Με αφορμή το κείμενο του περασμένου Σαββάτου, κάποιος στα ΜΚΔ μου έκανε την υπόδειξη ότι δεν πρέπει να τρέφω ιδιαίτερες ελπίδες ότι ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα παρέμβει προς την κατεύθυνση διόρθωσης των όσων -κακών- έχει αφήσει πίσω της η διακυβέρνηση Αναστασιάδη διότι, λέει, ο ήταν και ο ίδιος μέρος αυτής της κατάστασης.
Ειδικά επειδή το κείμενό μου εκείνο αναφερόταν στο σκανδαλώδες κεφάλαιο των ημερών του κ. Σαββίδη στην Εισαγγελία, ένα κεφάλαιο το οποίο ενδέχεται τελικά να είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έχουμε καταλάβει μέχρι σήμερα, είναι νομίζω χρήσιμο να αρχίσω ακριβώς από τα περί προσδοκιών για τη διακυβέρνηση Χριστοδουλίδη με αφορμή και την υπόδειξη αυτή.
Όποιος πει ότι η νέα διακυβέρνηση έχει αρχίσει με τους καλύτερους οιωνούς, μάλλον δεν πρέπει να ζει εδώ ή δεν πρέπει να παρακολουθεί, ή εάν κανένα από τα δύο δεν ισχύει, τότε απλώς δεν πρέπει να αντιλαμβάνεται ή να έχει επαφή με την πραγματικότητα.
Για τους περισσότερους, η αρχή ήταν απογοητευτική και κάποια λάθη, επικοινωνιακά κυρίως αλλά εξόχως σοβαρά, έπληξαν την εικόνα του νέου ΠτΔ, κυρίως ως προς την ετοιμότητά του να προχωρήσει σε τομές, είτε αυτές αφορούν το κράτος και την κοινωνία, είτε περισσότερο κιόλας αφορούν τη ρήξη με το παρελθόν.
Τούτου λεχθέντος όμως, είναι σημαντικό να σταθούμε σε δύο πράγματα. Πρώτον, η κυβέρνηση μόλις ανέλαβε, πέραν δε των απογοητεύσεων, έχει και κάποιες καλές προδιαγραφές, ο δε προεκλογικός έχει τελειώσει. Αυτό ειδικά. Και είναι σημαντικό οι πικρίες των χαμένων να μπουν στην άκρη και να μην εξελιχθούν σε εμμονή η οποία θα υποκαταστήσει τον δημόσιο διάλογο. Ο οποίος, διάλογος, με τη σειρά του πρέπει να είναι γόνιμος και σίγουρα όχι τοξικός.
Δεύτερον, εάν το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η τοξικότητα και η εμμονική προέκταση του προεκλογικού για την επόμενη πενταετία, τότε ομολογώ ότι δεν συμμερίζομαι τη θέση ότι ο ΠτΔ δεν πρόκειται να κάνει κάτι για να διορθώσει τα κακώς κείμενα της περιόδου Αναστασιάδη επειδή ο ίδιος είναι μέρος της.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης ουδέποτε έδωσε ενδείξεις διαφθοράς, και το γεγονός ότι υπήρξε ένας από τους στενότερους συνεργάτες Αναστασιάδη, στο δικό του πάντα κομμάτι, δεν παραπέμπει εκεί. Τουλάχιστον για όσους θέλουν να συζητούν με σοβαρότητα και με πολιτικούς όρους. Δεν είναι δηλαδή υπεύθυνος ο ίδιος για τη διαφθορά των ημερών Αναστασιάδη, πέραν βέβαια του βαθμού της δικής του συμμετοχής στις κυβερνήσεις του τέως, όπως και όλων όσοι και όσες υπηρέτησαν σ’ αυτές.
Εάν κάτι προκαλεί κακές εντυπώσεις, αυτό είναι το ζήτημα της διάθεσης του νέου ΠτΔ να μπει σε μια διαδικασία ρήξης, όχι μόνο με αυτό το παρελθόν, αλλά και με όλες τις άλλες παθογένειες του κράτους μας. Εάν, δηλαδή, ο κ. Χριστοδουλίδης παραμένει αποφασισμένος να επιδείξει πυγμή κάνοντας πράξη τα όσα προεκλογικά είχε υποσχεθεί στην κοινωνία και να «σπάσει αβγά», αντιλαμβανόμενος ότι αυτή η πενταετία στον ίδιο ανήκει αλλά και σε εκείνον θα χρεωθεί. Κυρίως αυτό.
Τα όσα έγιναν με το σχηματισμό του Υπουργικού, αλλά και το ευρύτερο ύφος της διακυβέρνησης, έκτοτε έχουν προκαλέσει ένα μούδιασμα στην κοινή γνώμη -τη φίλα προσκείμενη στον νέο ΠτΔ επίσης- το οποίο μετά βεβαιότητας θα στοιχίσει ακόμη περισσότερο στην εικόνα του νέου Προέδρου σε περίπτωση που αυτή η κατάσταση συνεχιστεί.
Επιμένω όμως να λέω ότι αυτό δεν μπορεί, εντίμως τουλάχιστον, να μεταφράζεται σε ένδειξη -πόσω μάλλον σε απόδειξη- ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι η συνέχεια της διαφθοράς της περιόδου Αναστασιάδη. Σε ώτα πιστών κομματικών ακροατηρίων, ώτα τα οποία έχουν εκουσίως εγκαταλείψει τα πολλά - πολλά με το μυαλό του κατόχου ή και ποτέ δεν είχαν τέτοια, σίγουρα πουλάει αυτό το σύνθημα με όρους κοινής δημοφιλίας, όρους πρώτου επιπέδου και ποδοσφαιρικούς.
Για τον υπόλοιπο όμως κόσμο, ο οποίος ανεξαρτήτως εάν συμπαθεί τον Νίκο Χριστοδουλίδη ή όχι αντιλαμβάνεται ότι η επιτυχία της διακυβέρνησής του, όπως και του κάθε ΠτΔ, είναι προς το συμφέρον όλων μας, αυτό που κυριαρχεί είναι η σοβαρότητα, ο ορθολογισμός, η ψυχραιμία, αλλά και αναπόφευκτα η απαίτηση.
Απαίτηση για έργα, απαίτηση για ρήξεις, απαίτηση για τολμηρές αποφάσεις μικρές και καθοριστικές ενίοτε, μέσα από τις οποίες -και με βάση ένα συγκεκριμένο πλάνο- θα υπάρξει πραγματική αναμόρφωση του κράτους. Το δε κακό παρελθόν των ημερών Αναστασιάδη, διότι δεν ήταν τα πάντα έτσι, θα μείνει οριστικά στο παρελθόν για να μπορέσει η χώρα να προχωρήσει.
Εάν ειδικά κάποια πράγματα τα οποία κυκλοφορούν τα τελευταία 24ωρα έχουν βάση, τότε ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα κληθεί να δώσει πολύ πιο σύντομα από ό,τι θα φανταζόταν κανείς ένα καθοριστικό και εξαιρετικά δύσκολο τεστ. Και από αυτό θα εξαρτηθούν πολλά για το πολιτικό του μέλλον, ως Προέδρου και ευρύτερα.
Εάν πραγματικά θέλει, αυτή ειδικά η θύελλα θα είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να αποδείξει σε όλους ότι μπορεί. Εάν πάλι δεν έρθει η θύελλα, ευκαιρίες υπάρχουν. Και είναι πολλές.
