιμές, ούτε καν σεβασμό. Το ζητούμενο είναι κάτι υπέροχα πεζό αλλά εξόχως σημαντικό: οι γυναίκες ζητούν αυτά που δικαιούνται. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Και όπως συμβαίνει με κάθε άλλη αδικούμενη υποδιαίρεση του κοινωνικού συνόλου, δεν χρειάζονται φιλανθρωπία από κανέναν. Ούτε λύπηση. Χρειάζονται μικρές, αμέτρητες αλλά μικρές, διορθωτικές πράξεις στα μυαλά όλων μας και στην πρακτική κοινωνιών και κρατών, προκειμένου να πάρουν -ας το πούμε άλλη μια φορά- αυτό που τους ανήκει αλλά δεν τους αποδίδεται.
Σε επίπεδο κατανόησης αν θέλετε, αυτό που θα μπορούσα να δεχθώ ότι ζητούν είναι οι υπόλοιποι να καταλάβουν πως με ένα μέρος της κάθε γενιάς να χάνεται όσο οι γυναίκες δεν φτάνουν εκεί όπου θα έπρεπε, ζημιωμένες δεν είναι μόνο αυτές αλλά όλοι μας.
Διάβαζα χθες την ανάρτηση μιας φίλης η οποία ήταν έξαλλη. Mεταφέρω αυτούσιο αυτό που έγραψε: «Η περσινή εθνική ομάδα U16 (σ.σ. των κοριτσιών) ενώ πήρε το χρυσό και ανέβηκε κατηγορία, φέτος αποκλείστηκε επειδή η ΚΟΚ εδώ και χρόνια στέλνει εναλλάξ μόνο μία εθνική ομάδα κοριτσιών. Έτσι, η FIBA θα ξανακατεβάσει τα κορίτσια μας στην κατηγορία C λόγω μη συμμετοχής».
Διερωτώμαι ειλικρινά, υποθέτω και εσείς, ποιο νόημα μπορεί να έχει για αυτά τα παιδιά η Ημέρα της Γυναίκας. Σίγουρα έχει, αλλά όμορφο δεν το λες. Και το χειρότερο είναι πως αυτή μετά βεβαιότητας δεν ήταν η πρώτη και ακόμα πιο σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία φορά που θα βιώσουν κάτι τέτοιο.
Οι μέρες αυτές, λοιπόν, φοβάμαι πως όσο πιο ανώριμη -και πιο άδικη- είναι μια κοινωνία, απλώς αποπροσανατολίζουν από την ουσία η οποία έχει να κάνει με ένα και μοναδικό πράγμα: το δίκαιο. Αυτό που πρέπει να είναι, που πρέπει να γίνεται. Γιατί; Έτσι. Τίποτα άλλο.
Και προς αυτήν την κατεύθυνση δεν βοηθά ούτε η επιπολαιότητα, τα συνθήματα και τα λουλούδια με τα οποία συνηθίζουμε να ξεπετάμε ως κοινωνία την ημέρα, ούτε -και θέλω πολύ να το πω αυτό- το φρούτο της πολιτικής ορθότητας και οι χούντες που παράγει στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και όχι μόνο, οι οποίες καταδιώκουν οτιδήποτε μπορεί να ειπωθεί, από τη σάτιρα μέχρι ό,τι άλλο δεν δύνανται να καταλάβουν, το βαφτίζουν «σεξισμό» και τελικά οδηγούν στα αντίθετα αποτελέσματα, ενισχύοντας τις πραγματικά σεξιστικές αντιλήψεις οι οποίες πατούν πάνω στο έλλειμμα που καταγράφεται από αυτήν την πρακτική.
Το 2023, λαοί όπως εμείς, μια χαρά είναι σε θέση να καταλάβουν τι είναι σεξιστικό και τι όχι. Μια χαρά είναι σε θέση να περιφρονήσουν την κακογουστιά και το παρωχημένο και χοντρό χιούμορ, τα στερεότυπα και όλα τα άλλα, όχι ως εγκλήματα καθοσιώσεως αλλά ως κάτι που ο πολιτισμός έχει πια ξεπεράσει. Ευτυχώς.
Το ερώτημα δεν είναι εάν μπορούμε. Το ερώτημα είναι εάν θέλουμε. Μαζί και πώς αντιδρούμε σε όλα αυτά τα μικρά και τα καθημερινά στην αντίληψη και τη συμπεριφορά μας. Τα εκούσια και τα ακούσια.
Μικρές διορθώσεις, μικρά βήματα όχι παραχώρησης στις γυναίκες αυτού που αποστερούνται αλλά… αποχώρησης των κοινωνιών από εκείνο ακριβώς το σημείο το οποίο ανήκει στις γυναίκες. Στο καθετί.
Από τα αναπαραγωγικά τους όργανα και την εγκυμοσύνη, μέχρι τη συναίνεση στο σεξ και από εκεί μέχρι την αμοιβή στην εργασία ακόμα και τον ρατσισμό εις βάρος των γυναικών στον αθλητισμό καλή -δεν τη λες- ώρα, αλλά και όλα τα υπόλοιπα.
Είναι θέμα αναγνώρισης πως αυτό που ισχύει, όχι επίσημα πια αλλά σίγουρα ανεπίσημα, είναι απλά λανθασμένο. Και χρειάζεται να αλλάξει.
Αφού πρώτα αλλάξουν τα δικά μας μυαλά.
